Άλλη μια άσχημη ταινία τρόμου, που της λείπει η ευρηματικότητα, η σεναριακή πληρότητα, οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, η σκηνοθετική ματιά. Βρίθει από κλασική αφήγηση, από μπανάλ, από ερασιτεχνικές υποκριτικές και κενούς χαρακτήρες, από αδιάφορο στόρι και διαλόγους, σχεδόν αφελέστατους. Μια ιστορία φαντασμάτων σε σπίτι, που όσο προχωράει, αν και προσπαθεί, είναι αλήθεια, να δώσει εντάσεις, απλά μας κάνει να συνηθίζουμε σε αυτές, και έτσι αδυνατεί να μας αγγίξει με τον φόβο του. Δεν ισορροπεί λοιπόν, στοχεύοντας στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου φόβου, με όλες τις, σε τροχιά γύρω του, συνέπειες και λεπτομέρειες, δεν δρα με την λογική «νηνεμία πριν την καταιγίδα» ώστε να προσδώσει ένα βάρος στην κινηματογραφική απειλή, στους χαρακτήρες που την δέχονται και άρα στο κοινό. Πασαλείφει με μια πλειάδα τρομαχτικών σκηνών ηχητικής έκπληξης και μεταφυσικής αστειότητας, που περνάνε απαρατήρητες.
Λίγο Blair Witch Project αισθητική τύπου mocumentary ως background, λίγο αστυνομικό θρίλερ στο παρόν, δυο δηλαδή πεδία αφήγησης, ως μια ύστερη προσπάθεια να ξεχωρίσει μέσα στις ταινίες τέτοιου τύπου, που όμως τελικά αδυνατεί να το κάνει, γιατί το βάθος είναι πλήρως αβαθές. Είναι χλιαρό, προβλέψιμο και κλισέ, είναι πλήρως παραφυσικό, χωρίς διόλου να χρίζει ρεαλιστικής, ψυχολογικής ερμηνείας, αφού ό,τι βλέπουμε, απλά συμβαίνει.
Το έχουμε πει. Ο φόβος είναι εσωτερικός. Δεν φοβόμαστε με το κλείσιμο μιας πόρτας, ούτε με τα δόντια της γιαγιάς της κοκκινοσκουφίτσας, ύστερα από μια ηλικία. Ο φόβος, είναι μια ένδειξη σε μια απειλή κατανοητή ή και όχι τόσο, μα σίγουρα σε μια απειλή που δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να αποφύγουμε. Οι σπουδαίες ταινίες τρόμου, παίξανε με άλλα σχήματα, πολύ πιο ενδοψυχικά και άκρως κοινωνικά, τονίζοντας τους υπαρξιακούς φόβους του κοινού.
