Προσφέροντας πάντα την καλύτερη διέξοδο από την
πραγματικότητα, η τέχνη σε όλες της τις μορφές στεκόταν κάπου δίπλα σου σε
μορφή emergency kit με αλεξίπτωτο για μια γρήγορη φυγή από όλους αυτούς τους
ρεαλιστές – πεσιμιστές που μουτζουρώνανε
τις μέρες σου. Κι επειδή κάθε εποχή υπήρξε διαφορετική με τα δικά τις
προβλήματα και τον δικό της τρόπο αφομοίωσης από τους ανθρώπους που τη βιώνουν,
έτσι και η τέχνη προσαρμοζόταν και εξελισσότανε διαρκώς και αστειρεύτως. Από
τον Ρεαλισμό στον Φουτουρισμό και από ‘κει στον Μπάουχαους για να περάσουμε
στον αναγκαίο μεταπολεμικό Νεορεαλισμό. Όλοι αυτοί οι σταθμοί-ορόσημα των
τεχνών θα μπορούσαν να πάρουνε τον τίτλο των trendsτης εποχής, γεγονός που συνέβαινε
σαφέστατα πιο αργά τους περασμένους αιώνες, ενώ τώρα δεν τα προλαβαίνουμε. Και
για να είμαστε και ειλικρινείς, γιατί μεταξύ μας μιλάμε, δεν τα
αντιλαμβανόμαστε καν, εκτός από ένα κλάσμα του συνόλου των modern artists που έχουν καταφέρει να συνδέσουν το
όνομα με τη δουλειά τους, όπως o Banksy, η Marina Abramovic, ο Jeff Koons, o Olafur Eliasson, o Damien Hirst, o David La Chapelle, o Andy Warhol και ο Roy Lichtenstein.
Όμως από τα νέα κύματα των trends που αναδύονται το ένα μετά το άλλο,
αυτό που κατέχει την κορυφαία θέση στη λίστα και στην καρδιά μου είναι ο Φωτορεαλισμός,
που σε πρώτη φάση μπορεί να περιγραφεί ως η εξαίσια ικανότητα λίγων και καλών
ζωγράφων να μιμούνται στους πίνακες τους, εικόνες φωτογραφιών. Και δεν είναι
απλό πράγμα! O Yjrο Edelmann ξεχώρισε με την αναπαράσταση
γυαλιστερών, χρωματιστών , μινιμαλιστικών περιτυλιγμάτων, τόσο πειστικών που,
χρειάστηκε να περάσουν δυο μήνες μέχρι να καταλάβω πως η εικόνα του Edelmannπου είχα ως screensaverστο κινητό μου δεν ήτανε φωτογραφία –
σπίρτο αναμμένο δηλαδή.
Μαζί με τον Edelman , έρχεται και ο Pedro Campos
με still-lifeαναπαραστάσεις, ο Nathan Walshμε τις Νεοϋορκέζικες γωνιές του και η
Zaria Forman, της
οποίας οι αποτυπώσεις του αρκτικού φωτός και των παγετώνων θα σου κόψουν την
ανάσα.
Το ξέρω ότι το πρώτο πράγμα που θα αναρωτηθείς είναι, ποιος ο
λόγος για όλο αυτό τον κόπο από τη στιγμή που έχουμε τις φωτογραφίες. Το ίδιο
σκέφτηκα κι εγώ, μέχρι να καταλάβω πως, ο καθένας έχει την δική του, προσωπική
αγαπημένη μορφή τέχνης και η κάθε μια απαιτεί έναν υψηλό βαθμό ικανοτήτων, όμως,
ο Φωτορεαλισμός είναι ένα χειροπιαστό αποδεικτικό της εξέλιξης
των ανθρωπίνων δεξιοτήτων: πώς ο Ρεαλισμός του 19ου αιώνα χρειάστηκε
επιπλέον έναν και κάτι μέχρι να πάρει την σημερινή, απολύτως πειστική του
μορφή, και πώς για να φτάσει σε αυτό το στάδιο χρειάστηκε η παρεμβολή της εφεύρεσης
της φωτογραφίας, ούτως ώστε ο καλλιτέχνης να καταφέρει να προσπεράσει, όχι μόνο
τις δικές του ικανότητες αλλά και αυτές των τεχνητών δημιουργημάτων του είδους
του.
Αυτό πάντως που καταλαβαίνω εγώ, είναι πως όσο και να
χτυπιούνται πως οι μηχανές και τα λοιπά μαραφέτια θα αντικαταστήσουν τον
άνθρωπο, κάθε που θα κοιτάω την ανήσυχη θάλασσα της Forman, θα μένω ήσυχη σαν
μωρό.
