Λίνα Λαμπράκη, έα όνομα, μια τεράστια ιστορία…
Μια πολυαγαπημένη
δασκάλα αλλά και μια γλυκιά μαμά, όχι
μόνο στα δυο πολυαγαπημένα της παιδιά, που τόσο πολύ λάτρευε και στάθηκε στο
πλάι τους, όσο και στους μαθητές της! Οι
τελειόφοιτοι του έτους 2009 της οφείλουν ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Για μένα η Λίνα Λαμπράκη
είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά.
Γιατί είναι. Μου είναι δύσκολο να μιλάω
γι' αυτήν λες και έχει φύγει…Θα είναι
πάντα στην ψυχή μου και στη σκέψη μου
και εννοείται πως θα θυμάμαι πάντα το
βλέμμα της στο θεατρικό σανιδι.
Ακόμη και όταν δεν
μιλούσε ήταν εκεί με την παρουσία της
λόγω της μεθόδου της: σκέψη – λόγος –
μνήμη. Πάντα είχε ένα κρυφό κείμενο πίσω
από κάθε λέξη και σκεφτόταν ακόμη και όταν δεν έπαιζε. Μαζί κάναμε Σαίξπηρ το
2007-08 στο δεύτερο έτος της Δραματικής
Σχολής του ΚΘΒΕ. Περνούσαμε απίστευτες ώρες στη Σχολή. Ακόμη και τα Σάββατα ήταν πρόθυμη να κάνουμε μάθημα – ενώ υπό
κανονικές συνθήκες δεν είχαμε μαζί της
– για να προχωρήσουμε με τα κομμάτια
μας.
Πάντα με τα αστεία της,
ευχάριστη, με την μπάσα φωνή της και τα
λεπτά μακρυά χέρια της, με τα όλο
εκφραστικότητα μάτια της – πόσο μου
έκαναν εντύπωση αυτά τα μάτια της, που έλεγαν πολλά. Ένας μάγκας και στην ζωή
μα και στην σκηνή! Καθότανε μαζί μας σαν ένας από εμάς και τρώγαμε στο φουαγέ
της σχολής! Μας αγαπούσε και την αγαπούσαμε
πολύ.
Της το είχα πει πριν
αποχαιρετήσω την όμορφη Θεσσαλονίκη
γιατί πραγματικά το ένοιωθα, οτι για
μενα ήταν σπουδαία. Ήταν Άνθρωπος πάνω
από όλα!
