Λίγα λεπτά μετά την παράσταση «Κομμάτια Σπασμένου Καθρέφτη» είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την ομάδα THREE και να αναλύσουμε βήμα βήμα την ιστορία που ξετυλίχθηκε μπροστά μας, στο θέατρο Παραμυθίας, στον Κεραμεικό. Ο Ανδρέας-Σπύρος, ο Τιμόθεος, ο Γιάννης, η Κατερίνα κι εγώ, βρεθήκαμε να συζητάμε για τις σχέσεις, τον έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων που παλεύουν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλον, για το ομοιοπαθητικό θέατρο αλλά και για τις ταμπέλες που υπάρχουν στη τέχνη.
Μεταξύ αστείου και σοβαρού αναρωτηθήκαμε και οι τέσσερεις τι θα μπορούσε να είχε συμβεί «αν..» και πως τελικά ο καθένας ερμηνεύει την λύτρωση μέσα από έναν μεγάλο έρωτα. Ποιος είναι ο περισσότερο δειλός αναμεσα στους δύο ήρωες; Ποιος εν τέλει αποφασίζει να κρυφτεί από τον ίδιο του εαυτό και πώς τελικά καταλήγουμε στο «τέλος;»
Ο σκηνοθέτης / ηθοποιός, Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος γράφει και σκηνοθετεί πριν από αρκετά χρόνια μια ιστορία δύο ανθρώπων. Η σχέση μεταξύ τους μετατρέπεται σε κάτι αφόρητο που δεν μπορούν να ελέγξουν και να ισορροπήσουν. Ώσπου φτάνει το τέλος, το οποίο θα επιφέρει τη «λύτρωση» της σχέσης και της αγάπης που κάποτε ίσως ένιωσαν ο ένας για τον άλλον. Ο καθρέφτης όμως βρίσκεται πάντα εκεί μπροστά τους και τους επιτρέπει να δουν τον πραγματικό τους εαυτό, αυτόν που δεν αποδέχονται ή που θα ήθελαν να αλλάξουν αλλά δεν μπορούν.
Αρχικά, ποια είναι η ομάδα THREE. Πώς ξεκίνησε και από ποιους απαρτίζεται;
Σ/Α: Βασικά η ομάδα THREE άρχισε από κάτι που είχα γράψει το '91, συγκεκριμένα από την παράσταση αυτή, την οποία ανέβασα όμως το 2014. Στο Φεστιβάλ Δέκα Έργων Τρόμου που έγινε την περσινή χρονιά στο Θέατρο Παραμυθίας, πήρα την απόφαση από παρακίνηση φίλου να ανεβάσω τη παράσταση. Προσωπικά είμαι και ηθοποιός, όχι μόνο σκηνοθέτης. Βρεθήκαμε λοιπόν με τον Τιμόθεο, ο οποίος διάβασε το κείμενο και κατάλαβε περί τίνος πρόκειται το έργο! Μετά γνώρισα τον Γιάννη στα δοκιμαστικά και δέσαμε και οι τρεις.
Γ: Και κάποια στιγμή μας είπαν πως πρέπει να παρουσιαστούμε σαν μια ομάδα για το φεστιβάλ. Και αναρωτιόμασταν με τον Αντρέα τι να βάλουμε. Και του λέω «πόσοι είμαστε;» Και η απάντηση ήταν «τρεις». Έτσι λοιπόν προέκυψε. Δημιουργηθήκαμε σαν ομάδα, πέρυσι στο Φεστιβάλ Τρόμου. Απ' όσο γνωρίζω η ομάδα θα συνεχίσει με παραγωγή του Αντρέα και από κει και πέρα μπορεί να σχηματιστεί με τέσσερεις, με πέντε.. όμως θα λέγεται ομάδα THREE.
Τι σημαίνει για σας «ότι το θέατρο είναι μια ομοιοπαθητική μέθοδος»; Λειτουργεί για σας το θέατρο με αυτόν τον τρόπο;
Τ: Οι ηθοποιοί έχουν την ευκαιρία να μπορούν να ακουμπήσουν, να ψάξουν και να βρουν στοιχεία του χαρακτήρα τους, μέσα από τα εξωτερικά στοιχεία που προέρχονται από έναν ρόλο, ένα κείμενο. Γιατί βασικά όλοι είμαστε απ' όλα, οπότε μέσα από το θέατρο σου δίνεται η δυνατότητα να ψάξεις λίγο παραπάνω και κάποιες άλλες πτυχές. Προσπαθείς να βρείς τα δικά σου κοινά σημεία με το κείμενο. Είναι μια κάθαρση. Δίνεις τη ψυχή σου, δίνεις σε ένα ρόλο ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Σ/Α: Αυτό όμως γίνεται με πολύ διάβασμα και μελέτη. Μελετήσαμε ψυχολογία σε μεγάλο βαθμό, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι να ακολουθήσουμε. Διαβάσαμε Freud αρκετά και γενικά ως σκηνοθέτης είδα πολλά ντοκιμαντερ που παρουσιάζαν το είδος σχέσης που παρουσιάζεται και στο έργο μας. Έδωσα πολλά στοιχεία και στα παιδιά για να καταλάβουν και να μπουν στο ρόλο τους.
Γ: Εγώ πιστεύω πως μπαίνοντας σε έναν ρόλο κάποιες φορές ταυτίζεσαι με αυτόν καθώς περιέχει στοιχεία παρόμοια με τα δικά σου και εκεί για μένα γίνεται η «κάθαρση» για όλα όσα έχεις ζήσει μέσα σου και είναι κατάλοιπα. Κι από την άλλη αν δεν έχεις βιώσει κάτι που σου δίνεται μέσα από έναν ρόλο, έχεις την ευκαιρία να το ψάξεις και να σκεφτείς πως θα ήταν να το ζήσεις. Αναρωτιέσαι «κι αν μου συνέβαινε εμένα αυτό;»
Είναι προτιμότερο να ζούμε κάτι στ' άκρα ή είναι καλύτερο να αποστασιοποιηθούμε από αυτό και να το αντικειμενικοποιήσουμε όσο μπορούμε;
Σ/Α: Θεωρώ πως είναι προτιμότερο να ζεις κάτι στα άκρα.
Γ: Για μένα ο ρόλος αυτός που μου δόθηκε ήταν κάτι εντελώς καινούριο. Είχα κάποιες αμφιβολίες κατά τη διάρκεια, γιατί σαν ηθοποιός δεν είχα ξανα ασχοληθεί με ένα τέτοιο κείμενο, ασχολιόμουν περισσότερο με κλασικά έργα. Όμως έχω ζήσει κάτι παρόμοιο με την ιστορία μας, και μου δόθηκε η ευκαιρία να το αναλύσω περισσότερο μέσα από αυτήν την διαδικασία. Και τώρα θεωρώ πως πρέπει να ζεις έντονα κάποια πράγματα, όμως με ένα όριο. Εφ' όσον όμως αποφασίζεις να ζήσεις κάτι, βάζεις εν γνώσει σου τα όρια σου λίγο πιο πέρα από εκεί που ήταν. Κάποια δεύτερα όρια. Εδώ στο έργο δε θα μπορούσε να συμβει κάτι άλλο, κάτι πιο ομαλό.
Τ: Τα άκρα σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι καλό. Είναι διαφορετικό το να αφεθείς σε κάτι να σε παρασύρει και άλλο το να φτάσεις στο ένα ή στο άλλο άκρο και να μη μπορείς να ξεφύγεις από αυτό.
Γιατί το τέλος μιας σχέσης, συγκεκριμένα στη παράσταση «Κομμάτια Σπασμένου Καθρέφτη» σηματοδοτείται με τον θάνατο; Γιατί επιλέχτηκε αυτός ο τρόπος λύτρωσης των δύο ηρώων; Δε θα ήταν προτιμότερο να εγκαταλείψουν ο ένας τον άλλον και να φύγουν από κάτι που δεν τους ταιριάζει πια;
Γ: Θα σου απαντήσω με μια ερώτηση. Βλέποντας και καταλαβαίνοντας τη παράσταση, ένας από τους δύο ήρωες φτάνει στο σημείο να προετοιμαστεί για την αποχώρηση του από τη σχέση. Γιατί δεν το κάνει όταν ο σύντροφος του λείπει στη δουλειά, όμως τον περιμένει να γυρίσει; Όταν υπάρχει μια σχέση πάθους, ανεξαρτήτως φύλου, προσωπικά πιστεύω πως αυτή τελειώνει μόνο όταν ένας από τους δυο ή και οι δύο, πεθάνουν. Αλλιώς δεν έρχεται ποτέ η λύτρωση. Είναι μια αρρωστημένη σχέση.
Σ/Α: Ο ένας δεν μπορεί να ζήσει αλλά ούτε και να πεθάνει χωρίς τον άλλον.
Πώς λειτουργεί το στοιχείο της θρησκείας για την παράσταση;
Σ/Α: Όντας Έλληνας χριστιανός από επιλογή αλλά όχι από ιδιότητα που απέκτησα επειδή γεννήθηκα εδώ, δεν αντέχω την υποκρισία που υπάρχει γύρω μου. Μερικοί θεωρούν πως οτιδήποτε κι αν κάνεις, κανείς δεν σε βλέπει όταν εσύ δεν το θέλεις. Δεν γίνεται να κλείνουμε τα «παράθυρα» που πιστεύουμε πως υπάρχουν, όποτε το θελήσουμε εμείς. Λόγω του ότι μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη όμως, έβαλα στη παράσταση και στοιχεία της καθολικής πίστης και θρησκείας.
Γ: Αφορά το ξεγύμνωμα μπροστά σε οποιαδήποτε θρησκεία πιστεύεις. Στη παράσταση το στοιχείο αυτό μπορεί και να λειτουργεί ως πρόφαση. Αυτό εξαρτάται από το πώς θα το ερμηνεύσει κάποιος εδώ. Δεν μπορείς να γνωρίζεις αν πραγματικά ο χαρακτήρας του ενός χρησιμοποιεί τη θρησκεία ως δικαιολογία ή αν όντως σημαίνει κάτι γι' αυτόν. Υπάρχουν συμβολικά στοιχεία στο έργο που σηματοδοτούν την πλαστικότητα των γεγονότων και την αντίληψη που αφορά την κάλυψη κάποιων πραγμάτων.
Τ: Προσωπικά έχω μια δική μου γνώμη όσον αφορά τη θρησκεία. Το ερμήνευσα διαφορετικά το στοιχείο αυτό που μου δόθηκε μέσα από το κείμενο. Γενικά δεν συμφωνώ με την συγκάλυψη μιας κοινωνίας μέσα από έννοιες και αντιλήψεις που υπάρχουν γι' αυτόν το λόγο.
Ο κινηματογραφικός όρος «new queer cinema», θεωρείτε πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στο θέατρο;
Σ/Α: Υπάρχει η γενική ανάγκη της κοινωνίας να βάζει ταμπέλες σε οτιδήποτε. Δεν χρειάζεται να υπάρχουν ομως. Με ενοχλεί ο χαρακτηρισμός queer underground θέατρο. Δεν είναι αυτό που παρουσιάζουμε εδώ. Ίσως underground θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αλλά δεν είναι ανάγκη να το ονοματίσουμε καν. Είναι διαφορετικό φυσικά το να κατηγοριοποιήσεις ανάλογα με το είδος, για παράδειγμα δράμα, κωμωδία, θρίλερ κλπ. Το έργο αυτό αρχικά είχε γραφτεί με ήρωες ένα ανδρόγυνο. Μετά όμως το άλλαξα στη πορεία, γιατί δεν ήθελα να ταυτιστεί ο θεατής με το ένα φύλο που θεωρεί πιο αδύναμο κάθε φορά. Ήθελα να εναλλάσονται οι ρόλοι θύμα-θύτης συνεχώς.
Τ: Εμείς ως ομάδα δεν χαρακτηρίζουμε με αυτόν τον όρο την παράσταση μας. Δεν θέλαμε να ταυτιστούμε με τέτοιο τρόπο και δεν θέλαμε βασικά να κατηγοριοποιηθούμε με όποιον όρο και χαρακτηρισμό. Η θεματολογία από την άλλη αποτελεί ένα άλλο θέμα. Μέχρι όμως εκεί φτάνει, σε καμία περίπτωση δεν λέμε πως ένας στρέιτ σε προτιμήσεις άνθρωπος, θα δει κάτι ανάλογο ή ένας ομοφυλόφιλος θα δει κάτι άλλο.
Γ: Η παράσταση μας είναι ένα ψυχολογικό ερωτικό θρίλερ. Η τέχνη δεν έχει ταμπέλες. Και το θέατρο αυτό είναι, τέχνη και έκφραση.
Τα επόμενα σχέδια σας ως ομάδα.
Γ: Η παράσταση αυτή ολοκληρώνει τον κύκλο της μέσα Δεκεμβρίου. Όμως επειδή υπάρχουν κάποια σχέδια, ενδέχεται και να μην σταματήσει εκεί. Θα δουμε! Το σημαντικό είναι πως γίνονται πράγματα και το να μπορείς να συνεχίζεις να κάνεις αυτό που σε ενδιαφέρει και σου αρέσει.
***
Στοιχεία παράστασης:
σενάριο/σκηνοθεσία – Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος
διανομή – Τιμόθεος Θάνος, Γιάννης Κοκορέτσας
video art – Αντώνης Στελιανέσης
φωτογραφία – Αθανασία Ζήση
ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ – (Παραμυθίας 27 και Πλαταιών , Κεραμεικός / τηλ. κρατήσεων 210 3457904)
Παραστάσεις : 11/9/2015 – 19/12/15 – κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 23:15
είσοδος 10 ευρώ /φοιτητικό, ανέργων, συνταξιούχων 5 ευρώ.
Ακατάλληλο για ανηλίκους
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ
http://www.ostriavivlio.com/index.php?page=shop.product_details&flypage=flypage.tpl&product_id=1142&category_id=112&option=com_virtuemart&Itemid=87&vmcchk=1&Itemid=87
Ευχαριστούμε πολύ την ομάδα THREE για την ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε –αν και περασμένης ώρας- καθώς και τη φίλη Κατερίνα που βοήθησε στη ροή της σκέψης και συζήτησης!
