Σε άλλη γλώσσα
κεντροευρωπαϊκή ο υποφαινόμενος τίτλος
ορίζει το ονομαστικό
θηλυκό ‘δική μου’. Για μερικούς, όχι πολλούς, όσοι μπορούν
να αγαπήσουν πραγματικά, το ερμηνεύουν
αιτιατικά. Αμφότερα γεγονότα
προσδιορίζουν τη θλιβερή και
ανούσια κτητικότητα με
τον πλεονασμό της
κτητικής αντωνυμίας προσώπου πρώτου.
έργο της Αντιγόνης Βασιλάκη / https://www.facebook.com/antigoni.vas.1
Ο Μ.
με ανακάλυψε σε πένθος βαρύ
για τα πεθαμένα
του μέσα από
εφαρμογή από αυτές που
σκοπό έχουν τον
άμεσο ή έστω
ενδεχόμενο πήδο. Όντως
ήρθε σπίτι και
γαμηθήκαμε για μέρες τρεις. Έκτοτε άνοιξε
αυτή η πόρτα
της χαζοχαρούμενης σαξονικής
Άλις που σε
ένα παράλληλο σύμπαν
καθίσταται απλά χαρούμενη τσούλα, τόσο εγώ
όσο και η
Άλις δεν μπορούμε
να επιστρέψουμε σε
όρους και γούστα
συμβατικών συνευρέσεων, λαχταρώ λαγούς
και ντάμες κούπα. Ο Μ. ήταν ένας
από δαύτους,
λαγός. Με παράτησε
τον Ιούλιο με
ταξί γοργό και
η κούπα που
έχω πλέον για
καρδιά σερβίρει αποκλειστικά
αφεψήματα της παρηγοριάς.
Έμεινα να φροντίζω την
τσουκνίδα στη γλάστρα,
δώρο μια μαθήτριας μου, που σε
άλλη γλώσσα ιβηρική
και λόγω παιδιάστικης
αθωότητας την είχε ονομάσει
‘τσούλα’, ήτοι
όμορφη. Την
φρόντιζα για να θυμάμαι
τι έγινα αέναα. Μια όμορφη
τσούλα τσουκνίδα,
το παν είναι να
είσαι ρεαλιστής στα
κηπουρικά.
Πριν με παρατήσει, φρόντισε να
εγκατασταθεί σπίτι μου.
Κατούρησε κάθε γωνιά,
τα λουλούδια μαράθηκαν από δυσωδία,
πασιφανώς και από ζήλεια, αλλά τουλάχιστον
ήτο σίγουρος για
την εγωκεντρική διάσταση
του χαρακτήρα του
που κέντριζε το
θυμικό μου και
νόμιζα ότι τον
αγαπούσα με λύσσα.
Με το που σχόλαγε
από τη δουλειά, κάθε Παρασκευή
απόγευμα, μου
έκανε έρωτα για
μέρες τρεις,
σαν να κατέστη η
πρώτη μας συνεύρεση
συμβόλαιο θανάτου. Για
τους φίλους του
δεν υπήρχα,
για αυτούς υπήρχε μόνο
ο απωλεσθείς Σουηδός, εγώ ήμουν
το διάλειμμα από
τη θλίψη.
Ούτε στο Βιετνάμ με
πήρε μαζί του, μόνο όταν
επέστρεψε μου έφερε κάτι
χαμολούλουδα τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο για
να καταπραΰνει την
οργή μου με
αυτό το ψόφιο
στραφτάλισμα του περιτυλίγματος,
να σωθεί από τα
νύχια που είχα
υπομονετικά λιμάρει για να
του βγάλω τα
μάτια. Η
αλήθεια είναι ότι
αυτά προέκυψαν από
τις νύχτες που
αλυχτούσα έρμος στα κρεβάτια
και σκάλιζα τρυφερά
το χώμα στη
γλάστρα της τσούλας. Λίγο πριν
τον μεγάλο αποχαιρετισμό
ξαναείδα λουλούδια στα χέρια του
Μ.
Το αντίο αυτό δεν
αφορούσε προφανώς εμένα, αλλά
τον αρραβωνιάρη αυτόχειρα
που δεν άντεξε
αυτό το εκκωφαντικό
εγώ, ούτε
και το επίμονο
επαναλαμβανόμενο ‘δική μου’.
Η ζωή, η
γκόμενα, η
καφετιέρα, για πάντα
δική μου,
επαχθείς δηλώσεις ανόητων ερωτευμένων που
δεν αντιλαμβάνονται τι
είδους φυσικές δυνάμεις
αναπτύσσονται μετά από έναν
απλό πήδο.
Αυτόν από τον ένατο
όροφο προς τη
γη κατακόρυφα,
φυσικά και δεν αναφέρομαι
στη βαρύτητα και
σε λοιπές σαχλές
νευτώνειες πραγματικότητες, παρά μονάχα
στη χλόη που
σκεπάζει το χώμα και
έχει ως επακόλουθο
τη διαστροφή της
ζωής πολλών και
τη διατροφή της
σαρανταποδαρούσας. Ή έστω
εκεί που πηδούν
τα αμνοερίφια.
Τα λουλούδια τα
δεύτερα, τα
εναποθέσαμε σε εκείνο το
κομμάτι γης που
ούρλιαζε αντίο. Εγώ
κράτησα τις φωτογραφίες
από τη χλωρίδα
του Βιετνάμ και
περίμενα τον Μ.
να πει κάτι,
οτιδήποτε, φωνάζοντας μέσα
από το ταξί
μια ατάκα λύτρωσης.
Ο Ε.
ήταν ο προηγούμενος.
Προηγείτο του Μ.
κατά μερικές ώρες αλλά
το κέρδος του
ήταν ουδέν.
Μου έταξε στεφάνι,
παιδιά και σκυλιά σε
τοπία που εμπεριείχαν
ηφαίστεια και λίμνες κάπου
στο Μεξικό.
Μια φορά του έφερα
δώρο μετά από
μακρύ ταξίδι σώμα
γυμνό να το
ταχταρίσει, το χάρηκε
σαν μικρό παιδί
και το επόμενο
πρωινό το πέταξε
στα σκουπίδια,
ακριβώς όπως και τις
υποσχέσεις για τρεχαλητά σε
κήπους και πανηγύρια. Κατάλαβα αμέσως
το λάθος μου
όταν κατακυρώθηκε η
έξωση. Δώρα
φέρνουν αυτοί που
έρχονται από ταξίδι,
όχι αυτοί που ήδη
παίζουν με σώματα
γυμνά ενώ ο
άντρας του σπιτιού
βάζει τα κλειδιά
στην πόρτα.
Αυτά έγιναν και σταμάτησα
να χαλαλίζομαι σε
άσκοπες αγορές,
ούτε άνθη δεν ακουμπώ, μου έμεινε
η ρετσινιά της
τσιγκουνιάς στον έρωτα.
Θα αναρωτιέστε εύλογα
για τους Ι. και τον
τελικό Ε.
Δεν είναι όμως αυτοί
το θέμα μου, ο Ι. υπάρχει ακόμα
στη ζωή μου
και δεν είναι
η ώρα του
για επικήδειους.
Άλλωστε σήμερα του Αγίου
Βαλεντίνου θα μου στείλει
λουλούδια από τα λιβάδια
της Κίνας και
θα ξεχαστώ για
διάστημα μικρό. Μην
ξεχάσω να αναφέρω
ότι ο Ι. είναι από
Ιαπωνία και αυτό
προσδίδει από μόνο του
μια ιδιαίτερη χάρη. Περισσότερα δεν
θα πω,
γιατί πάντα ταιριάζει καλύτερα
να ομιλώ για
όσα δεν έχω, ποτέ για
όσους με θέλουν.
Ο τελικός Ε. είναι αυτό
που λέει και
η ιδιότητα του. Ο τελευταίος
όλων. Συνεπώς
χρήζει ξεχωριστού κεφαλαίου
γιατί θα είναι
ο πρίγκιπας,
ο τέλειος που θα
αφανίσει την ουσία τέτοιων
εξομολογήσεων. Κάθε εβδομάδα
γνωρίζω και έναν
τελικό Ε.
Κατά την τρέχουσα,
με γαλουχεί ένας Ε.
που στην πραγματικότητα είναι
Α.,
από το άλφα με
τόνο. Δεν
μιλάει πολύ,
μου είπε σε στιγμή
απρόβλεπτη ότι είμαι σώμα
εθιστικό και με έβαλε
να ανταγωνιστώ εραστές
άλλους, αλλά
τους κέρδισα και
πάω κατευθείαν τελικό. Μια άλλη
φορά μου ανακοίνωσε
ότι δεν θα
ανεχτεί τα τσιτσιδώματα
μου μπροστά στην
μπαλκονόπορτα για να μην
ερεθίζω τις ποταπές, σχεδόν λιπόθυμες, γλάστρες εσωτερικού
χώρου που κάνουν
παρέα στα γεμάτα
αποτσίγαρα τασάκια. Η
μόνη μου αντίδραση
οργασμού ήτο τη στιγμή
που σαν γνώστης
από καιρό στις
σαρκικές συνδιαλλαγές μου εξήγησε με
στόμφο την κοσμοθεωρία
του περί του
ελλιπούς πόθου των εραστών, αυτό το
ανατριχιαστικό momentum που
εις εκ των
δύο επικλινώς σε
επιζητά καθόλου έως
πολύ λιγότερο από
τους γάμους που
ονειρεύεσαι εσφαλμένα στο ανόητο κεφάλι
σου. Προς
Θεού, δεν
τον παρεξήγησα,
απλώς από τελικός έγινε
τελικώς αφανής.
Για λιγότερο από έξι ώρες
τον έκλαψα,
ίσως γιατί βαριέμαι να
αναζητήσω την επόμενη εβδομάδα
έρωτα συνδυαστικό σαν
το δικό του, ίσως γιατί
θεώρησα ότι θα
αποφύγω εορτασμούς καρναβαλιού
με Οσίους του
έρωτα ταυτοχρόνως σε
κοινή, ασύμβατη, δήλη ημερομηνία. Ο Έρωτας
Καρνάβαλος.
Κοιτάω τη μητέρα
μου. Τη
ζηλεύω. Στην
ομορφάδα της επάνω την
πόθησε ένας και
μόνο άντρας,
ο πατέρας, τον
πήρε για να
με γεννήσει στον
πόνο που έμελλε
να ζω στις
συναναστροφές μου. Τότε
έτσι έκαναν από
σοφία, στις
καρδιές αναλογούσε ένας
για να γλιτώσεις
από πόνους πολλούς, δεν πιστεύω
στις φανταστικές ιστορίες
περί παρθενίας παρά
μονάχα στην αποφυγή
ισχαιμικών επεισοδίων. Γι’ αυτό
τη ζηλεύω,
όχι για τον άντρα. Από αυτούς
έχω πάρει μπόλικους
και θέλω να
ουρλιάξω ότι έχω ραγίσει
σε τετρακόσια εβδομήντα
δύο σημεία.
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό
που σε κάνει
να ποθείς αρσενικό
ξένο όταν σε
περιμένει ο σύζυγος σε
κλίνες αμαρτωλές.
Τον προβληματισμό αυτό
ενίσχυσε προσφάτως ο Μ.
που προανέφερα. Ως παλιός
εραστής απολαμβάνει προτεραιότητας
στις διαπροσωπικές επαφές
και του επιτρέπω
να με καλεί
κατά καιρούς με
αποκλειστικό σκοπό να εκφράσω
ένα τυπικό,
ανιαρό ενδιαφέρον για την κατάσταση
της πανίδας των
Παρισίων. Είχε
να δώσει σημεία
ζωής από τον
Αύγουστο, δικαιολογημένα
πίστεψα ότι θα
έχει πεθάνει βυθισμένος
σε αυτό το
μόνιμο πένθος που
του έδινε δικαιολογία. Ευτυχώς ουδέν
κακό, πέραν
της ανακοίνωσης ότι
χαριεντίζεται με θήλυ κάπου
στην Ισλανδία και
υποχρεωτικώς άφησε ορφανά δονητές
και τεκνά.
Δεν έδωσα σημασία στη
γκόμενα που πήρε
τη θέση μου
στη στρεβλή μοναδικότητα
μου, πολλοί
μου λένε ότι
κάνω το καλύτερο
κρεβάτι και με
γαληνεύει αυτό το θέσφατο, πιο πολύ
με τάραξε το
κρύο. Ο
Μ.
είχε εν αγνοία του
συνοδοιπόρο αυτό το κρύο, που πάγωνε
τα ακροδάχτυλά μου
στην αναζήτηση των
χειλιών του,
σκότωνε συντρόφους στις μάχες,
η αναπνοή γινόταν βαριά
σαν ρόγχος που
ποτέ μου δεν
κατάλαβα αν πιστοποιούσε οργασμό
ή παραίτηση από
τα βάσανα.
Το κρύο του ταίριαζε
και ο τόπος
ήταν αδειανός από
άνθη, στη
φαντασία μου εγώ παρέμενα
πιστός στις χλωρίδες
και πανίδες των
χωρών που δεν
μου ζήτησε ποτέ
να πάμε μαζί
και αυτή η
ψύχρα με εξόργισε. Μου θύμισε
απλά πώς πρέπει
να νιώθεις όταν
ποθείς αυτόν που
δεν έμεινε λίγο
παραπάνω, λίγο ακόμα,
μπήκε σε ένα ταξί
και απλά έγνεψε
συγκαταβατικά. Αυτό παραχρήμα
με κάνει αγρίμι
που βιάστηκε να
δοθεί στα γενετήσια, τα πολύτιμα
και για λίγους
εκλεκτούς. Περιγράφω εκείνο
το λεπτό που
το αντικείμενο του
πόθου σου προβαίνει
στην καταληκτική αλλά
αδιανόητη δήλωση πλανημένης κυριότητας
με τη χρήση
του όρου ‘δική
μου, ουχί δικός σου και όλα τελειώνουν όπως ακριβώς ξεκίνησαν. Από ένα λάθος στο χρόνο και στο μένω.
Ανήμερα του Βαλεντίνου
και αναμένω μια
ανθοδέσμη για να ποστάρω
τους έρωτες στα
δίκτυα, να
αποκτήσει το συναίσθημα υπόσταση. Από κάτω
θα γράψω λεζάντα: δική
μου, meine.
Μείνε.
