«Και σιγά πόσο
δύσκολο παίζει να 'ναι». Το είχα άνετα και ήμουν κατενθουσιασμένη για τον επικείμενο θρίαμβό
μου. Λινκ του λινκ του σάιτ του τάδε λινκ με έβγαλε πάλι στην σκοτεινή πλευρά
του ίντερνετ, που ανακάλυψα το καινούριο guilty pleasure της ημέρας: το“
Fashion or Porn? είναι ένα (μελλοντικά) cult ανθολόγιο από 40 ερωτήσεις που ο κάθε
τολμηρός-στην-άγνοιά-του καλείται να καταλάβει εάν το απόσπασμα της εικόνας που
βλέπει ανήκει σε φωτογραφία μόδας ή πορνό.
Κοίτα δηλαδή,
τι πάνε και σκέφτονται οι άνθρωποι. Που πάει ο νους τους. Που πάμε ωρε, που πάμε.
Που πας κι εσύ καημένη, είπα στον εαυτό μου, που κόπηκες από τον δεύτερο γύρο.
Και εδώ, τα ερωτήματα
που τέθηκαν ήταν τα εξής δυο: Είμαι τόσο άσχετη ή ξαφνικά κάποια στιγμή (που είχα πάει
να πιώ νερό, να τσεκάρω ένα μέιλ, να δω τι θα φορέσω, τέτοια πράματα δηλαδή, δευτερολέπτων)
είχε γεμίσει ο κόσμος μόδας-τέχνης προστυχιές;
Με μια πρόχειρη,
μικρή αναδρομή στο αρχείο μου, το νοητικό πρωτίστως και μετά το ιντερνετικό φυσικά,
η απάντηση σαν neon ταμπέλα αναβόσβηνε ξεκάθαρα: Ναι, είχε γεμίσει η τέχνη προστυχιές,
τί δεν καταλαβαίνεις.
Φυσικά αυτό
δεν είναι τίποτα καινούριο και φυσικά ο μόνιμος παράγοντας του shock value δεν τελεί εδώ και καιρό τον σκοπό του
ούτε στο ελάχιστο. Ο πουριτανισμός δεν ζει πια εδώ, ζει μόνο στην ανάμνηση από κάποια ενήλικα
παιδικάτα – φαντάσου δηλαδή.
Η τελευταία
του πνοή μέσα μου έσβησε όταν ο
Clayton Pettet κρέμασε στόματα, έξυσε κεφάλια και έδωσε γερές αφορμές
για να εκφέρουν ειδικοί και μη, τις απόψεις τους, όταν ανακοίνωσε πως, ως φοιτητής
του Central Saint Martins για τελικό του πρότζεκτ θα έχανε την παρθενιά του μπροστά σε
100 άτομα στην HackneyGallery, από ένα άλλο αγόρι.
(Σας αφήνω μια στιγμή να το επεξεργαστείτε)
O Clayton, 19, με το πρότζεκτ του“
Art School Stole My Virginity σκόπευε
να προκαλέσει τους θεατές να αμφισβητήσουν την παραδοσιακή –θεωρητικά-αξία της παρθενιάς,
όποια είναι για τον καθένα,καθώς και θέματα γύρω από την σεξουαλικότητα και το
φύλο. Καίρια ερωτήματα μεν, αμφιλεγόμενο το μέσο του δε.
Κάθε φορά
που φέρω στο νου μου αυτή την περφόρμανς, διερωτώμαι καταιγιστικά τα εξής(και
όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά): Είναι θεμιτό, ένα ζήτημα τόσο προσωπικό, όπως η
έναρξη ενεργής σεξουαλικότητας να αντιμετωπίζεται ως «πρότζεκτ»; Είναι εφικτό να δικαιολογούνται ενέργειες
και αποφάσεις εάν τις μουσκεύουμε στο Άγιο Νερό της Τέχνης μέχρι να παπαριάσουν; Πόσο
πιο μακριά θα πρέπει να φτάσει ο επόμενος για να μας σοκάρει επιτέλους; Και αν
μπορέσει να σοκάρει, η κριτική μας ικανότητα θα μπορέσει να λειτουργήσει ή το
ραντάρ μας δεν θα πιάνει άλλο σήμα;
Το μόνο που σκέφτομαι
είναι, πόσο άψογα θα ένιωθε το 1931 η Elsa Schaparelli, όταν ταρακούνησε τον καθωσπρεπισμό μόνο
και μόνο επειδή τα αντισυμβατικά της, υπέροχά της ρούχα ήταν εμπνευσμένα από αυθεντικούς αρτίστες
όπως ο ManRay, o Salvador Dali και ο Jean Cocteau. Σοκ για όλους τους σωστούς λόγους.
Μάλλον κάπου
στην πορεία το how-to σε εμάς χάθηκε, παρέπεσε ή μας βαρέθηκε κι έφυγε, και η σανίδα σωτήριας
για τους εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες μας θα είναι βιβλία αυτοβοήθειας και άρθρα
σαν το
“How to make it in the Art world που θα τα κρατάμε δίπλα από την εκάστοτε
βαμπιρική τριλογία της εποχής.
(Τώρα, εάν
κάποιοι από εσάς μπήκατε στον κόπο να δώσετε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα,
σαν κι εμένα, ας τα κρατήσετε κρυφά. Από τα λίγα που έμειναν να κρατήσουμε για
τον εαυτό μας.)
