Ο σκηνοθέτης της ελληνο-γαλλικής παραγωγής “Ως το Κόκαλο” που
πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στο 55ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου
Θεσσαλονίκης, μιλάει στον Εξώστη για το νέο σινεμά, την σχέση της Γαλλίας με
τον Ελληνικό κινηματογράφο και…τις φαρμακοβιομηχανίες.
Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο, ποια
ήταν η αρχική σας έμπνευση για να σκηνοθετήσετε ένα αμιγώς “αστυνομικό θρίλερ”;
Όταν
καθίσαμε με τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο να γράψουμε το σενάριο μας φάνηκε
ενδιαφέρον να δουλέψουμε στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου είδους όπως είναι το
αστυνομικό θρίλερ, γιατί μας προσέφερε έναν οδηγό. Το είδος έχει τις απαιτήσεις
του και τους κανόνες του και αυτό για εμάς, ως αρχάριους ήταν σαν δίχτυ
ασφαλείας. Από την άλλη αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε από την φόρμα αυτή σε
συγκεκριμένα σημεία, και ιδιαίτερα στη διανομή των ηθοποιών. Θέλαμε να
δημιουργήσουμε δυνατούς γυναικείους ρόλους, που να παίζουν ρόλους που το κοινό
θεωρεί συνήθως ως καθαρά ανδρικούς.
Ελληνικός κινηματογράφος φτιαγμένος στην
Γαλλία. Πείτε μας λίγο για αυτήν την συνεργασία.
Η
Γαλλία σαν τόπος γυρισμάτων και τα γαλλικά σαν γλώσσα του σεναρίου προέκυψαν
από τις συγκυρίες. Βρισκόμουν με την πρωταγωνίστρια, τη Μυρτώ Θεοδωράκη στη
Γαλλία για τις σπουδές μας και το πιο πρακτικό για μας ήταν να δουλέψουμε
επιτόπου όπου είχαμε πρόσβαση και σε αξιόπιστους συνεργάτες μέσω των σχολών
μας. Τέλος το Παρίσι ήταν μια από τις βασικές εμπνεύσεις μας κατά τη διάρκειά
της συγγραφής: η πόλη τη νύχτα δημιουργεί απίστευτες ατμόσφαιρες όπου
μπλέκονται το μυστήριο με τη παγερή ομορφιά της πόλης, ιδιαίτερα το χειμώνα.
Είναι ένα Παρίσι που δεν βλέπει συνήθως ο τουρίστας, μια πτυχή της πρωτεύουσας
που ζούσαμε εμείς τη νύχτα.
Πως αντιμετωπίζει το Ελληνικό σινεμά η
Γαλλική κινηματογραφική Κοινότητα και το Γαλλικό κοινό;
Το
Ελληνικό σινεμά έχει κοινό στη Γαλλία. Το καλοκαίρι που βγήκε εκεί στις
αίθουσες η XENΙA του Πάνου Κούτρα, οι αίθουσες ήταν γεμάτες και το κοινό
ενθουσιώδες. Γενικώς το ελληνικό σινεμά χαρακτηρίζεται ως «περίεργο», αλλά με
θετικό τρόπο. Οι Έλληνες δημιουργοί ξέρουν και αποτυπώνουν στο πανί το δικό
τους προσωπικό κόσμο και αυτό έχει ανταπόκριση.
Η Γαλλία αποτελεί ιστορικά μία από τις
εξέχουσες πρωτεύουσες του κινηματογράφου αλλά και φιλοξενεί μία ελληνική καλλιτεχνική
παρουσία εδώ και χρόνια. Ποιες είναι οι ιδιαίτερες ευκαιρίες που δίνονται εκεί
σε έναν νέο κινηματογραφιστή, σε σχέση με την Ελλάδα;
Είναι
ενδιαφέρον η ερώτηση σας γιατί ενώ η Γαλλία προσφέρει πάρα πολλές βοήθειες
στους νέους δημιουργούς η δική μας ταινία γυρίστηκε χωρίς καμία από αυτές.
Πιθανώς επειδή δεν ακολουθήσαμε ένα παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας στα στάδια
της παραγωγής και πιθανώς και λόγο δικής μας παράβλεψης. Για να καταλάβετε πόσο
στηρίζεται όμως το νέο σινεμά, το 2013 το 32,5% των γαλλικών ταινιών μεγάλου
μήκους που βγήκανε στις αίθουσες ήταν από πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες.
Υπάρχει ολόκληρο σύστημα στήριξης μέσω του Γαλλικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Απ’ότι βλέπω τα τελευταία χρόνια και το Ελληνικό Κέντρο προσπαθεί να
δημιουργήσει προγράμματα στήριξης των νέων δημιουργών. Αυτό είναι ενθαρρυντικό
αν και χρειάζονται ακόμα πολλά για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για σωστή στήριξη
πρωτοεμφανιζόμενων.
Η ταινία αποτελεί το πρώτο σας μεγάλου
μήκους έργο. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας νέος κινηματογραφιστής όταν
αποφασίζει να κάνει αυτό το μεγάλο βήμα;
OI
δυσκολίες είναι πολλές αλλά το πιο σημαντικό είναι η θέληση και το πείσμα του
καθενός να ολοκληρώσει κάτι για το οποίο νιώθει πάθος. Δεν ξέρω αν υπάρχουν
δυσκολίες καθαρά πρωτοεμφανιζόμενου, πέραν της έλλειψης εμπειρίας που απαιτεί
πολλή περισσότερη προετοιμασία, εκ μέρους του σκηνοθέτη ή της σκηνοθέτιδας που
δεν έχει ακόμα μάθει πως να ανταποκρίνεται σε κάποιες καταστάσεις. Σήμερα, τρία
χρόνια μετά την έναρξη αυτής της περιπέτειας, αν ξαναγυρίζαμε την ίδια ταινία,
θα άλλαζα πάρα πολλά πράγματα, γιατί κατάλαβα από την πρακτική και το τελικό
αποτέλεσμα πως κάποιες αποφάσεις που πήρα στα γυρίσματα, ενώ εκείνη τη στιγμή
μου φαινόνταν σωστές τώρα βλέπω πως δεν λειτουργούν. Νομίζω πως η μεγαλύτερη δυσκολία
είναι η απόφαση να κάνεις το πρώτο βήμα. Όταν το πάρεις απόφαση και
συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι η όλη διαδικασία θα είναι μια ευκαιρία εκμάθησης
και πειραματισμού, με λάθη και ελαττώματα, είσαι έτοιμος για όλα. Και μετά,
πρέπει να έχεις την επιμονή να κάτσεις με τους μήνες για το post production,
που στην περίπτωση μας, κράτησε δυο χρόνια. Όυτως ή άλλως, κανείς δεν περιμένει
η πρώτη σου ταινία να είναι αριστούργημα και να σημαδέψει την ιστορία του
κινηματογράφου.
Η υπόθεση της ακεραιότητας των φαρμακευτικών
βιομηχανιών έχει απασχολήσει τα τελευταία χρόνια τον κινηματογράφο-ίσως όχι
εκτενώς αλλά σίγουρα έχει έρθει στην επιφάνεια. Θεωρείτε πως οι
φαρμακοβιομηχανίες περνάνε κρίση;
Οι
φαρμακευτικές βιομηχανίες περνάνε καλά. Ζούμε σε μια εποχή που η δυνατότητα
παγκόσμιας επιδημίας είναι τρομακτικές, λόγο της ευκολίας μετακίνησης σε
διεθνές επίπεδο. Κάθε φορά που ανακοινώνονται νέοι ιοί και επιδημίες σε μια
γωνία του πλανήτη βλέπουμε να δημιουργείται πολύ γρήγορα ένας διεθνής πανικός
που οδηγεί τα κράτη σε αγορά τεράστιων ποσοτήτων φαρμάκων και εμβολίων, πολλές
φορές χωρίς άλλο λόγο από την καθησύχαση της κοινής γνώμης. Με ενοχλεί η
εμπορευματοποίηση της υγείας γενικότερα. Aν πρέπει να μιλήσουμε για κρίση στις
φαρμακευτικές βιομηχανίες αυτή θα ήταν κρίση ηθική.
Η ταινία πραγματοποίησε την διεθνή της
πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, να περιμένουμε να τη δούμε και σε
άλλα Φεστιβάλ;
Το Ως Το Κόκκαλο ξεκίνησε το φεστιβαλικό
του ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Τώρα περιμένουμε απαντήσεις από άλλα Φεστιβάλ, δεν
είμαι σε θέση να δώσω συγκεκριμένα στοιχεία. Η όλη διαδικασία είναι πάντως πάρα
πολύ θετική για όλους εμάς για να μάθουμε από τα λάθη μας. Η επαφή με το κοινό
είναι βασικό στοιχείο να δούμε πως αντιδρούν οι θεατές στους διάφορους
πειραματισμούς μας.
