Κάποιες νύχτες οι σωλήνες του μπάνιου ουρλιάζουν. Σα να μην έχουν και δαύτοι τι άλλο να κάνουν, αρχίζουν τα απόβραδα τις κόντρες με το νερό. Και είναι σα να ζουν τα ουρλιαχτά στον ύπνο μου. Συνταιριάζονται με ένα τρίτο rem και τότε ο νους πλάθει τα άπλαστα.
Όταν τα κεφάλια οριζοντιώνονται στα μαξιλάρια, κάτι περίεργο συμβαίνει. Λες και αραδιάζεται εκεί τριγύρω όλη η φιλοδοξία της πλάσης. Και που να χωρέσουν τα έρημα τα θέλω πάνω σ 'ένα κρεβάτι, κάτω από ένα μαξιλάρι τάχα ανατομικό. Αμ δε!
Σε κατακλύζουν και σένα τις νύχτες οι σκέψεις – συρφετός! Δεν ρωτώ, το ξέρω. Περνάς τις μέρες σου για να χτίσεις το τομάρι σου. Και τις νύχτες διπλώνεσαι στα δυο. Πάλι δεν κατάφερες να είσαι αυτό που ήθελες να είσαι. Και την επομένη ξυπνάς και πάλι ηλίθιος και λίγο πιο χλωμός -πόσες στροφές να αντέξει το σώμα σε μια κλίνη μονή;
Ξέρεις τα σώματα ζεσταίνονται από μέσα προς τα έξω. Οι αλλότριες εκπνοές δεν είναι πάντα μαγικές. Κι εσύ ποτέ δεν έμαθες να αναπνέεις σωστά (θώρακας-πλευρά-κοιλιά) και να! όλο κρυώνεις τα βράδια – γιατί άφησες την καρδιά σου να κείτεται στο ψύχος ανόητε;
Οι σωλήνες του μπάνιου μάλλον δεν έχουν ιδέα τι περνάς τα βράδια. Και ξεκινούν οι ντουβρουτζαδες και ο ορυμαγδός για να σ 'αποτελειώσουν.
Ξέρεις κάτι; Ίσως να ξέχασα τον θερμοσίφωνα ανοιχτό. Ή ίσως κάτι άλλο να συμβαίνει σ' εκείνες τις σιδερένιες διακλαδώσεις πίσω από τον τοίχο, ποιος ξέρει!
Αύριο θα τσεκάρω διπλά τον πίνακα στο μπάνιο. Θα ελέγξω τα ξεχασμένα, τα αλλότρια, τα δανεικά, τα ξένα. Ίσως να μη μου ανήκουν. Ίσως γι' αυτό τελικά να ουρλιάζουν.
