Από τα σαλόνια της Νέας Υόρκης στις φυλακές του Κάνσας για το τελευταίο του πραγματικό αριστούργημα. Ο σκηνοθέτης του πρόσφατου εξαιρετικού Foxcatcher συστήνεται στο κοινό με μια ιδιότυπη βιογραφία μίας τόσο τοξικής, όσο και ιδιοφυούς προσωπικότητας.
Τρούμαν Καπότε (2006) του Μπένετ Μίλερ
Σε ένα από τα πιο ηχηρά κινηματογραφικά ντεμπούτα της περασμένης δεκαετίας, ο σκηνοθέτης Μπένετ Μίλερ επιχειρεί να ξετυλίξει το κουβάρι μιας πολυσχιδούς αλλά και άκρως προβληματικής φυσιογνωμίας, δημιουργώντας τελικά μια ημι-βιογραφική ταινία, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα μιας και μόνο περιόδου της ζωής της ίσως πιο θρυλικής και κακομαθημένης φιγούρας της μοντέρνας παγκόσμιας λογοτεχνίας. Βασισμένος ελεύθερα στην επίσημη βιογραφία του από τον Τζέραλντ Κλαρκ, ο δημιουργός χρησιμοποιεί ως μοχλό ανάπτυξης της πλοκής τα περιστατικά που διαδραματίστηκαν και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης της συγγραφής ενός από τα πιο πολύκροτα μυθιστορήματα του Τρούμαν Καπότε (του περίφημου Εν ψυχρώ), που ο ίδιος του είχε χαρακτηρίσει ως το καλύτερό του πριν ουσιαστικά ξεκινήσει να το γράφει. Χρησιμοποιώντας μια εντελώς αντι-δραματική γραφή ο δημιουργός ξεφλουδίζει σιγά σιγά την προστατευτική επένδυση που ο σπουδαίος αλλά ιδιόρρυθμος συγγραφέας είχε κατασκευάσει, αποκαλύπτοντας τις ανασφάλειες, την πάλη με τους προσωπικούς δαίμονες, την καταστρεπτική αναποφασιστικότητα άλλα και το απύθμενο ταλέντο του. Καθώς ο ίδιος του ερευνά τα γεγονότα (το ανεξήγητο και φρικιαστικό τετραπλό φονικό μιας τετραμελούς οικογένειας στο Κάνσας το Νοέμβρη του 1959) προσπαθώντας να συνθέσει παράλληλα το δημιούργημά του, ο Μίλερ παραδίδει μια σύγχρονη κοινωνική μελέτη γύρω από το τίμημα της δημιουργικότητας και την στοιχειωμένη εμμονή ενός ανολοκλήρωτου αριστουργήματος, φτάνοντας τελικά να αναρωτιέται με απολαυστική λεπτότητα εάν ο πιο άκαρδος χαρακτήρας του φιλμ είναι αυτός που για να πετύχει ξέρει ότι θα πρέπει να χειραγωγήσει, να εκμεταλλευτεί και να εξαπατήσει αυτούς που διέπραξαν ένα αποτρόπαιο έγκλημα.
Παρότι δεν πρόκειται για μια ξεκάθαρα βιογραφική ταινία (θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως βιογραφία συνθηκών) εντούτοις η μεγαλύτερή της ιστορική ανακρίβεια βασίζεται στην -προσεχτική το δίχως άλλο- προσπάθεια δραματοποίησής της. Το φιλμ για ένα μεγάλο τμήμα του δομείται πάνω στην σχέση που αναπτύσσει ο συγγραφές κυρίως με έναν από τους δύο θανατοποινίτες, στην προσπάθειά του να εκμαιεύσει την περιγραφή των συμβάντων του φονικού. Στην πραγματικότητα ο Καπότε συναντήθηκε ελάχιστες φορές στη φυλακή με τον Πέρι Σμιθ καθώς η όποια σχέση δημιουργήθηκε, συνεχίστηκε μέσω επιστολών. Η υπόσχεσή του ότι θα τους βοηθήσει να βρουν αξιοπρεπή νομική εκπροσώπηση μοιάζει να μην δόθηκε ποτέ, ενώ η εξασφάλιση της αποκλειστικής συνέντευξης των δύο δολοφόνων δεν έγινε δωροδοκώντας τον διευθυντή των φυλακών Μάρσαλ Κρατς αλλά μέσω νόμιμων διαδικασιών. Τέλος, μπορεί το μυθιστόρημα να έμεινε στην ιστορία για την πρωτοποριακή μορφή της εξιστόρησης αντικειμενικών γεγονότων, όμως κατά πάσα πιθανότητα οι δημιουργικές ελευθερίες ήταν τελικά πολλές (υπονομεύοντας τον όρο μη μυθοπλαστική νουβέλα) και σίγουρα δεν υπήρξε το τελευταίο του πολύ σημαντικού αυτού συγγραφέα. Ακολούθησαν ακόμη δύο (το ημιτελές Όταν οι προσευχές εισακούγονται και η συλλογή με τίτλο Μουσική για χαμαιλέοντες), πριν την πλήρη απομόνωσή του και τελικά το θάνατο από αλκοολισμό και υπερβολική κατανάλωση χαπιών το 1984.
Αυτό πάντως που πετυχαίνει σχεδόν στο έπακρο ο Μίλερ, είναι να εμβαθύνει ουσιαστικά στην αδιέξοδη ψυχοσύνθεση του ταραγμένου κεντρικού χαρακτήρα, προσεγγίζοντας την προσωπικότητα από μια λιγότερο συμβατική για τις αρχές που διέπουν το είδος οπτική γωνία, έχοντας πάντα βέβαια την απόλυτη βοήθεια που θα μπορούσε να λάβει ένας σκηνοθέτης από τον πρωταγωνιστή του. Ο μέχρι τότε ρολίστας Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν καταξιώνεται ως ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του (το ότι κέρδισε το σχεδόν όλα τα βραβεία ανδρικής ερμηνείας εκείνης τος χρονιάς αποτελεί φυσικό επακόλουθο) και δικαίως μπαίνει σε αυτό το μικρό και κλειστό κλαμπ των ηθοποιών που υποδυθήκαν εξαιρετικά οικεία ιστορικά πρόσωπα με τέτοιο τρόπο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιον πραγματικά βλέπεις μπροστά στα μάτια σου. Ο πανομοιότυπος πρόωρος θάνατος του υπέροχου αυτού ηθοποιού το 2013, ήρθε απλά να επιβεβαιώσει θλιβερά τις μοιραίες ομοιότητες με τον μεγαλύτερο ρόλο της καριέρας του.
