Κράτα το Σόου: Aπό το Βόλο μέχρι τη Βαρκελώνη και από τις Τρύπες μέχρι τον Morrissey, ένα παιχνίδι ενηλικίωσης ολοκληρώνεται σε 18+1 συναυλίες. Σύμφωνα με μια φήμη, δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή του Θεοδόση Μίχου να δει ζωντανά τον Morrissey στη Θεσσαλονίκη πριν από 10 χρόνια ακριβώς. Τόσο αυτή όσο και οι υπόλοιπες φήμες που κυκλοφορούν για το Κράτα το Σόου θα συζητηθούν στο κέντρο της πόλης, στο αγαπημένο Στέκι (όπως θα έλεγε και ο Νίκος Τριανταφυλλίδης) του συγγραφέα. Το μεσημέρι του Σαββάτου 5 Νοεμβρίου (14:00) η KEY BOOKS σας προσκαλεί στο Residents (Στρ. Κάλλαρη 4). Μέχρι τότε κάνουμε μια βουτιά στο μυαλό του Θεοδόση Μίχο για να ανακαλύψουμε τι κρύβεται πίσω από τις ιστορίες του.
Τι πραγματεύεται το βιβλίο «Κράτα το Σόου»; Νευρώσεις, έρωτες, βινύλια, φωτιές, όνειρα, διαψεύσεις, αναχωρήσεις, φιλίες, συναυλίες, πονοκεφάλους, προσγειώσεις, υπερβολές (και πάλι από την αρχή), και μερικά κρίσιμα ερωτήματα, μερικά από τα οποία αναγράφονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα αποτύπωσης μιας σειράς βιωμάτων, ακουσμάτων και προσωπικών εμπειριών; Ως δημοσιογράφος ανέκαθεν είχα μια έμφυτη ροπή να βάζω τον εαυτό μου «μέσα» σε αυτό που γράφω, ποτέ δεν μου άρεσε και φαντάζομαι πως είναι αργά πια για να μου αρέσει να αποστασιοποιούμαι από το θέμα με το οποίο καταπιάνομαι. Ποιος ξέρει, ίσως αυτό να έχει να κάνει με το ότι διάβασα σε ευαίσθητη ηλικία Hunter S. Thompson, Lester Bangs και Jack Kerouac (λίγο αργότερα έπιασα και τον Burroughs και…βοήθειά μας). Χωρίς φυσικά να μου αρέσουν όλα τα κείμενα και τα βιβλία τους, παραδόθηκα αμαχητί στη γοητεία που άσκησε πάνω μου ο τρόπος με τον οποίο τα έγραψαν. Τα κότσια τους, αν θέλετε, αυτή η έστω και κατ' επίφαση αδιαφορία για τις συνέπειες. Όταν γεννήθηκε στο κεφάλι μου η ιδέα για το Κράτα το Σόου (ένα τυχαίο βράδυ, σε ένα αγαπημένο μπαρ) δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά υποθέτω ότι το βιωματικό και αρκούντως αυτοβιογραφικό ύφος του υπαγορεύθηκε με έναν εντελώς φυσικό τρόπο από αυτό που είχε γράψει κάποτε ο Μπάροουζ (και μου το θύμισε ένας δημοσιογράφος που έγραψε μία βαθιά συγκινητική -και όχι γιατί ήταν κολακευτική, μικρή σημασία έχει αυτό- κριτική για το βιβλίο): «Γράφεις πάντα αυτό που ξέρεις, που έχεις ζήσει».
Το βιβλίο αφιερώνεται σε μια γενιά που…; Δικαιωματικά πρώτα απ' όλα στη δική μου γενιά, που ήταν αρκετά μικρή όταν δολοφονήθηκε ο Καλτεζάς και όσο χρειαζόταν μεγάλη όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος. Αλλά και στους γονείς μας. Και -γιατί όχι;- στα παιδιά μας. Κοπιάστε. Ας στριμωχτούμε.
18+1 ιστορίες, 18+1 συναυλίες, 18+1 εμπειρίες. Τι τις έκανε τόσο διαφορετικές, αξιομνημόνευτες και κατ' εσωτερική ανάγκη προωθήσιμες στο κοινό; Τι ήθελαν να μοιραστούν πραγματικά με τους αναγνώστες; Πράγματι είναι 18+1 οι συναυλίες που λειτούργησαν απλά (εντάξει, ίσως όχι και τόσο απλά) ως αφορμές για να γράψω τις 18+1 ιστορίες, που όλες μαζί συνθέτουν τη μεγάλη ιστορία του βιβλίου, η οποία ξεκινάει στην πρώτη σελίδα και τελειώνει -μαντέψτε- στην τελευταία. Όμως οι εμπειρίες δεν είναι 18+1. Είναι πολύ περισσότερες. Δεν ξέρω πόσες ακριβώς. Ούτε ξέρω αν είναι τόσο διαφορετικές πια. Είναι αυτές που είναι. Κι εγώ είμαι αυτός που είμαι γιατί τις έζησα. Αποφάσισα να τις μοιραστώ με τους αναγνώστες κατ' αυτό τον τρόπο γιατί δεν ήθελα να μην τις μοιραστώ ή έστω δεν ήθελα να τις μοιραστώ με κάποιον άλλο τρόπο. Σας παραπέμπω και πάλι στον Μπάροουζ.
Πρόκειται για αναγνώστες ή ακροατές; Για αναγνώστες που μεγαλώνοντας ακούνε ολοένα και λιγότερη μουσική (έχουν και δουλειές οι άνθρωποι…όσοι έχουν ακόμη, τέλος πάντων), αλλά κάθε φορά επιμένουν να την ακούνε δυνατά.
Και αν κάποιος δεν είναι fan του Rock n' Roll… Τότε τι; Νομίζω πως είναι μια αναπόφευκτη παρεξήγηση ότι το Κράτα το Σόου είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα κυρίως όσων αγοράζουν βινύλια, έχουν αφίσες του Lou Reed και του Morrissey στο σαλόνι τους και επιμένουν να ματαιοπονούν νομίζοντας ότι τα τραγούδια που ακούνε μιλάνε για τους έρωτες που έχουν ζήσει, για αυτούς που ζούνε τώρα και για αυτούς που δεν έχουν ζήσει ακόμη. Δεν πειράζει, είναι μια παρεξήγηση που τουλάχιστον έχει πλάκα.
Ποια από τις έντυπες ιστορίες σου θα ξεχώριζες αν σου το ζητούσαν και γιατί; Μου βάζετε δύσκολα. Μα σκεφτείτε πόσα πέρασα.
Αν το βιβλίο σου ήταν στίχος… ποιος θα ήταν; Μιας και έχουμε να κάνουμε με τη Θεσσαλονίκη, ας διαλέξω τον στίχο που ανοίγει το κεφάλαιο 15: All of the rumours keeping me grounded / I never said that they were completely unfounded. Είναι του Morrissey. Ήταν καταπληκτική η συναυλία του εκεί στο Βορρά το 2006. Ακόμη τη θυμάμαι.
Πώς έρχεται η ενηλικίωση μέσα από την μουσική; Πότε καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι πια ανήλικο; Δεν ξέρω αν η ενηλικίωση έρχεται μέσα από τη μουσική ή το θέατρο ή την ξυλογλυπτική. Αυτό που ξέρω είναι ότι έρχεται όταν πια καταλαβαίνεις ότι πράγματι όλα είναι πιθανά, όπως πίστευες κάποτε, και αποδέχεσαι ότι αυτό έχει το τίμημά του.
Τελευταία φορά που ποδοπατήθηκες και γούσταρες; Τον Αύγουστο που μας πέρασε, στο Παλιά Βλαχάτα της Σάμης. Ήδη μετράμε αντίστροφα για το #saristrafestival2017. Κεφαλονιά is our playground.
Rock n' Roll του τότε και του τώρα, του εδώ και του εκεί…; Αυτή η πρόταση μου θυμίζει επικίνδυνα το ρεφρέν ενός ανθυπολαϊκού άσματος, νομίζω του Ρέμου με την Πρωτοψάλτη. Είδατε τι μου κάνατε;
Υπάρχει τελικά απάντηση στο τι είναι το Rock n' Roll; Αν μη τι άλλο, όχι η Πρωτοψάλτη.
Ο Θεοδόσης Μίχος γεννήθηκε στον Βόλο το 1979. Ζει στο κέντρο της Αθήνας από το 1998. Από το 2004 εργάζεται ως δημοσιογράφος. Είναι ιδρυτικό μέλος και ένας από τους αρχισυντάκτες της Popaganda και ραδιοφωνικός παραγωγός (καθημερινά 8-10πμ στον Best 92.6). Το «Κράτα το Σόου» είναι το πρώτο του βιβλίο.
facebook.com/KrataToShow.TheodosisMichos
5/11 @ SKG
