Μια συνομιλία με τη ζωγραφική και τη μουσική του Σόλη Μπαρκή.
Ο δράκος φυλάκισε την πεντάμορφη μέσα στην επιφάνεια εργασίας. Ένα ποντίκι της τρώει με κλικ τα σωθικά. Της σκάλωσε εικονίδια στα μαλλιά. Της κάρφωσε στο κορμί φακέλους και προγράμματα. Συντομεύσεις με επιθετικά βελάκια της αποπροσανατόλισαν το βλέμμα. Κάτω από την υπέροχα λαξευμένη μύτη της, τοποθέτησε τον κάδο ανακύκλωσης. Αναθυμιάσεις διαγραφών να τη ζαλίζουν κι αυτή να ψελλίζει greeklish χρησμούς.
Είστε βέβαιοι ότι θέλετε να διαγράψετε οριστικά αυτά τα 7 στοιχεία; Ναι, πατά και απαντά ο δράκος. Μη, ανοίγει το στόμα της αυτή μα ήχος δε βγαίνει. Μόνο η κραυγή μιας αποχέτευσης που ξεβουλώνει.
Η πεντάμορφη τραγουδά τις αναρτήσεις των φίλων του δράκου. Ξανά και ξανά σε επανάληψη. Γονυπετής διανύει χιλιόμετρα προσκυνώντας τον Άγιο Φανούριο τον Γκούγκλιο τον Παντογνώστη. Ανεβοκατεβάζει δίσκους, ταινίες, υποτίτλους και βιβλία. Κοινοποιεί, ξεκλειδώνει, σχολιάζει, επισυνάπτει, αλληλογραφεί, προωθεί, αποθηκεύει, εκτελεί, αρχειοθετεί και καίει. Η πεντάμορφη επικοινωνεί. Κωδικοποιεί «βοήθεια» σε φατσούλες και σκουντήματα.
Κι όμως ο δράκος την προσέχει. Την αναβαθμίζει, την αφήνει να παίζει με τις ώρες παιχνίδια, την κάνει μέλος σε ομάδες, αποδέχεται τις προσκλήσεις που της στέλνουν, της καρφιτσώνει κολακευτικές φωτογραφίες, της βάζει να λέει τσιτάτα φιλοσοφίες και ποιήματα. Την πάει διακοπές σε εξωτικές εικόνες. Την ξεκουράζει με copy/paste εντολές. Της καθαρίζει εξονυχιστικά την οθόνη. Αστράφτει η πεντάμορφη. Την ντύνει με μεταξωτά φόντα και της διαφημίζει τα προσόντα. Τι άλλο θέλει η αχάριστη η πουτάνα; Να της κολλήσει κανένας ιός;
Η πεντάμορφη δε μιλά. Καμιά φορά από την επιφάνεια εργασίας κοιτά τα κάδρα του απέναντι τοίχου, το παράθυρο πλάι, τον δράκο στα μάτια κι εκείνος καμιά φορά νιώθει σαν…
«…να κατεβαίνεις εντός σου τις σκάλες και να σβήνεις τα φώτα.
(Κι αν δεν τα σβήσεις, πάλι μονάχα σκοτάδι θα βρεις. Κι ύστερα πιο βαθιά, πυκνότερο σκοτάδι, όπως στου δράκου τη σπηλιά).
Εγώ, ο Άη- Γιώργης, θα λυτρώσω την πεντάμορφη που την κρατώ αιχμάλωτη στα σπλάχνα μου, εγώ, ο Δράκος.»
(ΕΝΥΠΝΙΟΝ ΣΕ ΓΑΛΑΖΙΟ ΦΟΝΤΟ- Μαρία Τοπάλη)
Είναι ίσως τότε που ο δράκος τερματίζει τη λειτουργία και θυμάται να ζει. Θυμάται πως έχει και φωτιά μέσα του. Κι όταν δεν φτύνει καταστροφές μπορεί και να σε ζεστάνει.
[Μια μουσική εκδοχή του παραπάνω ποιήματος υπάρχει στο cd των ΘΕΡΟΣ «Στον Ορίζοντα Καπνός»]