_Ασφαλώς και δεν έχει μακριά μαλλιά. Ασφαλώς και είναι
μαύρα. Και λίγο κόκκινα. Ανάλογα τι θες εσύ να είναι. Ασφαλώς και κάθεται μόνη
της σ΄ένα μικρό καφέ στο κέντρο. Ασφαλώς. Ακούει μουσική. Και συ δε τη
πλησιάζεις. Δεν είναι για σένα. Ανήκει αλλού.
_Φυσικά και σε έχει προσέξει. Έχεις όμορφα μακριά μαλλιά
πιασμένα σ’ένα περίτεχνο κότσο που εφήυρες το πρωί που ξύπνησες. Με μαύρους
μικρούς κύκλους κάτω από τα μάτια. Γιατί ξενύχτησες χτες το βράδυ. Δε σε
νοιάζει πως τον λένε. Δεν αναρωτιέσαι καν αν σου αρέσει. Δεν έχεις χρόνο γι’
αυτόν. Πρέπει να φύγεις.
_Προφανώς και θ’ αργούσες. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην
αργήσεις. Αυτό είναι το στοιχείο σου. Σε αυτό είσαι καλός. Τρέχεις. Ωραίο μικρό
καφέ. Δε πρόκειται ποτέ να κάτσεις. Δε θα προλάβεις ποτέ σου. Έχασες το λεωφορείο.
Τι όμορφη μέρα. Μακάρι να ήταν κι αυτή εδώ. Δε θα είναι ποτέ.
_ «Τα λουλούδια ασφαλώς είναι ένας όμορφος συνδυασμός από
έρωτα. Τα προσφέρεις και ο άλλος γνωρίζει αμέσως τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι.
Είναι το καλύτερο δυνατό δώρο σε γενέθλια, γιορτή, επέτειο σε μια μεγάλη
επιτυχία. Σε μια μεγάλη στιγμή. Ένα λουλούδι συμβολίζει την αγάπη. Την αρμονία.
Πάντα μαζί σας σε όλες τις υπέροχες στιγμές της ζωής
σας..»
_Τι άσχημο μελαγχολικό μέρος. Μυρίζει κίτρινο και απόγνωση.
Τι χρώμα έχει το κίτρινο; Γιατί πώς μυρίζει η απόγνωση; Έχει το χρώμα της
γιαγιάς. Ίσως γιατί εκεί μέσα τη θυμάσαι. Εκεί μεγάλωσα, εκεί τη συνάντησα
πρώτη φορά. Λυπηρό συναίσθημα. Η ύπαρξη είναι λυπηρή. Θα φύγεις..
_ «Ίσως να μην είναι τόσο άσχημα τελικά. Ίσως να το
συνηθίσεις. Εύκολα προσαρμόζεσαι στις αλλαγές, το έχει η οικογένεια.» Δε θέλω.
«Τελικά ήταν καλύτερη επιλογή μας.» Δε θέλω. «Θα είναι τα καλύτερα χρόνια της
ζωής σου. Φοιτητής. Ασφαλώς.» Δε θέλω.
_ «Πρέπει ν’ αγαπάς. Πρέπει να με συνηθίσεις. Δε θα είσαι
ευτυχισμένος μακριά μου. Μόνο σε μένα θα βρεις το νόημα να υπάρχεις. Όμορφο
πρόσωπο. Μη λες ψέματα. Πάντα μαθαίνονται και μετά πληγώνεις. Τον εαυτό σου
περισσότερο. Εγώ είμαι καλά. Ασφαλής.»
_Ασφαλώς και σ’έχει προσέξει τόση ώρα. Γράφεις, γράφεις,
γράφεις και κάθε τόσο κοιτάζεις το μεγάλο παράθυρο να καταλάβεις την ώρα. Έχει
περάσει. Είναι η ώρα να γυρίσεις. Δε θες, όμως πρέπει. Ανήκεις αλλού.
_Έχεις καιρό να κοιμηθείς. Δε μπορείς. Δεν αγαπάς τα όνειρα
σου. Δε σε εκφράζουν. Είσαι απολύτως καλά; Είμαι απολύτως καλά. Τα καταφέρνω. Η
αλήθεια είναι πως μου λείπει. Το ψέμα που είναι; Στο ότι δεν μπορώ να συνεχίσω.
Δε θέλω αυτή είναι η αλήθεια.
