''Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο''. Μια παράσταση που έχει κάνει μεγάλη εντύπωση. Ανεβαίνει εδώ και τρία χρόνια, με τεράστια επιτυχία. Αναρωτιέσαι το γιατί και το ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Γι' αυτό το λόγο, αποφασίσαμε, να εισβάλουμε στον κόσμο του Κώστα Γάκη και να πάρουμε μια γεύση από το πως δημιουργήθηκε αυτή η παράσταση και από την ομάδα ΙΔΕΑ.
''Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο'', μια παράσταση που έχει κάνει μεγάλη επιτυχία, αναμφίβολα. Πολύς κόσμος ήρθε και είδε την παράσταση σας και μάλιστα κάποιοι από αυτούς, περισσότερες από μια φορά. Που οφείλεται όλη αυτή η επιτυχία; Τι κάνει το ''Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο'' τόσο ξεχωριστή παράσταση;
Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις για ποιον ακριβώς λόγο ένα έργο τέχνης έχει επιτυχία. Εμείς αυτό που σίγουρα προσπαθούμε εδώ και τρία χρόνια που δουλεύουμε, είναι κάθε μέρα να σκαλίζουμε ξανά την παράσταση, να βάζουμε καινούργια αποστολή στον εαυτό μας. Εκείνο το σημείο να το προσπαθήσουμε έτσι, το άλλο σημείο να το προσπαθήσουμε αλλιώς, εκεί δεν βγήκε η συγκίνηση τι πρέπει να κάνουμε, εκεί το παρακάναμε στα κωμικά,τι πρέπει να κάνουμε; Οπότε, αυτός ο διαρκής αναστοχασμός, το διαρκές ''κάψιμο'' και η συναισθηματική επένδυση και αγάπη για αυτό το πράγμα που κάνουμε νομίζω είναι ένα στοιχείο που έχει βοηθήσει στην επιτυχία. Από την άλλη βέβαια, είναι ένα έργο, το οποίο μιλάει για το πρώτο σκίρτημα του έρωτα, το οποίο είναι κοινός τόπος σε όλους τους ανθρώπους. Είναι το πρώτο σκίρτημα του έρωτα μέσα σε μια εμφύλια σύρραξη.
Οπότε αυτά τα δυο παιδιά τα βάζουνε με ολόκληρο τον κόσμο. Και γι'αυτό επέλεξα δυο ηθοποιούς ικανότατους, που και αυτοί μπορούν να τα βάλουν με όλο τον κόσμο, να μετακινήσουν βουνά. Οπότε το κεντρικό ζευγάρι του έργου, ταυτίζεται στη δύναμη και στην αγάπη με αυτούς τους δυο υπέροχους ηθοποιούς, και αυτό είναι ένας λόγος.
Ποιο είναι το περιεχόμενο του έργου; Τι θέματα διακυβεύονται στο ''Ρωμαίο και Ιουλιετά'';
Πέρα από το περιεχόμενο που είπα παραπάνω για τον έρωτα και την εμφύλια σύγκρουση. Ένα επιπλέον μήνυμα είναι, ότι δυο άνθρωποι, αν είναι κοντά, αν βιώνουν την αγάπη μπορούν να υπερβούν οποιαδήποτε δυσκολία. Οπότε είναι ένα από τα βασικά υποκείμενα αυτό που κάνουμε, με ελπίδες αντίστασης και επένδυσης στη ζεστασιά της ψυχής. Αν για εμάς έχει και ένα πολιτικό στίγμα η παράσταση είναι ακριβώς αυτό: Πολιτικό θέατρο μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι που μπορούν πάνω στην σκηνή να πρεσβεύουν αυτή τη ζεστασιά και την ανθρωπιά. Δεν είναι τσιτάτα και εύκολα αριστερίστικα σλόγκαν, είναι μια βαθιά ουσία στον ψυχισμό, τόσο του συναδέλφου πάνω στην σκηνή, όσο και του κοινού, το οποίο είναι εκεί με κρατημένη ανάσα.
Ποια είναι η ομάδα ΙΔΕΑ και ποιος ο σκοπός δημιουργία της;
Η ομάδα ΙΔΕΑ γεννήθηκε το 2012. Έχει μεταξύ άλλων ένα σκοπό, να ανανεώσει με έναν τρόπο τα θεατρικά μας δρώμενα, μάλλον επιμένοντας σε ένα λαϊκό θέαμα, βαθιά ανοιχτό, συζητήσιμο με την πλατεία. Εμείς αναζητούμε ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση στο θέατρο, όπως μετανάστες, μια γιαγιά, ένας άνθρωπος που δεν θα έβλεπε θέατρο, να έρθει, να το αγκαλιάσει, να κατανοήσει τα πάντα. Δεν κάνουμε θέατρο για τους ειδήμονες, τους μυημένους, ας πούμε. Κάνουμε θέατρο για τον πολύ κόσμο, αλλά καθόλου λαϊκίστικα, λαϊκά. Επιθυμούμε πολύ βαθιές συναντήσεις. Θέλουμε να καταλάβει ο θεατής, σε αυτή την προσπάθεια μας να καταλάβουμε και εμείς τι μας γίνεται, τι γίνεται στο έργο, τι γίνεται αυτή τη στιγμή μπροστά μας. Έχει μεγάλη σημασία να μετακινηθείς και εσύ, θεατή, σε ένα άλλο συγκινησιακό επίπεδο. Ελπίζουμε να μην το έχεις νιώσει ξανά και να μετακινηθείς και σε νοητικό επίπεδο που πάλι δεν έχεις φτάσει. Δηλαδή να βγαίνεις και να λες ''Α, ο κόσμος μπορεί να είναι και έτσι''. Πιστεύουμε σαν ομάδα ΙΔΕΑ πάρα πολύ στο φως της επικοινωνίας, της αγάπης, μας κληροδοτήθηκε με έναν τρόπο από τους προγόνους, εξού και τα φαντάσματα. Οι πρόγονοι είναι πίσω, δεν είναι κάτι φαντάσματα μπαμπούλες, είναι φαντάσματα με γνώση, με αγάπη, με φως, με ψυχή, τα οποία μας παραπέμπουν στους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Εμείς αυτό το φως, το ερώτημα είναι τι το κάνουμε. Το κρατάμε για εμάς και ασχολούμαστε με το πόσο ταλαντούχοι είμαστε, γιατί τα παιδιά όντως είναι πολύ ταλαντούχα. Δεν είναι να μείνεις στο ταλέντο. Είναι αυτό το ταλέντο, να το κάνεις μοχλό για να συμβεί κάτι. Κι αυτό ευτυχώς, εδώ και τρία χρόνια συμβαίνει, όπου και να έχω παίξει σε Ελλάδα και εξωτερικό, είναι βαθιές οι συναντήσεις με τους ανθρώπους και το επιθυμούμε αυτό.
Το ''Ρωμαίος και Ιουλιέτα'' και το 'Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας'' (που επιμεληθήκατε την σκηνοθεσία, σε μια θεσσαλονικιώτικη παραγωγή), πέρα ότι και τα δυο αποτελούν έργα του Σαίξπηρ, είναι δυο έργα πολυπρόσωπα, γεμάτα δράση και με πολλές εναλλαγές στον χώρο. Θεωρείτε ότι αυτά τα έργα έχουν στοιχεία που ενδείκνυται στο τρόπο δουλειάς της ομάδας; Γιατί τα επιλέξατε;
Το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας είναι το τέταρτο έργο της ομάδας, το οποίο έτυχε να είναι του Σαίξπηρ. Έχουμε ανεβάσει και Τριβιζά, την ''Τελευταία μαύρη γάτα'' στην Αθήνα, που πήγε πολύ καλά. Ανεβάσαμε και το δέντρο του Οιδίποδα, το οποίο επίσης, πήρε παράταση και για του χρόνου. Απλά νομίζω, έτυχε περισσότερο. Είχαμε μια αγάπη για το όνειρο εδώ και χρόνια και υπήρχε μια ιδέα πάλι να φτιάξουμε ένα εξω-κείμενο, στο οποίο βασίσαμε την όλη διασκευή. Το εξω-κείμενο είναι η ιδέα του συνειδητού ονείρου. Εμάς μας ενδιαφέρει πάρα πολύ μέχρι στιγμής να βουτάμε σε οποιαδήποτε κείμενο μας συγκινήσει βαθιά. Δεν έχουμε νομίζω κάποια στεγανά. Μας ενδιαφέρει πάρα πολύ ποιο είναι το δικό μας πρίσμα που κοιτάμε ένα έργο και έχουμε την αίσθηση ότι η κλασσική συγγραφή είναι εκεί για να πειραματιστείς μαζί της σε ένα βαθμό που θα αγγίξεις τους άλλους συναισθηματικά, εγκεφαλικά και θα πας και εσύ κάπου με αυτό. Δεν ασελγούμε πάνω στα κείμενα, βρίσκουμε συνδέσεις, οι οποίες δικαιώνουν το έργο. Την ιστορία πάνω απ' όλα την κρατάμε με νύχια και με δόντια. Διαφωνούμε πολύ με μια μεταμοντέρνα αισθητική που τείνει να επιβληθεί. Μια αισθητική που κάνει κομμάτια τα έργα. Βγαίνεις από το θέατρο και έχεις αποκοπεί και εσύ ο ίδιος από πολλά πράγματα, χειροκροτείς λίγο σαν βλάκας γιατί δεν έχεις καταλάβει, δεν έχεις νιώσει και τείνω να πιστεύω ότι ακόμα και οι θεατρόφιλοι ειδήμονες δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, απλώς βλέπουν μια ωραία φορμαλιστική κατάσταση πάνω στην σκηνή, μια εικαστική σύνθεση. Εμείς επιθυμούμε να φέρουμε ξανά το θέατρο, στον θεατρικό του πυρήνα. Να πούμε την ιστορία με έναν σωματικό τρόπο, με έναν συγκινησιακό τρόπο, με πολύ χιούμορ πάντα. Ακόμα και αυτή η δουλειά που κάνουμε με το δέντρο του Οιδίποδα, έχει χιούμορ. Όπως και οι αρχαίοι που παρουσίαζαν τρεις τραγωδίες και ένα σατυρικό δράμα, δεν νομίζω ότι το έκαναν τυχαία. Χρειάζεται μια δόση χιούμορ και αυτό κάνουμε και στον Ρωμαίο.
Μήπως όμως γίνεται υπέρβαση στην χρήση του χιούμορ και εντέλει δεν περνάει η ιστορία στο κοινό;
Θέλω να πιστεύω πως η ιστορία περνάει. Τώρα αυτό είναι θέμα του θεατή να μας το πει. Εμείς θεωρούμε ότι περνάει. Επίσης, θεωρούμε ότι κανείς δεν έχει διαβάσει το Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Το πρώτο μέρος, ειδικά του έργου, έχει πάρα πολλά κωμικά στοιχεία. Η παραμάνα είναι μια γυναίκα, υπαρκτή και όχι ψέμα. Έχει την καταγωγή της από τις διάσημες θωπευτές, τη Σελεστίνα, που το κοριτσάκι το νέο, το χαϊδεύει, το θωπεύει και σιγά σιγά το οδηγεί στον γάμο. Κρατήσαμε αυτήν την μαλακή, πειραχτική-ερωτική διάθεση. Στον αντίποδα, ο πατέρας Καπουλέτος, στην ουσία, όντως στην σκηνή, ασκεί βία. Και αυτό επίσης, εγώ δεν το έχω ξαναδεί και το ανακαλύψαμε μαζί με τα παιδιά. Αυτές οι ανακαλύψεις δεν θεωρώ ότι δεν αντιστοιχούν στην ουσία του έργου. Δεν γίνονται, για να γίνουν. Γίνονται γιατί υπάρχουν μέσα στο κείμενο. Η εξωσύμβαση των φαντασμάτων, επίσης, μας δίνει μια γλυκόπικρη γεύση, ότι τώρα που μας τα διηγούνται όλα αυτά, δεν ζουν ακριβώς. Στοιχειώνουν θέατρα και μας τα ξαναλένε, όπως και εμείς στις ζωές μας, ξαναπηγαίνουμε σε μέρη που ζήσαμε και μας πιάνει ο λυγμός, που πάλι με έναν τρόπο νομίζω ότι έχει ουσία για το κοινό. Μακάρι να το πετυχαίνουμε.
Η παράσταση δημιουργήθηκε με αφορμή το Low Budget Festival.Η σκηνογραφία της είναι σχετικά λιτή. Ο αριθμός των συντελεστών επί σκηνής θεωρείται σχετικά μικρός και ειδικά για ένα έργο με τόσα πολλά πρόσωπα. Η σκηνογραφία και η διασκευή για δυο ηθοποιούς είναι ''λύσεις'' ανάγκης ή είναι συνειδητή επιλογή και μας οδηγούνε σε μια πιο ουσιαστική και to the core παράσταση; Άμα είχατε ουτοπικά όσο budget εσείς θέλατε εσείς, θα κάνατε πάλι την ίδια επιλογή;
Εγώ από το 2004 που ξεκίνησα να δουλεύω ως σκηνοθέτης με την Κατσαρίδα. Πάλι η παράσταση είχε ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και ένα μικρό αριθμό ηθοποιών, δυο. Αυτό είναι για μας, μανιφέστο. Πιστεύουμε πάρα πολύ ότι οφείλουμε να κάνουμε θέατρο με το τίποτα. Ίσως, γιατί ταυτίζουμε τους εαυτούς μας, με τους ηθοποιούς της Commedia dell'arte που έβγαιναν σε μια πλατεία, είχαν δυο ρούχα και δεν υπήρχε σκηνικό. Μην ξεχνάμε ότι και στον ίδιο τον Σαίξπηρ, δεν είχαν ακριβώς σκηνικό. Ας πούμε, το δάσος του Άρντεν. Έβγαινε μια ταμπέλα και έλεγε ''Δάσος του Άρντεν''. Παίζουμε πολύ με αυτή τη σύμβαση, ότι μπορείς να πεις και τώρα, είμαστε 27 αιώνες πίσω στο ακρογιάλι της Λέσβου και ξαφνικά είναι το ακρογιάλι της Λέσβου. Αυτή νομίζω είναι η βασική δύναμη του θεάτρου. Σίγουρα μες στην κρίση, πολλές ομάδες το έχουνε επιλέξει αυτό και λόγο αναγκαιότητας, αλλά εγώ πιστεύω σε αυτό ούτως ή άλλως. Και όταν είχα δουλέψει με την Καλογεροπούλου και τον Χατζησάββα, για παράδειγμα, στον Δήμιο του Έρωτα είχε ένα τραπέζι, μια πολυθρόνα και το ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Δηλαδή πάντα με τα πολύ βασικά και με το φως. Δεν αρνούμαι ότι μπορεί να κάνουμε και καμία μεγάλη παραγωγή. Ας πούμε, η ''Τελευταία μαύρη γάτα'', που ανέφερα πριν, ήταν με δέκα ηθοποιούς, πιο πλούσια σκηνικά, είχε 3D mapping πάνω στην σκηνή, αλλά πάλι ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε έβγαζε την αίσθηση του χειροποίητου. Δηλαδή οι ηθοποιοί, είχαν κάτι πάνελ και μετακινιόντουσαν με ευέλικτους και ευφάνταστους τρόπους στην σκηνή, γατίσιους και εύρισκαν ακριβώς το σημείο, ώστε να σκάσει η προβολή. Αλλά πάλι από κάτω, στο θεατή, μοιάζει ότι όλα φτιάχνονται εκείνη την στιγμή σαν εικόνα μπροστά στα μάτια σου.
O τρόπος επεξεργασίας όλων των παραπάνω κειμένων είναι ως ομάδα ΙΔΕΑ;
Αυτό, ακριβώς. Και βεβαίως συνεργαζόμαστε και με άλλους ηθοποιούς. Στο δέντρο του Οιδίποδα είχαμε άλλους τέσσερις ικανότατους ηθοποιούς που βοήθησαν σε όλα τα επίπεδα της δουλειάς, πάλι και στην δραματουργία.
Και στην σύλληψη της παράστασης;
Η σύλληψη στον Οιδίποδα ήταν περισσότερο δική μου. Και στον Ρωμαίο. Και στον Αριστοφάνη. Για κάποιο λόγο μου σκάνε κάποιες ιδέες, αλλά μετά η δραματουργία και το πως αυτό γίνεται έργο, είναι όλοι μαζί. Αυτό το όλοι μαζί έχω την μεγάλη υπερηφάνεια να αναφέρω και να το υπογραμμίζω, ότι έχει την αντιστοιχία του και στο box office.To τι εισιτήρια θα μπουν στο ταμείο, το τι χρήματα θα μπουν στο ταμείο είναι όλα μοιρασμένα εξίσου. Είμαστε εφτά ηθοποιοί θα είναι όλα μοιρασμένα εξίσου. Αν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο, δεν θα τον αλλάξουμε μόνο με κάτι θολές δηλώσεις, αλλά με τέτοιες πράξεις. Εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια έχω δημιουργήσει ένα κολλεκτιβικό χώρο στην Αθήνα, επίσης. Μαζευόμαστε όλοι με ένα μικρό νοίκι που πάει διά δεκαπέντε. Κάνουμε πρόβες. Ονειρευόμαστε. Μέσω των δράσεων μας, των πολιτικών, σε πολύ πρακτικότατο επίπεδο να είμαστε πιο σωστοί από αυτά που μας παραδόθηκαν, στα οποία και εμείς κάναμε τα λάθη μας. Καθένας έχει μερίδιο. Αν είναι να αλλάξει η χώρα θα το κάνουμε έτσι, με μικρές, πολύ to the point αλλαγές.
Είπατε ότι οι παραστάσεις σας θέλετε να είναι αρκετά λαϊκές, να αφορούν δηλαδή μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Όσον αφορά το εισιτήριο, σαφώς μια παραγωγή έχει πολλά έξοδα, αλλά δεν είναι εντέλει προσβάσιμο σε όλους. Πρακτικά υπάρχει μια συγκεκριμένη μερίδα κοινού που έρχεται, που ούτως ή άλλως θα επέλεγε αυτό το μέσο ψυχαγωγίας. Θα μπορούσε η παράσταση να γίνει πιο προσβάσιμη;
Στην Αθήνα έχουμε και εισιτήριο ανέργων. Απλούστατα η παράγωγη εδώ είναι πιο δύσκολη γιατί όταν ταξιδεύεις έχει πάρα πολλά έξοδα, αλλά δεν νομίζω ότι είναι ένα απρόσιτο εισιτήριο αυτό που έχουμε. Προσπαθούμε, αλλά καταλαβαίνω πολύ την δυσκολία. Εμείς ως εταιρία και ως ομάδα έχουμε αποφασίσει ότι οποιοσδήποτε μας πει έχω πραγματικό θέμα, να μπω;, τον βάζουμε τζάμπα. Δηλαδή υπάρχει αυτή η ευελιξία. Στα σχολεία, όπου πάμε και παίζουμε, μας λένε είναι τριάντα παιδάκια που δεν μπορούνε να πληρώσουν, εννοείτε τους βάζουμε μέσα. Υπάρχει απόλυτη ευαισθησία σε αυτό. Από εκεί και πέρα, στο travelling, όταν γυρνάς, μια πόλη μπορεί να πάει πολύ καλά και από μια να έχεις χάσιμο και θα πρέπει αυτό δυστυχώς να το υπολογίζεις. Παρόλα αυτά προσπαθώ να έχουμε και κοινωνικές δράσεις. Έχουμε παίξει σε κοινωνικά δίκτυα, όπως το Λαγούμι, στην Ηλιούπολη, στην Αθήνα. Είναι ένας χώρος που μαζεύουν τρόφιμα και ανταλλάσσουν υπηρεσίες οι άνθρωποι και εκεί παίξαμε τζάμπα. Μπήκε ένα μικρό εισιτήριο για να βοηθήσουμε την κατάσταση εκεί. Επίσης, έχω ένα μεγάλο όνειρο. Μια φορά την εβδομάδα στο πάρκο κάποιας γειτονιάς της Αθήνας, να βγαίνουμε να κάνουμε μια παράσταση, να έχουμε πει σε δέκα φίλους, ελάτε να μαγειρέψουμε και αυτοί οι δέκα φίλοι να φέρουν και άλλους δέκα που δεν έχουνε. Και μια μέρα την εβδομάδα θα μπορούσαν να τρώνε τζάμπα, ας πούμε. Τέτοια μικρά πράγματα να γίνονται. Μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, έστω για μια φορά την εβδομάδα. Σίγουρα με την τέχνη σου, λες, υπάρχει μια βάρκα που βουλιάζει, παιδιά είμαστε όλοι μαζί, θα βγάλουμε όλοι μαζί τα νερά από αυτή τη βάρκα; Σίγουρα η τέχνη μπορεί να πει κάποια πράγματα, αλλά είναι και το πρακτικό. Μην νιώθουμε και ενοχές. Μας πέταξαν σε ένα κόσμο, πολύ σκληρό, χωρίς να μας ρωτήσουν. Μιλάω για τους γονείς μας. Αλλά όντως προσπαθείς να ενωθείς με ένα ρεύμα, το οποίο κυλάει. Εγώ είμαι πολύ αισιόδοξος. Δεν θα το βάλω κάτω. Βλέπω και πιο κοντά πλέον και τους μετανάστες. Γιατί όλα είναι πιο κοντά πια. Έχει απομονωθεί κάπως και η Χρυσή αυγή. Μακάρι. Θα δούμε.
Στην εξέλιξη σας ως καλλιτέχνης, πως σας έχουν επηρεάσει οι συγκεκριμένοι τρόποι δουλειάς που έχετε βιώσει στην θεατρική σας πορεία. Πλέον έχετε κατασταλάξει-διαλέξει έναν τρόπο δουλειάς που σας αντιπροσωπεύει;
Όχι, κάθε καινούργια δουλειά, την αντιμετωπίζω ως άγραφη πλάκα. Προσπαθώ να μην κάνω την επόμενη σκηνοθεσία μου για να ικανοποιήσω το προηγούμενο κοινό μου. Λαχταρώ βέβαια μια κατανόηση, μια συγκίνηση, όλα αυτά που είπα και παραπάνω, μια αγάπη, μια ομαδική δουλειά, ένα στίγμα. Στο τέλος της μέρες να είμαστε όλοι θεραπευμένοι και θεραπευτές. Αλλά αλίμονο, αν σε κάθε δουλειά κάνεις το ίδιο. Δεν θα πας πουθενά. Δηλαδή, όσοι έχουν έρθει μόνο στον Οιδίποδα, μας λένε καταπληκτική δουλειά. Τους λέμε, ελάτε και στον Ρωμαίο. Έρχονται και λένε, εντάξει ωραίος ο Ρωμαίος, αλλά σαν τον Οιδίποδα, δεν είναι. Όσοι έχουν δει τον Ρωμαίο, λένε τέλεια δουλειά ο Ρωμαίος, ενώ ο Οιδίποδας καλή. Ένας άνθρωπος, ο οποίος θα λατρέψει το ένα μου έργο, το άλλο θα το βρει ωραίο. Έτσι κάπως ξεχωρίζεις και άλλες πληθυσμιακές ομάδες. Κάπου κουμπώνεις.
Πέρα από καινούργιους κώδικες, σε κάθε έργο κάνεις και καινούργιο γνωσιακό ψάξιμο σε σένα, φέρνεις άλλες μνήμες κάτω. Αυτό που νόμιζα ότι ήταν αληθινό στην προηγούμενη δουλειά μου, δεν είναι πια αληθινό. Οι πεποιθήσεις μου, οι σχέσεις μου ακόμα και με την μάνα μου, με την γάτα μου, αλλάζουν. Είμαστε ένα δυναμικό παλλόμενο παρόν, μεταβλητό. Κάποιοι σκηνοθέτες όντως επιλέγουν μια γραμμή. Δεν θέλω να κάνω τον καμπόσο, αλλά προσπαθούμε με την ομάδα μου να ξεσκουντάμε και ο ένας, τον άλλον. Και τα παιδιά, τους λέω, αυτό είναι ένα σχολείο κάθε βράδυ, έχεις την ευκαιρία να κάνεις άλλα πράγματα. Μόνο έτσι γίνεται. Και έτσι είναι και χαρά αυτό το επάγγελμα και όχι κασέτα και κονσέρβα. Διαφορετικά κάθε βράδυ, θα ήταν ένα μαρτύριο.
Και τέλος, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια ως ομάδα ,αλλά και προσωπικά. Πως βλέπετε να εξελίσσετε η ομάδα;
Έχουμε μια σχετική αποκλειστικότητα, δηλαδή είμαστε αφιερωμένοι στους εαυτούς μας, ο ένας στον άλλον, σαν ομάδα ΙΔΕΑ, την οποία την κρατάμε, αλλά όταν κάποιος έχει ανάγκη να κάνει κάτι, γενικά το κάνει. Για εμένα είναι ευτυχία που από το 2012 έχω πάψει να υπογράφω ως Κώστας Γάκης και υπογράφω ως Κώστας Γάκης και ομάδα ΙΔΕΑ, είτε εδώ στον Ρωμαίο, ομάδα ΙΔΕΑ σκέτο. Μεγάλη ανακούφιση να αφήνεις την θέση του σκηνοθέτη ευρύχωρη, για να αναπαυτεί και ένας άλλος κώλος. Αυτή την κολλεκτιβική κατάσταση, νομίζω δεν την αλλάζω με τίποτα, είτε έχει να κάνει με την επιτυχία που ζούμε, είτε με πιο δύσκολες στιγμές, που έχουν έρθει και θα έρθουν. Μια πολύ όμορφή εμπειρία ήταν το road trip που κάναμε στην Ισπανία για το βραβείο που πήραμε, που και πάλι πήγαμε με ένα πολύ απλό αμαξάκι και κάναμε road trip και παίζαμε και τα τραγούδια μας στις πλατείες σαν περιπλανώμενοι παλιάτσοι. Με ενδιαφέρει πολύ η αίσθηση το να παραμείνω ομαδικός. Πέρα από τρόπος δουλειάς, αυτό που κάνουμε είναι θεραπεία, δεν είναι ακριβώς δουλειά. Θεραπευόμαστε μαζί και πιστεύουμε ότι ανεβαίνουμε επίπεδα. Είναι όπως όταν έχω μια σχέση με κάποιον, αν την θεωρήσω δεδομένη, την πάτησα. Χτες συζητούσαμε άλλα πράγματα, από αυτά που συζητούσαμε πριν έξι μήνες. Πιο ανυψωμένα. Πιο βαθιά.
Επόμενα σχέδια είναι το Δέντρο του Οιδίποδα, που έκανε ένα πρώτο κύκλο τριάντα παραστάσεων και θα πάει και από Οκτώβρη ξανά, στο ίδιο θέατρο, γιατί πήγε πολύ καλά. Το καλοκαίρι, θα κάνουμε μια καλοκαιρινή περιοδεία με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης σε ένα έργο έκπληξη πάνω στην Αττική κωμωδία, πάνω στα έργα του Αριστοφάνη. Για το έργο αυτό είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι, γιατί όπως κάναμε τον Οιδίποδα και ήταν πέντε τραγωδίες σε μια ώρα, όλος ο οίκος των Λαβδακιδών, όλη η ιστορία του Οιδίποδα. Τώρα θα ρίξουμε φως στην Αττική κωμωδία. Οπότε μέσα σε μια χρονιά, κάνεις μια πρώτη ανίχνευση, ποιο είναι όλο το υλικό και τι είναι το ένα και τι το άλλο. Να πάρουμε μια πρώτη γεύση και μετά να αρχίσουμε να ασχολούμαστε πιο ειδικά, ας πούμε να κάνουμε την Αντιγόνη ή τον Οιδίποδα.
Ευχαριστώ πολύ
Εγώ. Πολύ. Ευχαριστώ πολύ.
***
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
11-21 Φεβρουαρίου 2016 στο Θέατρο Αυλαία
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Διάρκεια παράστασης
80' χωρίς διάλειμμα
ΤΙΜΗ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ ΜΕΧΡΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ & ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ VIVA
12€
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό 15€, Μειωμένο 12€ (φοιτητικό, ανέργων)
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/theatro–romaios–ioulieta-gia-2-sto-ailaia#ixzz40cHi9Ai0
