Εν αναμονή του Φεστιβάλ γνωρίζουμε τις ταινίες και τους δημιουργούς τους.
Στο 8o Local Short Film Festival θα προβληθεί η μικρού μήκους ταινία των Alexander Jaschik και Ιορδάνη Ορφανίδη,
Bread and Olives (2015) ή ελληνιστί, Ψωμί κι Ελιές. Το φιλμ πραγματεύεται το σύγχρονο ζήτημα της οικονομικής μετανάστευσης των, κατά γενική ομολογία, θερμόαιμων Ελλήνων σε κάποια κρύα βορειοευρωπαϊκή χώρα. Για ένα καλύτερο μέλλον, μια νέα αρχή. Ένα ταξίδι που υπόσχεται πολλά, αλλά δεν ικανοποιεί πάντα όλες του τις υποσχέσεις. Στην ταινία δύο αδέρφια, ο Λεωνίδας (Αντώνης Καρυστινός) και ο Βαγγέλης (Αναστάσης Κολοβός), αναγκάζονται, για οικονομικούς λόγους, να φορτώσουν στο αμαξάκι τους όλα τους τα υπάρχοντα, να πάρουν τη μητέρα τους (Δόμνα Αδαμοπούλου) και να φύγουν για την αυστηρή και οικονομικά ακμάζουσα Γερμανία. Εκεί τους περιμένει ο θείος Γιάννης (Αντώνης Καφετζόπουλος), ο οποίος ευημερεί στην πλούσια ξένη χώρα… ή μήπως όχι;
Alexander Jaschik, σκηνοθέτης της ταινίας.
Μιλήσαμε με τον Alexander Jaschik που σκηνοθέτησε και έγραψε το σενάριο μαζί με τον Ιορδάνη Ορφανίδη και μας αποκάλυψε τις συνθήκες δημιουργίας του φιλμ και το ταξίδι, πραγματικό και δημιουργικό, από την Ελλάδα στη Γερμανία και το αντίστροφο.
Ιορδάνης Ορφανίδης, σκηνοθέτης της ταινίας.
Ποια ήταν η αφορμή δημιουργίας της ταινίας; Περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία; Η ταινία είναι βασισμένη σε μία αληθινή ιστορία, πίσω τον χειμώνα του 2011, όταν ο Dani έτυχε να δει τρεις Έλληνες να κοιμούνται σε ένα αυτοκίνητο σε έναν χώρο στάθμευσης. Είχαν όλα τα υπάρχοντά τους μαζί, στην προσπάθειά τους να έρθουν στη Γερμανία για ένα νέο ξεκίνημα. Ο Ιορδάνης ήθελε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για αυτούς, αλλά μετά το γύρισμα της πρώτης συνέντευξης, έφυγαν από το Μόναχο για ένα άλλο μέρος, χωρίς καμία ειδοποίηση. Τότε ήταν που ο Ιορδάνης σκέφτηκε ότι το project έφτασε στο τέλος του, αλλά ένας από τους καθηγητές μας πρότεινε να μετατρέψουμε την ιστορία σε μυθοπλασία. Και τότε μπήκα εγώ στο project, για να γράψω το σενάριο με τον Ιορδάνη. Τα αληθινά ονόματα των πραγματικών ανθρώπων είναι τα ονόματα που χρησιμοποιήσαμε για τους χαρακτήρες μας στην ταινία!
Η ταινία έχει συμμετάσχει σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και ποια η αντίδραση του κοινού, ελληνικού και γερμανικού; Ναι, είμαστε πολύ χαρούμενοι που το Ψωμί κι Ελιές είχε μία καλή φεστιβαλική πορεία που ξεκίνησε από την Ελλάδα (Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας, Νύχτες Πρεμιέρας, Psarokokalo Short Film Festival Athens, IndieCrete Film Festival), προχώρησε στη Γερμανία (Hofer Filmtage, Hellas Filmbox Berlin) κι έφτασε μέχρι σε φεστιβάλ στην Ολλανδία και το Hong Kong. Ωστόσο, πιο ευτυχείς, εμένα και τον Ιορδάνη, μας έκανε η συμμετοχή μας στο Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης και του Σαν Φρανσίσκο. Στο Σαν Φρανσίσκο κερδίσαμε το βραβείο της «Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας». Το να πάμε σε αυτά τα φεστιβάλ ήταν καταπληκτική εμπειρία, γιατί ήταν η πρώτη φορά που είχαμε μία προβολή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πέρα από αυτό, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να συναναστραφούμε με πολλούς ανθρώπους της ελληνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας και επίσης, με διαφορετικές ελληνικές κοινότητες που βρίσκονται εκτός Ελλάδας. Αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον! Οι αντιδράσεις του κοινού διέφεραν. Iδιαίτερο ενδιαφέρον μάς προξένησε ότι κάποια αστεία λειτουργούν σίγουρα καλύτερα για την μία πλευρά και κάποια άλλα για την άλλη. Η καλύτερη υποδοχή, ωστόσο, προήλθε από κάποιους Έλληνες που ζούσαν εκτός Ελλάδας. Νομίζω αυτό οφειλόταν στο ότι γνωρίζουν την εμπειρία εκ πρώτης όψεως: το πώς είναι να είσαι Έλληνας σε μία ξένη χώρα.
Σαφώς, υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους δύο λαούς, αλλά επιλέγετε να εστιάσετε στις ομοιότητες και τη διάθεση συνεργασίας. Ποιες είναι οι μεγαλύτερες διαφορές των δύο λαών και σε ποια σημεία συγκλίνουν; Τελικά, είναι περισσότερα αυτά που μας συνδέουν ή μας χωρίζουν; Οι Έλληνες είναι πολύ πιο εύκαμπτοι από τους βόρειους λαούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν προβλήματα, όταν κάτι δεν πάει «σύμφωνα με το βιβλίο». Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν σε ένα καφενείο στη Θεσσαλονίκη στην περιοχή της αγοράς. Στην αρχή, μόνο 3 από τα 5 τραπέζια ήταν γεμάτα. Στη συνέχεια, όμως, περισσότερα άτομα ήρθαν και περισσότερα τραπέζια ξεπετάχτηκαν! Έπειτα από κάποια ώρα, ο φούρνος δίπλα στο μαγαζί έκλεισε. Στο σημείο, που προηγουμένως ήταν ο φούρνος, ακόμα περισσότερα τραπέζια συνέχιζαν να εμφανίζονται. Στο τέλος νομίζω πως η περιοχή του μαγαζιού τριπλασιάστηκε σε σχέση με το πώς ήταν στην αρχή. Στη Γερμανία ψεκάζουν λευκές κουκκίδες στο έδαφος και αυτή ακριβώς είναι η περιοχή που μπορούν να τοποθετηθούν τα τραπέζια σου. Επίσης, στο Μόναχο υπάρχει ένα επάγγελμα που ονομάζεται «ησυχαστής», ο οποίος, βασικά κάθεται έξω από ένα εστιατόριο το μεσημέρι και αν οι άνθρωποι γίνουν πολύ θορυβώδεις τούς υπενθυμίζει να είναι λίγο πιο ήσυχοι, εξαιτίας των γειτόνων που θέλουν να κοιμηθούν. Φανταστείτε το αυτό στην Ελλάδα.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Ιορδάνη στον τομέα της σκηνοθεσίας και πώς τη βιώσατε; Ο Ιορδάνης κι εγώ σπουδάζαμε μαζί και κάποια στιγμή στην αρχή, ενώ γράφαμε την ιστορία, συνειδητοποιήσαμε ότι το σενάριο της ταινίας έχει να κάνει πολύ με τη δυαδικότητα: δύο αδέρφια, δύο χώρες, δύο πολιτισμοί. Έτσι, κάποια στιγμή, μας φάνηκε λογικό ότι για αυτή ειδικά την ταινία θα ήταν καλό να ενώσουμε τις δύο διαφορετικές οπτικές στους δύο ανθρώπους, που είναι δημιουργικά υπεύθυνοι για αυτήν. Φυσικά, δεν συμφωνούσαμε σε όλα, αλλά ήταν σημαντικό για εμάς να συζητάμε τις διαφορές μας μόνο μεταξύ μας, μετά να βρίσκουμε μία λύση και τέλος, να την παρουσιάζουμε στην ομάδα, γιατί αν το συνεργείο ακούει ένα πράγμα από έναν σκηνοθέτη και άλλο από τον άλλον είναι κατανοητό πως δημιουργείται μεγάλη σύγχυση.
Φαίνεται ως παραγωγή που απαιτούσε υψηλό budget. Πώς κατορθώσατε να το εξασφαλίσετε και πώς προσεγγίσατε τόσο σημαντικά ονόματα στον χώρο της υποκριτικής; Αυτό είναι αλήθεια. Χωρίς την οικονομική βοήθεια και τις ευνοϊκές από άποψη τύχης συγκυρίες εύρεσης των ηθοποιών, δεν θα ήμασταν ικανοί να φτιάξουμε αυτή την ταινία. Έτσι, πρώτα από όλα, η ταινία είναι συμπαραγωγή με ένα βαυαρικό τηλεοπτικό κανάλι (η ταινία παίχτηκε τρεις φορές στη γερμανική τηλεόραση, αργά το βράδυ). Στη συνέχεια, κάναμε αίτηση σε ένα κρατικό κινηματογραφικό πρόγραμμα χρηματοδότησης στη Βαυαρία και έτσι, κατορθώσαμε να εξασφαλίσουμε επιπλέον κεφάλαια. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, είχαμε ακόμα έλλειμμα και έτσι, προσεγγίσαμε το DAAD (German Student Exchange Service). Επίσης, μετατρέψαμε την ταινία σε μία πολιτισμική εμπειρία εκμάθησης για φοιτητές κινηματογράφου από την Ελλάδα και τη Γερμανία και δώσαμε την ευκαιρία σε ανθρώπους και από τις δύο χώρες να ταξιδέψουν στην άλλη χώρα και να βοηθήσουν σε μία διεθνή κινηματογραφική παραγωγή. Θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία και να ευχαριστήσω όσους μας έχουν βοηθήσει να κάνουμε αυτή την ταινία πραγματικότητα! Το θέμα με τους ηθοποιούς είναι άλλη ιστορία. Ο Ιορδάνης κι εγώ ήρθαμε στην Ελλάδα τρεις εβδομάδες πριν τα γυρίσματα και δεν είχαμε κανέναν από τους βασικούς ηθοποιούς. Αποδείχθηκε πως ήταν δύσκολο να τα οργανώσουμε όλα από τη Γερμανία. Με την παρουσία μας στην Ελλάδα και με τη βοήθεια της Κινηματογραφικής Σχολής Σταυράκου και του Athens Casting αποκτήσαμε τους αριθμούς των ανθρώπων που θέλαμε να έχουμε και έπειτα, όλα κύλησαν υπέροχα και γρήγορα. Νομίζω ήταν ένα συνδυασμός του σεναρίου, (καθώς αποδείχθηκε ότι όλοι οι ηθοποιοί είχαν μία προσωπική σχέση με τους ρόλους που θα υποδύονταν: ο Καρυστινός αγαπάει την BMW, ο Καφετζόπουλος γεννήθηκε στην Τουρκία), της προοπτικής κινηματογράφησης στο εξωτερικό και επίσης, η ανθρώπινη σχέση που αναπτύχθηκε γρήγορα (είναι όλοι υπέροχοι άνθρωποι) ανάμεσα στον Ιορδάνη, εμένα και τους ηθοποιούς.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία κατά την παραγωγή της ταινίας και τι είναι αυτό που θα σου μείνει από τα γυρίσματα; Στην πραγματικότητα για εμένα ήταν το μοντάζ. Όποτε έκανα γύρισμα, στη Γερμανία ή την Ελλάδα, ήμουν εξαντλημένος δουλεύοντας 100% κάθε μέρα, αλλά δεν μπορείς να διατηρήσεις αυτούς τους ρυθμούς όλη την ώρα. Επίσης, θέλαμε η ταινία να είναι κάτω από 30 λεπτά, επειδή ύστερα από αυτό το όριο δεν θεωρείται πια μικρού μήκους και δεν υπάρχουν πολλά φεστιβάλ που να έχουν προγράμματα για φιλμ τέτοιου μήκους. Η πρώτη rough cut εκδοχή που είχαμε -βασικά, τα πάντα με βάση το σενάριο- ήταν 54 λεπτά, αλλά, μετά, βρίσκεις τρόπους στο μοντάζ για να τα κάνεις όλα να δουλέψουν και τελικά, να δουλέψουν ακόμα καλύτερα. Το καλύτερο κομμάτι της ταινίας ήταν πως κατά κάποιον τρόπο έγινε μέρος της ζωής μας, όμως, με τον αντίθετο τρόπο, γιατί ο Ιορδάνης κι εγώ αποφασίσαμε μετά τις σπουδές μας να μετακομίσουμε στην Ελλάδα. Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου, ζω εδώ τα τρία τελευταία χρόνια, έχω μάθει πολλά καινούρια πράγματα, την ελληνική κουλτούρα, τη γλώσσα, καταπληκτικά νέα μέρη…
Με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο; Να περιμένουμε καινούρια ταινία
Για 2η συνεχόμενη χρονιά οι σκηνοθέτες της Θεσσαλονίκης και οι σινεφίλ της πόλης δίνουν ραντεβού στο σημείο συνάντησης τους και δημιουργούν τις δικές τους κινηματογραφικές νύχτες.
6 νέοι κινηματογραφιστές της πόλης παρουσιάζουν στο κοινό τις -μικρού μήκους- ταινίες τους. Δύο ώρες non stop προβολών, συζήτηση με τους δημιουργούς και τέλος το βραβείο κοινού που θα αναδείξει την καλύτερη ταινία του Φεστιβάλ.
Στηρίζουμε τους νέους σκηνοθέτες της πόλης μας.
Film Lovers, Support your Local Filmmakers
Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι οι εξής:
Still Life (Δημήτρης Καράς – 9')
Novum (George Varanos, Mikel Sinanaj – 6')
Harmonica (Πελαγία Χατζηνικήτα – 6')
Στίγμα (Δημήτρης Θεοχαρίδης – 4')
Δέκα μείον (Αναστάσης Μαυρογιάννης – 19')
9023 (Τάνια Ναναυράκη, Σωτήρης Πετρίδης – 8')
Guest Movie:
Brot & Oliven / Ψωμί & Ελιές ( Alexander Jaschik & Ιορδάνης Ορφανίδης – 30')
Τις προβολές τις συνοδεύουμε με παγωμένες
Fischer Beer
Posters: Στέφανος Μιχαηλίδης
