Σκέφτομαι πως κάπου εκεί έξω ζει μια γυναίκα που μου μοιάζει. Μιλώ σε κείνη και της μαθαίνω τα εφήμερα.
Της ζητώ να γίνει σνομπ, να πάψει να λεπτολογεί αψήφιστα για το καθετί. Να κορδωθεί δυο λεπτά εμπρός με όλο της το ανάστημα και να αναλογιστεί ποια τάχα είναι.
Τι σκιαγραφεί μόνη στο νου όταν δε θωρεί το είδωλό της. Να δει πως μοιάζουν όλες οι ανοησίες που στήνουν χορό κατακέφαλα και την κάνουν να σιωπά, να νιώθει ασουλούπωτη και εκκεντρική.
Της ζητώ να γίνει κυνική. Τι είναι τάχα η ευφυΐα; Η πλήρης συνειδητοποίηση της συνείδησης. Όταν μαθαίνεις να φέρεσαι έτσι κι όχι αλλιώς στις καταστάσεις. Εκλογίκευση. Η απόφαση να ρίξεις δυο συναισθήματα στο κενό.
Ποιος μίλησε για τη χρηστότητα των συναισθημάτων; Εγώ όχι φίλη μου. Καθόλου τίμια δε μου φαίνονται εμένα δαύτα. Περισσότερο μάλλον παραπλανούν. Άρα μήτε χρήσιμα μου μοιάζουν τελικά. Σου χρειάζονται μονάχα όταν καταλαβαίνεις την παροδικότητα τους. Γι' αυτό σου λέω, γίνε κυνική.
Είμαστε όλοι πλάσματα μιας μέρας*. Έχουμε τους ίδιους πόνους, τις ίδιες χαρές. Μισούμε το ίδιο, αγαπούμε ξανά το ίδιο. Μα δεν βλέπουμε ποτέ το εφήμερο. Πλάθουμε ασχημάτιστες υποψίες τα απόβραδα, ξεθυμαίνουμε θυμούς μέσα από φθηνά τσιγάρα. Σκαλίζουμε μισόλογα και αναμνήσεις για να μάθουμε τάχα από τα λάθη μας.
Σκατά! Ποτέ κανείς δεν έμαθε από τα λάθη του. Αυτό σου ζητώ να θυμάσαι. Αύριο θα κάνεις νέα, μεγαλύτερα, χειρότερα. Μη τα καταδικάσεις λοιπόν, ξανά.
Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Ηλίθια πλάσματα που ζούμε μια μονάχα μέρα. Άσε λοιπόν, τις τύψεις, τα πρέπει, τους πλαγιοκοπημένους έρωτες, τα αμπαλαρισμένα όνειρα, τις μεγάλες προσδοκίες, την αυτοτιμωρία σου.
Δυνητικά είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Ιδανικός θα έλεγα. Αφού η μέρα σου τελειώνει κάθε που κλείνεις τα μάτια σου. Ζήσε λοιπόν το εφήμερο όπως ακριβώς του αξίζει.
*δανείζομαι τη φράση από το ομότιτλο βιβλίο του Ίρβιν Γιάλομ, Πλάσματα μιας μέρας και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας
