Ο Republic εκπέμπει από τον Εξώστη

Η ανεξαρτησία ήταν και θα είναι πάντα ποθητή και γοητευτική.
Άλλωστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, νιώθοντας ανεξάρτητοι ικανοποιούμε
μια από τις ανθρώπινες ανάγκες, την ελευθερία. Πάντα έμενα να κοιτάζω με
θαυμασμό ανθρώπους που κατάφερναν να διαθέτουν τον εαυτό τους όπως
εκείνοι πίστευαν σωστότερα, χωρίς να νοιάζονται για το τι συμβαίνει γύρω
τους. Το ίδιο συναίσθημα σήμερα, για μια μπάντα ή παρέα νέων καλύτερα
που ζώντας στην κοινωνία του ρουσφετιού, της πίσω πόρτας, της άνευ όρων
παράδοσης πνευματικών δικαιωμάτων αλλά και της προσποιητής-ψευδούς
εικόνας, παραμένει στα πιστεύω της και τα εξωτερικεύει ευθαρσώς και
πεισματικά. Ο λόγος για τους Γάλλους Fauve που δεν έχουν είκονα (σε
κανένα μέσο ή video τους δεν εμφανίζουν τα πρόσωπά τους), δεν έχουν
δισκογραφική, δεν έχουν ατζέντηδες, δεν ζουν με τη ψευδαίσθηση της
μεγάλης ζωής και πάνω απο όλα τελικά δεν έχουν πατρίδα, η μουσική τους
είναι παγκόσμια, είναι ενωτική και ξυπνά αρχέτυπα.

Το 2014 είναι η χρονιά τους. Δεν ήρθε απλά η πρώτη
τους Long κυκλοφορία με το Vieux Frères – Partie 1, δεν έκαναν
απλώς sold out σε όσες συναυλίες οργάνωσαν, δεν γράφτηκαν για εκείνους
μόνο μερικά κολακευτικά λόγια από απο τον Ευρωπαϊκό τύπο. Οι Fauve
συσπείρωσαν πίσω τους νέους αλλά και ανθρώπους όλων των ηλικιών που τους
ακολουθούν πιστά. Δημιούργησαν χωρίς να το καταλάβουν ένα μουσικό
κίνημα μέρα με τη μέρα διαρκώς αυξανόμενο, που όμοιό του η Γαλλία και
ίσως ακόμη και η Γηραιά Ήπειρος έχει να γνωρίσει πολλές δεκαετίες.

Άνοιξη του 2013, κάπου στο χώρο του διαδικτύου και
ένα οκτάλεπτο βίντεο που ήδη από τους αριθμούς φαίνεται πως έχει
προβληθεί περισσότερες απο ένα εκατομμύριο φορές. Δύο νέοι που μετά από
έναν έντονο διάλογο κάνουν βόλτες στο Παρίσι με δύο παλιές μοτοσυκλέτες.
Ύστερα το σκηνικό μεταφέρεται στα περίχωρα. Επαρχιακοί δρόμοι, χωράφια,
φύση και θάλασσα. Εκεί άλλος ένας έντονος διάλογος που οδηγεί σε
ξέσπασμα ενώ το μουσικό παρασκήνιο είναι δύσκολο να περιγραφεί αν δε το
νιώσεις στα δικά σου αυτιά. Παράξενο αλλά ενώ το επίκεντρο είναι η
μουσική, έχει συνδυαστεί τόσο ταιριαστά με αυτό το μικρό φίλμ που κανένα
δεν υποσκελίζει το άλλο. Οι στίχοι του Blizzard σε spoken word μπορεί
να είναι ατελείωτοι διαβάζοντας τους χωρίς τη μουσική συνοδεία, έχουν
όμως τόση δύναμη, τόση περιγραφικότητα στα μηνύματα που περνούν.

Η αφορμή είχε δοθεί, τουλάχιστον για τον Ελληνικό
ραδιοφωνικό χώρο. Η αναζήτηση πληροφοριών για τους Fauve αποδεικνύεται
ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα όταν διαπιστώνουμε πως υπάρχουν απο το 2010 και
δεν είναι ένα μουσικό συγκρότημα όπως όλα. Η παρέα των Γάλλων ζεί στο
Παρίσι και αποτελείται από πέντε ανώνυμους μουσικούς, κινηματογραφιστές
και graphic designers. Η καταγωγή του ονόματος τους φέρει δύο πιθανές
ερμηνείες. Η μία και κατά τη δική μας άποψη η λιγότερο πιθανή, λέει πως
το εμπνεύστηκαν από το κίνημα του Φωβισμού (καλλιτεχνικό ρεύμα μοντέρνας
τέχνης στη ζωγραφική στις αρχές του 20ου αιώνα) ο οποίος φυσικά δεν
έχει καμία σχέση με την Ελληνική λέξη “φόβος” καθώς στα Γαλλικά σημαίνει
“άγριο θηρίο” και μεταφέρει κυριώς τις έννοιες του παρορμητισμού και
του πάθους. Η δεύτερη εκδοχή είναι εκείνη της ταινίας Les Nuits Fauves
(Savage Nights). Ένα Γαλλικό φίλμ του 1992 για τη σκληρή ζωή ενός
ομοφυλόφυλου προσβεβλημένου από HIV που παλεύει με τις κοινωνικές
αντιξοότητες. Λογότυπο τους το μαθηματικό σύμβολο της ανισότητας (≠) με
σαφές μήνυμα για τους αποξενωμένους νέους που στερούνται πολιτικών
δικαιωμάτων.

Η αναζήτηση της μικρής ιστορίας των Fauve, μας
γυρίζει τώρα πια στο 2012 και στο πρώτο ουσιαστικά βίντεο που έχουν
δημοσιοποιήσει και όντως επιβεβαιώνει την εκδοχή για την ταινία Les
Nuits Fauve. Η πρώτη τους κυκλοφορία είναι γεγονός στις αρχές του 2013
με το Blizzard EP και το ομώνυμο κομμάτι που μεταδίδει πρώτος (επί
Ελληνικού εδάφους) ο Republic 100,3 κάνοντας τους ακροατές να ρωτούν
επίμονα για αυτό κάθε φορά που έρχεται στον αέρα. Ο τίτλος δεν λέει
τίποτα, τα λόγια όμως και η εικόνα λένε πολλά. Η αθώα και δροσερή
μουσική της Γαλλικής παραδοσιακά συνυφασμένης με τον Gainsbourg εποχής,
αποτελεί πλέον παρελθόν. Τα απολιθώματα της στερεότυπης κακής αντίληψης
για τη ρίμα, το Hip Hop και το spoken word ως μορφή ποίησης έχουν
κομματιαστεί. Χάρη σε εκείνους, το είδος αυτό της μουσικής μπαίνει σε
άλλους συσχετισμούς για τη γραφή στίχων. Γίνεται πια ένας υπολογίσιμος
τρόπος έκφρασης ακόμα και για όσους για πρώτη φορά τον ακούν. Οι ίδιοι
σε συνεντεύξεις τους λένε πως θαυμάζουν και είναι επηρεασμένοι από τους
Αμερικανούς Wu-Tang Clan, κάτι που φυσικά συνολικά στο άλμπουμ είναι
ολοφάνερο.

Το Vieux Frères δε θα χαριστεί σε κανέναν και δεν θα
αφήσει δευτερόλεπτο χαμένο από τον σκοπό του. Το Voyous ανοίγει τον
δίσκο με εξίμιση λεπτά βλασφημίας για τη παραδοσιακή ροή ενός άλμπουμ.
Θα περίμενε κανείς μια εισαγωγή ή ακόμη ένα intro track που θα κάνει τις
συστάσεις με τρόπο αναγνωριστικό και ήπιο. Η μελωδία του βιολιού μαζί
με το πιάνο δίνουν τη βάση γύρω απο την οποία τυλίγεται μια άριστη σχέση
στίχων – επιθετικού beat, που συνεπαίρνει διατηρώντας τη προσοχή στις
σύγχρονες ιστορίες που έχουν να πούν οι Γάλλοι. Ιστορίες που δεν έχουν
να κάνουν με απωλεσθείσες σχέσεις που άφησαν πληγές και δάκρυα. Μπορεί η
μουσική τους να είναι άκρως συναισθηματική όμως δεν είναι ρηχή και δεν
έχει καμία σχέση με αυτά που ακούγαμε στις αρχές τις δεκαετίας του 2000.
Οι Fauve είναι πέντε μυαλά που προσπαθούν με τον καλύτερο δίαυλο
επικοινωνίας να προτείνουν λύσεις για τα πραγματικά προβλήματα των νέων.
Αν μη τι άλλο, ας τους ακούσουμε. Όπως στο Jeunesse Talking Blues με τα
Blues της ομιλούσας νεότητας δηλαδή, όπου αφήνουν έστω μια σταγόνα
αισιοδοξίας τελειώνοντας με τη φράση “Hope Blues”.

Ξεπερνώντας το εμπόδιο της γλώσσας, ένα από τα αξιοσημείωτα κομμάτια του δίσκου είναι το Ce Deux / “Εκείνοι”, με το βαρύ μπάσο.

Οι στίχοι μεταφράζοντας μιλούν απο μόνοι τους: 

Είμαστε εκείνοι που έχουν πρόβλημα στο να τα πάνε καλά με τη σκέψη. 

Είμαστε εκείνοι που έχουν πρόβλημα με τον αυτοέλεγχο.

Είμαστε εκείνοι που αισθανόμαστε άβολα μπροστά στο κοινό.

Είμαστε εκείνοι που ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες απο βιβλιοθήκες.

Είμαστε εκείνοι που χορεύουν με τρόπο δυσάρεστο.

Είμαστε εκείνοι που δεν ξέρουν να λένε οχι.

Δεν ξέρουμε καμία επανάσταση που δε μπορεί να υποστηρίξει την εμφάνιση κανενός.