Την προηγούμενη Τρίτη, στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στην Αθήνα,
για πρώτη φορά από το 1987 που εμφανίστηκε το hiphopως
κίνημα στην Ελλάδα, όλοι μα όλοι οι hiphopκαλλιτέχνες άφησαν πίσω, εγωισμούς,
κόντρες, θαψίματα και ξυλίκια και έδωσαν τα χέρια για χάρη του Παύλου. Το
γεγονός από μόνο του για ένα κολλημένο του είδους όπως εγώ, μοναδικό.
Αλλά δε θα σταθώ σε αυτό.
Προτιμώ να μιλήσω για τον Λιάκο. Τον Εισβολέα.
Τον γνώρισα καλά τον περασμένο Δεκέμβριο στη Καστοριά. Με
κοινή παρέα, χάλκινα και μπόλικο κρασί. Ήμασταν στα Ραγκουτσάρια και ήταν
εκστασιασμένος με ένα πιτσιρίκι που κρατούσε μια τρομπέτα και προσπαθούσε να
φυσήξει. Το είχε τραβήξει και βίντεο. Το έδειχνε και το ξανάδειχνε και έλαμπε
ολόκληρος. Του θύμιζε τον μπόμπιρα του μάλλον.
Αυτός ο Λιάκος είπε εκείνη τη μέρα στην ΕΣΗΕΑ:
«Ο μεγαλύτερος
φασίστας είναι ο ίδιος μας ο εγωισμός. Να αυτή τη στιγμή εδώ πέρα που καθόμαστε
και μιλάμε για τον Παύλο, εκεί έξω κάποιοι μιλάνε για αντεκδίκηση. Όμως εμείς
συνιστούμε ψυχραιμία. Και γιατί; Γιατί εμείς είμαστε πολύ καλύτερα ψυχικά.
Εμείς αγαπάμε. Εμείς θέλουμε και αυτοί που σκότωσαν τον Παύλο να πάρουν φως και
αγάπη. Αν είναι να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο με δεκάδες κρεμασμένους στην
πλατείες καλύτερα να τον χάσουμε».
