Ταινία παράλληλων ιστοριών που διαπλέκονται υπόγεια με αφάνεια των
συνδέσεων τους μα δημιουργούν ένα έντονα δραματικό κάδρο δυσάρεστων και
αρρωστημένων συναισθημάτων που καταλήγουν τελικά σε μια λύτρωση των
πρωταγωνιστών αλλά όχι και του κοινού – μιας και δεν είναι αυτός ο σκοπός του
νεαρού Ισπανού δημιουργού. Ένα κορίτσι (Λουσία) και ο καθηγητής πατέρας της.
Μια νέα κοπέλα (Barbara)
ο ψυχίατρος σύζυγος της και η σχέση του με ένα καθηγητή που εκτίει ποινή στην
φυλακή. Η πρώτη με λευχαιμία και επιθυμίες να γίνει το MagicalGirl (αναφορά στα manga) και ο πατέρας της που τα εκπληρώνει με κάθε
τίμημα. μαζεύοντας χρήματα για μια πανάκριβη στολή/δώρο. Η εκπλήρωση όμως της
επιθυμίας της κόρης του, την ενώνει τυχαία με την Barbara, μια κοπέλα σεξουαλικά ανεκπλήρωτη και
πλήρως καταπιεσμένη από την πραγματικότητα, αντικείμενο ιατρικής έρευνας από
τον σύζυγο της. Τα αθώα και αναγκαία ηθικά κίνητρα του καθενός καταλήγουν όμως
στην καταπίεση ενός άλλου. Ο πατέρας εκβιάζει για χρήματα την Barbara. Επιθυμίες, ενοχές, απειλές, πίεση κυρίως
ψυχολογικών προεκτάσεων. Η Barbara εκπληρώνει κάτω από την φόβο των απειλών τις σεξουαλικές της ορμές – σε αόρατα
όργια επί πληρωμή – μα δεν βρίσκει καμιά διέξοδο – αν και μέσα της αυτό νομίζει,
απλά βαθαίνει σε όλο και πιο σκοτεινό βούρκο.
Η ιστορία έχει συνέπεια, συνέχεια και μια εξέλιξη και του ίδιου του στόρι
αλλά και των χαρακτήρων σε μια άνευ διεξόδου αδιέξοδο. Η ταινία όμως χαρίζεται
πλήρως στην φόρμα της αφήνοντας επιμέρους την ουσία της, αφού δεν δηλώνει
κάποια γενίκευση, απλά μέσω της ιστορίας αφηγείται μια βαριά και άρρωστη
ψυχολογικά ιστορία, όπου καταθλίβει και συνεπαίρνει. Με σωστή μη γραμμικότητα
του σεναρίου (αλλεπάλληλες χωρικές εναλλαγές), ελλειπτικότητα και αφαίρεση
γεγονότων, αφορμών και αιτιών ώστε ο θεατής σαν παζλ να τα ενώνει στην σκέψη
του, συνδέει τους χαρακτήρες, τα κίνητρα και της ψυχολογικές τους καταπτώσεις.
Η αφήγηση δεν μοιάζει πάντα να έχει την συμβατική λογική σειρά αυτό όμως δεν
μειώνει την δύναμη της. Με μια πιο συγκεντρωμένη ανάγνωση, όλα μέσα της
λειτουργούν και ενυπάρχουν. Η Λουσία είναι η Barbara. Ο πατέρας και ο φυλακισμένος καθηγητής
(καθηγητές – διαπαιδαγωγητές και οι δύο) συνδέονται σε ένα άτομο μέσω της
προστασίας που προσφέρουν σε έναν άλλον, μέσω της εκπλήρωσης των επιθυμιών των
δυο κοριτσιών. Βλέπουμε όλους τους χαρακτήρες στα κοινά τους άρα στην
γενικότητα τους. Το φινάλε είναι το σημείο, όπου ολοκληρώνει μέσω εξιλέωσης της
ιστορία. Εξιλέωση όμως ως δολοφονία, ως δολοφονία, επιπέδου τραγωδίας, της παθογένειας,
της ασθένειας, των ενοχών, του
προκαθορισμένου μέλλοντος.
Με εικαστικότητα ουδέτερη, στεγνή και κρύα, που θυμίζει έντονα το weirdwave των ελληνικών ταινιών των τελευταίων χρόνων
όμως τούτη η σύνδεση μόνο φωτογραφικά (εικόνα και γωνίες λήψης) υπάρχει. Οι
χαρακτήρες ναι μεν ανέκφραστοι μα παράλληλα βαθιά έντονοι ψυχογραφικά – με
κίνητρα όχι ορατά άμεσα, αλλά δεδηλωμένα με εικόνα και μοντάζ στα πλαίσια της
εξέλιξης του στόρι – δεν μοιάζουν μαριονέτες, απλά αποστεωμένοι και
αποστασιοποιημένοι από κάθε θετική εξέλιξη. Οι δουλειά του δημιουργού μοιάζει
πως το επίπεδο χρήσης του μέσου και της γλώσσας πως γνωρίζει τον χειρισμό
ηθοποιών, χαρακτήρων και σεναρίου. Όμως δεν μοιάζει να υπάρχει ένα όραμα πιο
ολοκληρωμένο από τούτο το κλασικό δράμα/διαπάλη χαρακτήρων.
Η ταινία έχει με λίγα λόγια, μια σκοτεινή αύρα που υπενθυμίζει τα νοσηρά
επίπεδα της ψυχολογίας των καταπιεσμένων – από τον χρόνο, την ασθένεια, την
σεξουαλικότητα – ανθρώπων αλλά μένει εκεί, χωρίς να μας προβληματίσει ιδιαίτερα
σε κάτι νέο που δεν ξέρουμε.
