Μέρες Φεστιβάλ 1
Από το Holy Motors μέχρι την Κλειδαρότρυπα!
Το 53ο Φεστιβάλ βρίσκεται κιόλας στην 3η ημέρα του και οι προβολές συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Μπορεί η τελετή έναρξης να ήταν λίγο αμήχανη αλλά η πορεία φαντάζει πολλά υποσχόμενη! Ας δούμε κάποιες από τις ταινίες που ήδη προβλήθηκαν.
Μέσα στη δίνη της κρίσης που νιώθει η παγκόσμια οικονομία ο Κώστας Γαβράς θέλησε να παρουσιάσει στο Κεφάλαιο μια επιμέρους πτυχή αυτού του αδηφάγου τέρατος που ονομάζεται αγορές. Υπερφιλόδοξος και φιλοχρήματος ο Μάρκ Τουρνεϊγ καταφέρνει από ένα παιχνίδι της μοίρας να βρεθεί στην κορυφή ενός σημαντικού χρηματοπιστωτικού γαλλικού ομίλου. Σύντομα όμως θα κληθεί να αναμετρηθεί με τα αρπακτικά των αμερικάνικων hedge funds και το ανήθικο παιχνίδι εξουσίας στο οποίο οι περίφημες αγορές και τα γκολντεν μποϊς των αγορών έχουν πλέον τον πρώτο λόγο έναντι των μοιραίων και άβουλων πολιτικών, που ακολουθούν ως μαριονέτες τους μετάμοντέρνους στρατηλάτες της εποχής σε μια μάχη με θύματα τους φτωχούς εργαζόμενους και θύτες τους πλούσιους τραπεζίτες.
Κυνική όπως και ο κόσμος που περιγράφει η ταινία του Γαβρά έχει σφιχτή αφήγηση, γρήγορο ρυθμό, σαρκασμό μέχρι που εκεί που δεν πάει. Κοντολογίς μια αρκετά άρτια κινηματογραφική κατασκεύη. Παρά όμως το σφιχτό και δεμένο αποτέλεσμα η πυκνότητα και ο καταιγισμός της δράσης και της αλληλουχίας των γεγονότων είναι τέτοιος που δεν σου αφήνει περιθώρια να αφομοιώσεις την ώρα της προβολής τον σαρκασμό του Γαβρά για τον μαγικό κόσμο των αγορών. Πολύ περισσότερο ο γαβράς παρασύρεται σε μια αφήγηση προφανών καταστάσεων. Ναι, οι αγορές διψάνε για χρήμα. Στο μετανεωτερικό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που χτίστηκε από το '80 και μετά ο κόσμος κινείται με τον αέρα των αγορών.
Είναι αξιο θαυμασμού πως ένας 70άρης σκηνοθέτης έχει το τσαγανό και την αντοχή ενός 20χρονου για να καταγγείλει μέσα από τις ταινίες του το σύστημα και δημιουργεί μια εξαιρετική ταινία με στοιχεία νεονουάρ αλλά και μεταμοντέρου γουέστερν. Ωστόσο νιώθω πως Το Κεφάλαιο είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή και ουσιαστική πραγματικότητα κρύβεται στο Τσεκούρι, ταινία του Γαβρά που παρουσιάζει τον σύγχρονο και άδικο κόσμο της ασύδωτης ανταγωνιστικότητας και ανεργίας. (Γ.Γ.)
Βγαίνοντας από το Ολύμπιον μετά την Τελετή έναρξης του Φεστιβάλ και την προβολή του Holy Motors είχα αυτή την ίδια αίσθηση αμηχανίας όπως περιέγραψα και στην αρχή. Μην περιμένετε στο Holy Motors να δείτε μια ταινία με στέρεα αφήγηση, αρχή μέση και τέλος. Πολύ απλά γιατί ο Κάραξ, 14 χρόνια μετά την τελευταία του δημιουργία (Pola X) επέστρεψε με μια ταινία που σαφέστατα αποτελεί φιλμική και εικαστική εμπειρία. Ακόμη κι αν δεν έχεις όρεξη να αναλύσεις τα όσα βλέπεις, έχεις την ευκαιρία να απολάυσεις το Holy Motors για αυτό που είναι: ένα παράξενό, εκκεντρικό, αλλόκοτο οδοιπορικό στους δρόμους του Παρισιού. Με μποέμικη διάθεση και κάμποση γενναία και όμορφη τρέλα, από αυτή που μπόλιασε ο Ντεϊβιντ Λιντς το Mulholland Drive για να στέκεται ως ενα άφθαρτο αριστούργημα εις τους αιώνες των αιώνων. Παραδοθείτε στην τρέλα του Holy Motors. Και ζητήστε τις εξηγήσεις στο τέλος της προβολής αποκωδικοποιόντας τις λεπτομέρειες με βάση την εικαστική (ζωγραφική) και την κινηματογραφική σας γνώση. (Γ.Γ.)
Στο μελλοντολογικό Γη της ελπίδας, σε μια φανταστική πόλη της Ιαπωνίας, συμβαίνει ένα ανάλογο περιστατικό με την Φουκουσίμα και οι κάτοικοι αναγκάζονται να εκκενώσουν τα σπίτια τους. Ο Σιον Σόνο (του γνωστού στη χώρα μας Suicide Club) παίζει με το δέσιμο των ανθρώπων με τον τόπο τους και φτιάχνει 3 μικρές υποιστορίες που αν και δε ξεκινούν υποσχόμενα, καταλήγουν (ειδικά αυτή των 2 ηλικιωμένων) ως όμορφα και συγκινητικά παραμύθια γύρω από την αγάπη και την ανθρώπινη επαφή. (Τ.Μ.)
Η Πειρατεία του Λίντχολμ , που μαζί με το πολωνικό Αγάπη, ξεκίνησαν το διαγωνιστικό τμήμα είναι μια σφιχτοδεμένη περιπέτεια που επικεντρώνεται στις άβολες στιγμές που έχει μια διαδικασία διαπραγμάτευσης ομήρων. Οι στρατηγικές που ακολουθούνται και από τις 2 μεριές και τα μέτρα πίεσης που αυτές λαμβάνουν, μετατρέπουν την όλη διαδικασία ως μια παρτίδα σκάκι, με προαπαιτούμενα προσόντα την υπομονή και την αφαίρεση συναισθημάτων. Ο Λίντχολμ πάντως επιλέγει να είναι αποσπασματικός, αφαιρώντας έτσι στοιχεία αληθοφάνειας, ώστε να κρατά συνεχώς σε ένταση τον θέατη, αναπληρώνοντας έτσι την απουσία δράσης σε πολλά σημεία. (Τ.Μ.)
Στη βραδυνή προβολή της Κλειδαρότρυπας, οι μυημένοι στον κόσμο του Maddin χειροκρότησαν στο τέλος, με τους υπόλοιπους να αποχωρούν κατά διαστήματα από την αίθουσα. Το νέο πόνημα του θεοπάλαβου Καναδού, μπλέκει μια οικογενειακή τραγωδία με μια σειρά από προσωπικούς του εφιάλτες, με το δυσδιάκριτο σύνολο που προκύπτει να είναι συχνά ακατανόητο, που βασίζεται ως συνήθως σε συνειρμούς και εμμονές. Όλος ο οπτικός κόσμος που έχει παρουσιάσει ο Maddin τα προηγούμενα χρόνια βρίσκεται και πάλι επί της οθόνης, με τα κοφτερά cuts και τις σχεδόν παρανοϊκές τεχνικές αναφορές στο βωβό σινεμά. (Τ.Μ.)
