Σκηνοθεσία: Susanne Bier
Ηθοποιοί: Nikolaj Coster-Waldau, UlrichThomsen, Nikolaj Lie Kaas
Η Δανέζα κινηματογραφίστρια Σουζάνε Μπίερ επανέρχεται στις αίθουσες με μια ταινία η οποία, όπως έξαλλου και οι περισσότερες δικές τις δημιουργίες, επιπλέει για ακόμη μια φορά σε έντονους ρετρό μελοδραματικούς τόνους. Αυτό που ξεχωρίζει στο συγκεκριμένο φιλμ είναι η γενική αίσθηση της αγωνιάς, προϊόν των ουκ ολίγων ανατροπών που συντρέχουν κυρίως κατά τη δεύτερη πράξη του. Το υλικό του προέρχεται από μια ακόμη οικογενειακή τραγωδία που πλήττει αυτή τη φορά έναν νεαρό Δανό ντετέκτιβ, τον Αντρέας (στέκεται αξιοπρεπέστατα ο γνωστός σε όλους από τον ρόλο του στη δημοφιλή σειρά Game of Thrones Νίκολαϊ Κόστερ-Βαλντάου, ερμηνεύοντας με σύνεση και συγκρατημένο, βουβό πόνο), ο οποίος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις εικόνες φρίκης που αντιμετωπίζει καθημερινά, την ολοένα και πιο απαιτητική οικογενειακή ζωή του νέου πάτερα, άλλα και την συναισθηματική καταστροφή του πρόσφατα χωρισμένου συνεργάτη του που το έχει ρίξει απελπισμένος στα ξενύχτια και το ποτό (πάντα αγαπημένος ο Ούλριχ Τόμσεν της Οικογενειακής Γιορτής).
Η κατάσταση χειροτερεύει όταν κατά τη διάρκεια μιας κλήσης για κατ' οίκων παρενόχληση βρίσκονται μπροστά σε έναν εξαθλιωμένο νταή πρώην καταδικό, τη φίλη του και ένα μωρό εφτά μηνών βουτηγμένο μέσα στα ίδια του τα κόπρανα.
Εκεί που λες, λοιπόν, ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, συμβαίνει το αδιανόητο. Η ζωή του Αντρέας αποσυντίθενται βαθμιαία και όταν ο ίδιος μέσα στην απολυτή απόγνωση αποφασίζει να προβεί σε απελπισμένες πράξεις είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι λανθασμένες επιλογές θα τον οδηγήσουν όλο και βαθύτερα στο σκοτεινό λάκκο που ο ίδιος έχει σκάψει.
Η δημιουργός καταπιάνεται με τα ηθικά διλήμματα και τις απροσδόκητες συνέπειες τους, στέλνοντας τους πρωταγωνιστές σε επαναλαμβανόμενες μεγάλες βόλτες της απομόνωσης, στην κρύα νυχτερινή Κοπεγχάγη, εκεί που όλες οι αποφάσεις μοιάζουν λογικότερες. Οι εύθραυστες ισορροπίες ανατρέπονται από αστάθμητους παράγοντες και πολύ γρήγορα ένα βασικό ερώτημα ξεπροβάλλει: Η μοίρα ή οι επιλογές, η συνθήκες ή η τύχη μπορούν να γίνουν πιο σαδιστικές; Αυτό που φαίνεται πάντως να δίνει ως από μηχανής Θεός τη λύση, είναι το διαρκώς παρόν υγρό στοιχειό – μοτίβο (με φωτογραφία ελαφρώς στιλιζαρισμένη), ιδίως η παγωμένη, όμοια με βαθυγάλαζο βελούδο βόρεια θάλασσα. Παρά τις οποίες αστοχίες (κυρίως στη νοηματοδότηση του κεντρικού θεματικού πυρήνα της άλλα και στις επαναλαμβανόμενες ανυπολόγιστης τραγικότητας δραματικές σκηνές) η ταινία καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον της μεγαλύτερης μερίδας των θεατών που συνήθως γεμίζουν τις αίθουσες όταν προβάλλονται οι ταινίες της βραβευμένης με Όσκαρ (για το Ίσως, αύριο ) Δανής σκηνοθέτιδας.
