Κυριακή απόγευμα,
κατεβαίνω στο κέντρο, για να συναντήσω
φίλο καλό. Έχω αργήσει. Πέρνω το πρώτο
ταξί που παίρνω μπροστά μου για να πάω
στη Καμάρα. «Θα σε πάω από Αγίου Δημητρίου
φίλε μου, γιατί στην Εγνατία γίνεται
χαμός. Τελείωσε η ανάπλαση της παραλίας
και έκλεισαν τη Λ.Νίκης». Σωστά. Και
έλεγα τι έλειπε…
Το μυαλό που πάει
κατευθείαν στου απεργούς πείνας της
οδού Δελφών.
Σε μια πόλη λοιπόν που
σαπίζει από το κυκλοφοριακό, τους
μαγαζάτορες έρμαια της κολυσιεργίας
και της διαμάχης με της «Αττικό Μετρό»
με την Εφορία Αρχαιοτήτων. Σε μια πόλη
που άνθρωποι έχασαν το βιος τους επειδή
έκαναν το λάθος τα μαγαζιά τους να
περνάνε μπροστά από τα έργα. Σε μια πόλη
που βάλαμε το δημοτικό ραδιόφωνο κάποια
στιγμή και εμείς στην ιστορία μας, μέγα
χορηγό των έργων. Σε μια πόλη που τρύπες
άνοιξαν και έκλεισαν σε μια νύχτα.
Σε αυτή τη πόλη λοιπόν,
παραδώσαμε τη νέα παραλία πριν το Μετρό.
Αλήθεια ποια είναι η
προτεραιότητα ενός δημάρχου που αντί
να φροντίζει οι πολίτες της πόλης που
έχει την ευθύνη για τέσσερα χρόνια να
δουλεύουν και να μετακινούνται καλύτερα,
έχει πέσει με τα μούτρα στην εξυπηρέτηση
του περιπάτου τους; Τι σκατά να την
κάνεις τη πεζοδρόμηση και τη νέα παραλία,
αν πρέπει να κλείσεις το μαγαζί σου ή
αν χάνεις μια ώρα και πλέον τη μέρα
παραπάνω, που θα μπορούσες να τη γλυτώσεις
αν η πόλη είχε καλύτερη συγκοινωνία;
Αυτή την παραπάνω ώρα σε μένα που δεν
μένω στο κέντρο, ποιος θα μου την
αντικαταστήσει δήμαρχε;
Μπορεί ο Μπουτάρης να
έχει κάνει πολλά καλά. Σίγουρα όμως πριν
τον Eminem, οι κάτοικοι της
Θεσσαλονίκης, προτιμούν να δουν το Μετρό
τελειωμένο μέσα στο 2014. Εκεί θα παραδεχτώ
τη μαγκιά σου. Εκεί θα πω ότι άφησες κάτι
πίσω σου. Και εσύ θα το πεις. Θα δεις.
