Φτάνει σιγά-σιγά η ώρα, που οι σινεφίλ
περιμένουν οι αγαπημένες τους ταινίες της χρονιάς να βραβευτούν. Μερικοί θα
επαληθεύσουν τις προβλέψεις τους κάποιοι
άλλοι θα απογοητευτούν.
Η αφορμή αυτού του άρθρου είναι η προσωπική απογοήτευση η οποία προήλθε μόνο
και μόνο από την ανακοίνωση των υποψηφίων της τελετής του 2015.
Ταινίες που κοσμούν τις πρώτες θέσεις σε top movie lists εδώ και αρκετά χρόνια,
έργα που πλέον θεωρούνται κλασικά και προσωπικά αγαπημένα, την χρονιά που είχαν
προβληθεί δεν πήραν καν υποψηφιότητα για βράβευση.
Φυσικά δεν αφορά μόνο τις ταινίες το συγκεκριμένο άρθρο.
Είναι κάποια ονόματα τα οποία δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι
δεν έχουν βραβευτεί σε αυτήν την τελετή για κάποια ερμηνεία τους, την ίδια
στιγμή που το έχει πετύχει αυτό ο Nicolas Cage.
Μία ενδεικτική πεντάδα ηθοποιών που έχουν κερδίσει τον ίδιο αριθμό βραβείων όσκαρ ερμηνείας με εμένα (κανένα ακόμα) είναι οι εξής:
Will Smith (Ali , Pursuit of happiness)
Leonardo Di Caprio (Inception, Titanic, The Aviator, Blood diamond)
Johnny Depp (Sweeny Todd, Pirates of the
Caribbean, Finding Neverland)
Brad Pitt (The Curious Case of Benjamin Button, Twelve Monkeys, Moneyball)
Tom Cruise (Born on the Fourth of July, Jerry Maguire)
Γενικότερα θα ήθελα να ρωτήσω από
κοντά τους συντελεστές της διοργάνωσης τι
είχαν κατά νου
κάποιες συγκεκριμένες χρονιές την στιγμή που
ανακοινώνονταν οι υποψηφιότητες και την στιγμή που ανακοινώνονταν οι
νικητές.
Προσωπικά με πιάνει ένα ελαφρύ ρίγος, όταν ακούω αυτό το «η βραβευμένη με
όσκαρ Gwyneth Paltrow»
και αυτόματα κάνω την σύνδεση πως ταινία της χρονιάς, για το έτος 1998 ήταν το Shakespeare in Love και όχι για παράδειγμα
το Saving Private Ryan
ή το La Vita e Bella.
Ας περάσουμε όμως στο 2009. Ήμουν αρκετά
μεγάλος για να θυμάμαι ότι το Crazy Heart
δεν προβλήθηκε, ή τουλάχιστον δεν διαφημίστηκε στην Θεσσαλονίκη, αν όχι στην
Ελλάδα γενικότερα και παρόλα αυτά απέσπασε 2 βραβεία.
Η μεγάλη έκπληξη της χρονιάς όμως ήταν το The Hurt Locker, του οποίου αν ήμουν
συντελεστής μετά την λήξη της τελετής θα πίστευα πλέον στον Αη Βασίλη. Μία
ακόμα πικρή διαπίστωση που έκανα το 2009 ήταν πως τα όσκαρ δεν συμπαθούν
ιδιαίτερα τον Quentin Tarantino.
Επόμενη χρονιά…2010. The King’s Speech! Αν δεν ήταν η
ερμηνεία του Geoffrey Rush
δεν νομίζω να είχα καταφέρει να δω πάνω από την μισή ταινία και όμως κατάφερε
και νίκησε το Inception,
μία ταινία που σίγουρα όποιος την είδε στο σινεμά κάτι θα έχει να θυμάται για
πάντα.
2012…Argo.
Είμαι σίγουρος ότι κάπως έτσι πήραν την απόφαση : “Λοιπόν είναι η πρώτη
αξιόλογη ταινία με τον Ben Affleck,
ή τώρα όσκαρ ή ποτέ” . Οπότε κάπως έτσι τα Django Unchained, Life of Pi,
Lincoln και Skyfall έμειναν με την
υποψηφιότητα στο χέρι.
2013…12 Years a Slave.
Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί το έκλεισα κάπου στα μισά της ταινίας, αλλά γενικότερα εγώ θα το έδινα στο Dallas Buyers Club.
Κάπου εδώ να αναφέρω ότι υπάρχουν και οι χρονιές που κάποιες ταινίες ήταν
«τυχερές».
Λίγο δεν υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός, λίγο ήθελαν να είναι politically correct το θέμα της ταινίας
που θα κέρδιζε το βραβείο της χρονιάς. Για παράδειγμα, καλό το Βraveheart, αλλά νομίζω το The Usual Suspects αδικήθηκε.
Ας πάμε σιγά σιγά στο 2002…Chicago.
Μάλλον οι κριτική επιτροπή ήταν σε Broadway mood ή μπορεί να έφταιγε ότι ήταν χρονιά
του αλόγου στο κινέζικο ωροσκόπιο. Όποια και αν ήταν η αιτία εγώ θα έβλεπα ως
πιθανότερους νικητές το The Pianist
ή το 2o έργο της σειράς
Lord of the Rings.
Θα κλείσω με τις φετινές υποψηφιότητες, οι οποίες αρχικά μου φάνηκαν σαν
τα αστεία που έβλεπα κάποτε σε ψυχαγωγικές εκπομπές στην τηλεόραση, αφού δεν
είδα να γράφει Interstellar
στα Best Picture Nominations
καθώς και στις κατηγορίες για ανδρικούς και γυναικείους ρόλους.
Θα μπορούσε να είναι κεφάλαιο βιβλίου το συγκεκριμένο άρθρο, οπότε πριν γίνω
γραφικός κράχτης, κάπου εδώ θα σταματήσω και θα πω κλείνοντας ότι υπήρχαν και νίκες δικαίωσης (1976 Rocky)
κατά καιρούς σε αυτήν τη ετήσια γιορτή του cinema.
