Η
Τέλεια Ομορφιά (La Grande Bellezza, 2013) είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του Paolo Sorrentino. Επιλογή του σκηνοθέτη, για ακόμη μια φορά, ο Toni Servillo.
Η ιστορία αφορά τον Jep Gambardella, ο οποίος αφού έχει «κατακτήσει» τη νυχτερινή ζωή της σύγχρονης Ρώμης, μετά τα 65α γενέθλια του κι ένα σοκ από το παρελθόν αποφασίζει να ξαναψάξει για την αιώνια, την απαράμιλλη, την αληθινή ομορφιά.
Ο Sorrentino, συνεχίζει «φελινικά» και συμπληρώνει, χωρίς να επαναλαμβάνει, το θέμα άνθρωπος-παρακμή, αποδίδοντας ταυτόχρονα φόρο τιμής στον Ιταλό δημιουργό.
Η Τέλεια Ομορφιά χτίζεται από τον Sorrentino με τέτοιο τρόπο ώστε ο Jep να είναι εξαιρετικά εσωστρεφής και ταυτόχρονα διάφορες αντιφάσεις που δημιουργούνται στη ζωή του πότε να υποστηρίζουν και πότε να υπονομεύουν την προσωπικότητα του. Αυτό διαφαίνεται σαφώς, αφενός από την τάση του να χορεύει σε «κενά» πάρτυ και αφετέρου από το να αναρωτιέται γιατί η ζωή του είναι κενή. Παρόλο που, σε ορισμένες εκφάνσεις του, το σενάριο των Sorrentino και Contrarello κατακλύζει το κοινό με πληροφορίες, είναι γεγονός πως κάθε σκηνή έχει χτιστεί με φροντίδα και προσοχή, έτσι ώστε τελικά να μην βλέπουμε απλά έναν αντιφατικό χαρακτήρα, αλλά μια ιστορία, στην οποία επιχειρείται να αποφευχθεί και ταυτόχρονα να κατακρημνιστεί κάθε ίχνος υποκρισίας. Η Τέλεια Ομορφιά ενέχει μάλλον την τέλεια σύγκρουση: Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι βαθύς αλλά ζει ρηχά.
Βλέποντας την ταινία είναι θεμιτό να κατανοήσουμε ότι ο Sorrentino μέσα από τα κάδρα του, ή καλύτερα τους «πίνακες» του, αναζητά μαζί με τον Jep την ουσία, αναζητά την τέλεια ομορφιά. Αυτό που διαφαίνεται στο δικαίως αναγνωρισμένο έργο του Ιταλού σκηνοθέτη είναι η dolce vita, η αλήθεια, η υποκρισία, η ματαιότητα, ο έρωτας, η απώλεια, η ίδια η ζωή. Μια ταινία από αυτές που δυστυχώς δεν βλέπουμε πλέον συχνά. Μια ταινία που έχει να πει κάτι.
