Καθώς κατηφορίζουμε την Συγγρού και αφήνουμε πίσω μας ένα ζευγάρι που
τσακώνεται, αναρωτιέμαι τι μπορεί να συνέβη ανάμεσά τους. Και σκέφτομαι
πως, θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τα πάντα. Είναι λίγο τρομακτικό να
σκεφτείς πως όλα είναι πιθανά, έτσι δεν είναι;
Το να ξέρεις πως
όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή μπορεί είτε να σε οδηγήσει στην
τρέλα, είτε να σε κάνει απίστευτα ελεύθερο. Και πιστεύω πως αυτό είναι
και χαρακτηριστικό σχέσης -ή δέχεσαι την κάθε μέρα, χωρίς να τρελαίνεσαι
για το αύριο (αν ξέρεις πώς γίνεται αλήθεια πες μου) ή να σχεδιάζεις
βήμα βήμα το πώς θα την προχωρήσεις (σε αυτή τη περίπτωση τρελαίνεσαι
λίγο παραπάνω όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα προέβλεπες).
Όποιος
τηλεφωνήσει πρώτος μετά από καυγά, υποχώρησε.(Αδυναμία -Ή μήπως αυτό θα
πρεπε να θεωρείται δύναμη;) Όποιος φύγει πρώτος, έχει το πάνω χέρι (ή
τελικά δεν κέρδισε τίποτα;)
Αναρωτιέμαι, ποιος από τους δύο έχει
τον έλεγχο; Είναι αυτός που πληγώνει τον άλλο περισσότερο; Ή είναι αυτός
που φεύγει, όταν ο άλλος δεν το περιμένει; Και τελικά γιατί
λειτουργούμε έτσι; Κανείς φέρεται λες και πρέπει να προλάβει τον άλλο
στη στροφή, ενώ ουσιαστικά πρέπει να πηγαίνει με την ίδια ταχύτητα.
Και τελικά, αν το καλοσκεφτείς, ο έρωτας δεν προϋποθέτει το να χάνεις αυτό το ρημάδι το κοντρόλ; Αλλιώς, why bother?
To πρωί θα τροφοδοτήσω την παρέα με ζεστά κρουασάν. Πάντα ανεβάζει τη διάθεση.
