Πάνε μέρες, αλήθεια! Πολλές και αμφιθυμικές, από
τότε που ζώστηκε με χρώματα κι αρώματα.
Χαρά, για όσα θα έλαμπαν στα μάτια.
Αγωνία, για τα επακόλουθα.
Δέος, ως προς τους θρύλους που θα χαράσσονταν μπρος
της.
Φόβος; Μήπως δεν τα καταφέρει να αποτυπώσει το
μεγαλείο.
Έχομεν και λέμε:
Toulouse-Lautrec, χαρακτικά. Toulouse-Lautrec.
Braque, κυβιστικά,
πέραν των λουλουδιαστών πορτρέτων. Chagall,
ιμπρεσιονιστικός, μοντερνιστικός σουρεαλισμός με έντονο το στοιχείο του
φαντασιακού συμβολισμού. Haring,
ακτιβιστική τέχνη με ολάκερο το μετά- νεωτερικό της επίχρισμα. Matisse, διόλου αποκυήματα φωβισμού, οι πίνακες του
χορού με τις ανυπέρβλητες μορφές τους. Ποίηση στη ζωγραφική. Μια του μορφή, η
εικονογράφηση της δέκατης μούσας. Μiro, αποδεδειγμένα
σουρεαλιστικά, το ονειρικό σε απόπειρες, άπειρες, ρεαλιστικού συμβιβασμού,
συμβατικών τρόπων. Nikide Saint Phalle, artbrut κατά Dubuffet.Picasso, άπιστα κυβιστικά, υπερρεαλισμός. Warhol, τυπικώς popart. Takis, οι μελέτες των ανανεώσιμων πηγών και λοιπών
συναντώνται αναπόφευκτα με την πρωτοποριακή εξελισσόμενη τέχνη που πυροδότησε. Calder, κινητικά μες σε δυο- τρία δώματα.
Τσαλακωμένες
σημειώσεις ορνιθοσκαλισμένες. Κύματα. Ρεύμα. Φως.
Ποιος τολμά να
μιλήσει χωρίς έναν κάποιον ύμνο; Μικροσκοπικό; Βαρυσήμαντο; Έστω θετικόλογα. Κι
ας του κάνει γούστο και χάζι. Κι ας το φύσηξε αδιαφορία κι αποστροφή.
Είναι για την
ιστορία, με πιάνεις;
Σ’ ένα φουλαρισμένο
αμαξάκι από τέχνη έκαμε συζητήσεις πολύωρες, εκεί, στη γραμμή του ορίζοντος που
έπαιρνε χρώμα τύπου «ήλιος». Κάπου ανάμεσα στη Βιολέτα και τη Μελίνα, εκεί
κάπου, γνώρισε το θείο το δικό του, ενός αγαπημένου (όχι το δικό της, γιατί
αυτό για κείνην θα ‘ταν μάλλον το Θείο). Ένιωσε δέος. Όχι απέναντι στο θείο.
Στο πως ο άνθρωπος το βρίσκει. Μετά αντάμωσε την παρέα ο μισητός Μάρκες. Είπε:
«Δε μ’ αρέσει». Της απάντησε: «Ποια είσαι που δεν σ’ αρέσει; Είδα αλλιώς τον
κόσμο σε εκατό χρόνια μοναξιάς».
Μ’ αρέσει ο Matisse.. Δεν μου αρέσει ο..
Ταυτισμένα όλα
λάθος. Κι όλα είναι σωστά.
Κριτική ναι. Αλλά
οριοθετώντας. Και τα όρια υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν υπήρξαν.
Έκτοτε τα μίλησε με
τον εαυτό της και τον συμβούλευσε να σέβεται την Τέχνη του ανθρώπου, την
ιστορία του ανθρώπου. Σώπασε και συγκαταβατικά γύρισε το φλιτζάνι από το
χερουλάκι προς τη μεριά του, κούρνιασε το τσίγκινο στις δυο χούφτες, για να
ζεστάνει το πνεύμα και ρούφηξε ματαιόδοξα λιγοστό φουντούκι. Οι σταγόνες
χύμηξαν και τον έπνιξαν από κάθε πόρο σαν ερινύες. Το είχε κιόλας απολαύσει.
Ηδονή και οδύνη, το δίπτυχο του Bataille.
Η σομπίτσα
σιγοκαίει. Τα τελεύει. Μέχρι ο καπνός στο φιλτζάνι να στραφεί σε απόγνωση, σε
υδρατμό, όλα είχαν περάσει.
Κι όλα καλά.
***
Πληροφορίες Έκθεσης
Καλλιτέχνες: Henri de Toulouse-Lautrec, Georges Braque, Alexander Calder, Marc
Chagall, Keith Haring, Henri Matisse, Joan Miro, Niki de Saint Phalle, Pablo Picasso,
Takis, Andy Warhol
Χώρος: ΓΚΑΛΕΡΙ
ΛΟΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Διεύθυνση : Τσιμισκή 52, Θεσσαλονίκη
Εγκαίνια: Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014
Διάρκεια έκθεσης: Από 11 Δεκέμβρη 2014 έως 10
Ιανουαρίου 2015
Είσοδος:
ελεύθερη
Στοιχεία
επικοινωνίας
Ημέρες
και ώρες λειτουργίας: Τρίτη-
Πέμπτη- Παρασκευή: 12.00 – 20.00
Τετάρτη και
Σάββατο: 12.00 -15.00
Τηλέφωνο επικοινωνίας: +30 2310 240416
Ηλεκτρονική επικοινωνία: [email protected]
