Η κινηματογραφική βιομηχανία έχει ταυτιστεί άμεσα με το Hollywood και της ταινίες ειδών. Ένα από τα πιο δημοφιλή είδη παγκοσμίως αποτελεί αυτό των ταινιών τρόμου. Βέβαια, αν και υπάρχει από τη γέννηση του κινηματογράφου, η συστηματική θεωρητική μελέτη του συγκεκριμένου είδους ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ο Robin Wood, ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του είδους, έχει αναφέρει ότι «οι ταινίες τρόμου έχουν υπάρξει από τα πιο δημοφιλή και ταυτόχρονα από τα πιο κακόφημα Χολιγουντιανά είδη».
Ένα πρώτο ερώτημα που γεννιέται είναι το τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε ταινίες τρόμου (στην Ελλάδα το είδος είναι ευρέως γνωστό με τον όρο «Θρίλερ», γεγονός που αποτελεί λάθος μιας και οι ταινίες suspense thriller αποτελούν υποείδος των ταινιών τρόμου – horror movies – στο παρόν κείμενο, ακολουθείται η μετάφραση που αντιστοιχεί στον αγγλικό όρο). Ένα δεύτερο ερώτημα είναι οι λόγοι της μεγάλης απήχησης τους. Οι ταινίες τρόμου, με απλουστευμένα λόγια, είναι αυτές που ως σκοπό έχουν να τρομάξουν το κοινό. Οι θεατές, γνωρίζοντας τις συμβάσεις του είδους, τις επιλέγουν για να φοβηθούν. Πιο συγκεκριμένα, στις ταινίες τρόμου ελλοχεύει ο φόβος του θανάτου, είτε πρόκειται για τη φυσική διαδικασία του ανθρωπίνου σώματος, είτε για την αιώνια τιμωρία της αθάνατης ψυχής. Αυτό αναπαριστάται με αποκρουστικές εικόνες μεταφυσικών ή δολοφονικών καταστάσεων. Μια άλλη απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι αυτή του H.P. Lovecraft για τον κοσμικό φόβο. Ο κοσμικός φόβος είναι ένας συνδυασμός φόβου, ηθικής αποστροφής και θαυμασμού. Η περιέργεια και ο θαυμασμός του κακού και του μεταφυσικού συνυπάρχει με την ανθρώπινη ύπαρξη και περικλείεται από ένα δέος για τον ίδιο τον κόσμο μας.
Η έννοια του φόβου ενσαρκώνεται στο Τέρας, το οποίο αποτελεί δομικό στοιχείο των ταινιών τρόμου. Το τέρας, όντας απαραίτητο για μια ταινία τρόμου, μπορεί να πάρει πολλές και διαφορετικές μορφές στο εκάστοτε φιλμικό κείμενο.
Παραδείγματα αυτών των μορφών είναι τα βαμπίρ, οι λυκάνθρωποι ακόμη και οι άνθρωποι ως αλλόφρονες επιστήμονες ή μανιακοί δολοφόνοι. Μέσα από τη μορφή του τέρατος, μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε τις ίδιες τις ταινίες. Ο Charles Derry μιλάει για τρεις κατηγορίες του είδους: Ο Τρόμος της Προσωπικότητας, όπου το τέρας παίρνει την μορφή του ίδιου του ανθρώπου, ο Τρόμος του Αρμαγεδδών, όπου το τέρας είναι η αφύσικη τροπή ενός φυσικού γεγονότος και, τέλος, ο Τρόμος του Δαιμονικού, όπου το τέρας αποκτά μεταφυσικά χαρακτηριστικά. Άξια παρατήρησης είναι η δυναμική που αναπτύσσεται ανάμεσα στο τέρας και τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, καθώς και η διαφοροποίηση αυτής της δυναμικής ανάλογα με το φύλο τους.
