Σκηνοθεσία: Pete Docter, Ronaldo Del Carmen
Ηθοποιοί (φωνές): Amy Poehler, Bill Hader, Lewis Blac
Μέσα σε ένα θεοσκότεινο χάος, σε ένα κενό χωρίς αρχή και τέλος -ίσως στην πλατωνική σπηλιά του ασχημάτιστου εαυτού-, γεννιέται το φως. Ένα μικρό πλασματάκι σε σχήμα νεράιδας, με κοντά γαλάζια μαλλιά, αντικρίζει τον κόσμο για πρώτη φορά μέσα από μια φωτισμένη, πλαισιωμένη από σύννεφα οθόνη. Είναι ή όραση η πρώτη αίσθηση της αντίληψης του σύμπαντος; Ένα φιλμ αυτού του προσανατολισμού δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Εξάλλου, ο κινηματογράφος είναι ένα πρωτίστως οπτικό (και στη συνέχεια ακουστικό) μέσο. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια πολύ δύσκολη απόπειρα, αυτή του Inside Out. Μια προσπάθεια που δεν διστάζει να χαράξει βαθιά, αναζητώντας τα ερεθίσματα, τις προκλήσεις και τις επεξεργασίες των γεγονότων από τα συναισθήματα, τα ένστικτα και τις μνήμες. Τι είναι τελικά αυτό που μετατρέπει τις στιγμές, σε δομικούς λίθους της προσωπικότητας μας. Πόσο χώρο πιάνουν οι εμπειρίες μέσα μας και γιατί οι πράξεις μας αποκτούν νόημα και ουσία.
Αναλαμβάνοντας να περιγράψει πολύ δυσνόητα θέματα με όσο καλύτερο τρόπο μπορεί, το νέο animation της Pixar αφηγείται με αφοπλιστικό λυρισμό, αλλά και ευφάνταστη διορατικότητα το ατέλειωτο πανηγύρι των συναισθημάτων. Το μεγάλο ταξίδι της ανθρώπινης ύπαρξης προς το άγνωστο. Την πιο απλή και ταυτόχρονα πολύπλοκη ιστορία: Αυτή της ζωής.
Η εταιρία παραγωγής κινουμένων σχεδίων γεννημένη από τα σπλάχνα της Disney (αποσχίστηκε το 2006) κάνει και πάλι το θαύμα της, μετά από μια σχετικά μεγάλη περίοδο ανέμπνευστων σίκουελ (Cars 2, Monsters University) ή πρότζεκτ στα οποία δεν δόθηκε ποτέ η απαραίτητη βαρύτητα (Brave). Ουσιαστικά, πρόκειται για το πρώτο αυθεντικό φιλμικό της πόνημα μετά το συγκινητικό Up του 2009. Στην πραγματικότητα όμως το Inside Out (σκοπίμως και άδικα κωμικά μεταφρασμένο ως Τα μυαλά που κουβαλάς) είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Αποτελεί ένα γνήσιο ξέσπασμα του σκεπτόμενου animation, ανεβάζοντας τον πήχη της διασκέδασης υψηλού δείκτη νοημοσύνης με κάτι που όμοιό του σίγουρα δεν έχουμε ξαναδεί μέχρι σήμερα. Ξεκινώντας από μια τελείως αφαιρετική βάση -τις ακατέργαστες ψυχικές μεταπτώσεις ενός μικρού παιδιού-, στήνει ένα κομψό αφηγηματικό έργο με ήρωες τα προσωποποιημένα συναισθήματα και τις πράξεις τους. Μέσα από ένα σενάριο που υπερβαίνει κάθε φαντασία και ευρηματικότητα δίνεται όχι μόνο οντότητα, αλλά χρώμα, σχήμα και ύφη σε έννοιες πανανθρώπινες και πολυσήμαντες. Οι μνήμες εικονογραφούνται ως μικρές σφαίρες, βαμμένες με τα χρώματα των χεριών των μικρών πρωταγωνιστών που τις αγγίζουν, τα νησιά της προσωπικότητας επιπλέουν στην επιφάνεια της απύθμενης λήθης, οι εκνευριστικές μουσικές που κολλάνε στο μυαλό και δεν λένε να φύγουν αναπαράγονται χαιρέκακα από μικρούς εργάτες του υποσυνειδήτου, οι ξεχασμένοι φανταστικοί φίλοι τριγυρνούν στους λαβυρίνθους της νόησης κλέβοντας κομμάτια της εσωτερικής μας φυσιογνωμίας και τα πέντε βασικά συναισθήματα (η Χαρά, η Θλίψη, ο Θυμός, ο Φόβος και η Απέχθεια) ελέγχουν τις αντιδράσεις μας πατώντας κουμπιά και ρυθμίζοντας διακόπτες ενός πολύχρωμου θυμικού πιλοτηρίου.
Θίγοντας σοβαρότατα ζητήματα με τρόπο όσο το δυνατόν περισσότερο απλό και ειλικρινή (αλλά όχι απλουστευμένο), βασισμένο νοηματικά στην ψυχοεξελικτική θεωρία του Plutchik, το φιλμ προσφέρει ένα μάθημα συναισθηματικής διαπαιδαγώγησης επενδυμένο με ώριμη εκφραστικότητα και αφοπλιστικά συγκινητικές κορυφώσεις. Μπορεί κάποιες στιγμές να αποτυπώνει στερεοτυπικά τις συσχετίσεις των δύο φύλων (η σκηνή της επικοινωνίας των γωνιών της μικρής Ράιλι αν και κωμική αναπαράγει κλισέ ρόλους) όμως το εκθαμβωτικό αποτέλεσμα αδρανοποιεί οποιοδήποτε αστοχία. Τα λυτρωτικά δάκρυα αποκτούν νόημα μέσα από τη ζεστή αγκαλιά που μοιάζει να περιβάλλει την εικόνα, όμοια με την φωτεινή αύρα των μικρών ηρώων που ζουν μέσα στο κεφάλι καθενός από εμάς. Μαθαίνοντας να αγαπάς, να χαίρεσαι, να λυπάσαι ή να θυμώνεις, μεγαλώνεις. Αυτό λοιπόν το εξαίσιο δείγμα γραφής, σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί στις αχανείς και ανεξερεύνητες εκτάσεις της ανθρώπινης ψυχής, αποσυνθέτοντας αλληγορικά τον εσωτερικό σου κόσμο. Ενσταλάζοντας εκλεπτυσμένα μέσα σου τους συμβολισμούς και τις τρυφερές του σκέψεις, γύρω από το ανεξιχνίαστο μυστήριο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
