Μέρες Φεστιβάλ 2 –

Μπαίνουμε στην Εποχή του Ρινόκερου

Με το διαγωνιστικό να πλησιάζει τα μισά (7 από τις 15 ταινίες έχουν προβληθεί) αρχίζει να σχηματίζεται σιγά σιγά μια πρώτη εικόνα για τη σύσταση του. Χωρίς να ξεχωρίζει κάτι εμφανώς από τα υπόλοιπα, τα 2 οικογενειακά δράματα (Αγάπη, Οι Μικρές μας Διαφορές) ήταν απογοητευτικά, φλύαρα, με αδυναμίες κρυμμένες πίσω από τις υπερβολές των συμβάντων τους. Η σφιχτοδεμένη Πειρατεία πιθανά να βρεθεί ψηλά στις ψήφους του κοινού, ως μια ασυνήθιστα έντονη επιλογή για το τμήμα. Το Τουρκικό Μούχλα παρά τις βραβεύσεις από τη Βενετία δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες, έχοντας πάντως εικόνες που δείχνουν την επιρροή του Τσεϊλάν σε νεότερους σκηνοθέτες της χώρας του, ενώ μια σκάλα πιο πάνω από όλα φαίνεται να είναι το ιρανικό Ταμπούρ.

Η μινιμαλιστική Μούχλα του πρωτοεμφανιζόμενου Αλί Αϊντίν εκτυλίσσεται στην ερημιά της Ανατολίας και αφορά τον καημό ενός 55χρονου εργαζόμενου σε επαρχιακό σταθμό τρένου για την αγνοούμενη μοίρα του γιου του, 18 χρόνια τώρα, αφότου ο τελευταίος συνελήφθη για αντικαθεστωτική δράση. Με άρωμα Τζεϊλάν και εμφανώς ευγενείς προθέσεις ο Αϊντίν φτιάχνει μια ταινία, δυστυχώς, υπέρ του δέοντος χαμηλότονη που εγκαταλείπει κάποια στοιχεία της μετέωρα.

Το μυστηριώδες ντεμπούτο του Ιρανού Βακιλιφάρ με το Ταμπούρ είναι ένα ακαταμάχητα γριφώδες και θαυμαστά καλλιτεχνημένο φιλμ χωρίς διαλόγους που μιλώντας μονάχα με την εικόνα και τον ήχο του δημιουργεί μια συναρπαστική ατμόσφαιρα γύρω από την ιστορία ενός άντρα,  αποξενωμένου από το ανθρώπινο περιβάλλον και εγκλωβισμένου στη μοναξιά, που ζει σε ένα βαν τυλιγμένο εσωτερικά με αλουμινόχαρτο και εκτελεί μηχανιστικά τις  εργασίες της ημέρας. Η απαράμιλλη τεχνική αρτιότητα της ταινίας –εκπληκτική ηχητική μπάντα και υποβλητικοί φωτισμοί- σε αγαστό συνδυασμό με την αποκλειστική χρήση πρωτογενών υλικών του κινηματογράφου συνιστούν ένα σπουδαίο σουρεάλ σινεφιλικό ταξίδι. (ΙΜΛ)

Στα υπόλοιπα του φεστιβάλ η σχεδόν γεμάτη αίθουσα στην πρώτη προβολή του Τοπίου στην Ομίχλη απέδειξε τη δύναμη που έχουν οι εικόνες του Αγγελόπουλου, ειδικά όταν δίνεται η ευκαιρία στον θεατή να τις παρακολουθήσει σε μεγάλη οθόνη. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και στις άλλες 2 ταινίες του που προβάλλονται (Θίασος και Ταξίδι στα Κύθηρα) στα πλαίσια του μικρού αφιερώματος που ετοίμασε το φεστιβάλ με αφορμή τον θάνατο του.

Το γεγονός πάντως της διοργάνωσης (πάντα κατά τον γράφοντα) ήταν ως τώρα οι 2 προβολές του Tabu. Η αφηγηματική ικανότητα του Γκόμες φτάνει στο απόγειό της χάρη στα πολλαπλά τεχνάσματα που εφευρίσκει, τις εντυπωσιακές εναλλαγές σκηνών και έναν σχεδόν αδιανόητο για σήμερα εξωτισμό που έχει το τρίτο και μεγαλύτερο κομμάτι του φιλμ. Είναι το κομμάτι που μοιάζει σαν ευλογία για τα μάτια του θεατή, μιλώντας παράλληλα για το τέλος της αποικιοκρατίας και δίνοντας όλες τις λύσεις στον λαβύρινθο που φαίνεται να δημιουργεί μέχρι εκείνη την ώρα ο Γκόμες. Το φιλμ πάντως έχει εξασφαλίσει διανομή στη χώρα μας και αναμένεται σύντομα, θέτοντας γερή υποψηφιότητα για το φιλμ της σεζόν. (ΤΜ)

Στο ελληνικό πανόραμα πάντως για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ο κανόνας των τελευτάιων ετών. Πότε φλύαρα, πότε αδιάφορα, πότε απλώς συμπαθητικά το ελληνικό πανόραμα πάσχει σοβαρά στα συνήθη προβλήματα του ελληνικού κινηματογράφου. Το Πλοίο για την Παλαιστίνη του Νίκου Κούνδουρου πάρα τον όγκο του ονόματος του δημιουργού που κουβαλάει δείχνει τόσο φλύαρο σε ιδέες που ο θεατής σαστίζει από τον βομβαρδισμό που δέχεται επί της οθόνης. Έλληνες, Εβραίοι, Άραβες, Ανατολικοευρωπαϊες πόρνες και Ναζί τσιράκια μπλέκουν σε μια ιστορία που θέλει να μιλήσει για όλα αλλά…

Παρεϊστικο και made in Salonica η Κίτρινη Πόλη του Σάββα Κατιρτζίδη. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αλλά μια αγάπη για το Νίκο Νικολαϊδη των 80's (Γλυκιά Συμμορία, Πρωϊνή Περίπολος) και ατμοσφαιρικά θρίλερ της εποχής αυτής την ένιωσα. Υποβλητικό αρκετά στην ατμόσφαιρα του σε αρκετά μέρη, περιέργα φωτεινό σε άλλες στιγμές, με θετικές ερμηνείες και παρουσίες των νέων ηθοποιών της παρέας που ζει με έναν μυστήριο τρόπο σε μια παλιό αλλά κομψό 2όροφο σπίτι στην Άνω Πόλη μέσα σε φαντασιώσεις περί έρωτος και θανάτου. Οι σκηνές αυτες των εξομολογήσεων ίσως αποτελούν και το μεγαλύτερο ατού της ταινίας. Παρ' όλα αυτά σεναριακά κάποια στοιχεία δεν αιτιολογούνται επαρκώς δημιουργώντας μια χαοτική ιστορία στο σύνολο.

Η πιο χαριτωμένη όλων των ταινι'ων του Σαββατοκύριακου η Loveless Zoritsa, σερβοελληνοκυπριακή παραγωγή με αρκετά στοιχεία από την βαλκανική κινηματογραφική μυθολογία. Βρήκα πολύ γλυκό και χιουμοριστικό το story της Ζόριτσα αν και θυμίζει έντονα παλιές ταινίες του Κουστουρίτσα και άλλων Σέρβων σκηνοθετών. Μαύρη αλλά αρκετά χιουμοριστική η Ζόριτσα ψάχνει την αληθινή αγάπη αν και την κυνηγάει μια κατάρα. Και εδώ υπάρχουν κάπιια θέματα σε σχέση με την σεναριακή πλοκή αλλά η κωμική διάθεση της ταινίας τα ξεπερνάει.

Η Εποχή του Ρινόκερου του Μ. Γκομπαντί είναι μια ελεγεία νόστου για την χαμένη πατρίδα του, το Ιράν. Βασισμένη στα ημερολόγια του Πέρση ποιητή Σαντέγκ Κομανγκάρ η ταινία περιγράφει την πολιτική και κοινωνική οδύσσεια καταπίεσης μιας χώρας που ζει στον αστερισμό μιας δικτατορίας μουλάδων. Όσο η αφήγηση γίνεται πικρή και βασανιστική στον ρυθμό και στα βασανιστήρια του κεντρικού ήρωα η νατουραλιστική φθινοπωρινή διάθεση του Γκομπαντί χτίζει μουντές και μελαγχολικές εικόνες στα ανοιχτά του Βοσπόρου. Τα βλέματα λένε τόσα πολλά για τους ήρωες και η εκφραστικότητα της Μόνικα Μπελούτσι και του Μπεχρούζ Βοσούγκι  είναι αφοπλιστική. (ΓΓ)

Για σήμερα, στις 6 προβάλλεται ένα από τα φαβορί του διαγωνιστικού τμήματος, το ρουμάνικο Ένας μήνας στην Ταϊλάνδη, μια έξοχη ενδοσκόπηση των σύγχρονων τριαντάρηδων στη γειτονική χώρα.