Από τότε που βγήκε η συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο. Αυτό είναι γνωστό και το
ξέρουμε χρόνια. Αυτό που συνειδητοποιούμε όμως τον τελευταίο καιρό ολοένα και
περισσότερο, είναι πως από τότε που εμφανίστηκαν οι ανοιχτοί διαγωνισμοί, έπεσε
το επίπεδο. Και ο λόγος είναι απλός. Όταν οι διάφοροι θεσμικοί άρχοντες αυτής
της χώρας καλούνται να κρίνουν (κρίνω-κρίση-judgment-crisis) την δημιουργικότητα και την καλαισθησία, το
αποτέλεσμα είναι αντάξιο του προσωπικού τους γούστου και αισθητικής. Είναι σαν
να προσπαθώ να βγάλω συμπεράσματα διαβάζοντας μια οικονομική μελέτη για το
πρωτογενές πλεόνασμα του Σουρινάμ. Ουγκ!
Χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα είναι α) οι υποψηφιότητες που
προέκυψαν μετά από διαγωνισμό του υπουργείου Ανάπτυξης (?) και
Ανταγωνιστικότητας(!) σχετικά με το επίσημο σήμα προβολής των ελληνικών
προϊόντων και β) η απόφαση του νέου διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου για την
αλλαγή του λογοτύπου του.
Στην πρώτη περίπτωση, σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπουργείου, «σκοπός του
σήματος είναι να ταυτοποιεί την ελληνική προέλευση προϊόντων και υπηρεσιών
διαφόρων κατηγοριών, προστατεύοντας τον καταναλωτή, αναδεικνύοντας την ελληνική
παραγωγή και οφελώντας την εθνική οικονομία». Όλα αυτά στη θεωρία, γιατί στην
πράξη, ρίχνοντας μια ματιά στις 3 επικρατέστερες υποψηφιότητες, βλέπουμε τα
εξής :
υποψηφιότητα Νο1 :
τον εαυτό μου 9 χρόνια πριν, να ψάχνεται με τα brushes του Illustrator 4
υποψηφιότητα Νο2:
Στυγνή και στεγνή αντιγραφή του λογότυπου του Greek American foundation (www.greekamerica.org)
υποψηφιότητα Νο3:
Mια νέα σχεδιαστική προσέγγιση της σημαίας της Σκωτίας.
Επίκαιρη όσο ποτέ λόγω της προσπάθειας που κάνει για την ανεξαρτητοποίησή της
από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Στα παραπάνω θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και παραλείψεις τεχνικής φύσεως,
όπως την απουσία λεκτικού μέρους καθώς επίσης την εφαρμογή του λογοτύπου στο
μικρότερο μέγεθος αλλά καλό θα ήταν να μείνουμε μόνο στο
αισθητικό κομμάτι της υπόθεσης. Το μόνο θετικό που υπάρχει, γιατί πρώτιστα
πρέπει να αναφερόμαστε στα θετικά, είναι πως η τελική επιλογή του σήματος που
θα ντύσει τα ελληνικά προϊόντα, θα προκύψει από διαδικτυακή ψηφοφορία. Η
αποθέωση των δημοκρατικών θεσμών!
Στη δεύτερη περίπτωση τώρα, στον διαγωνισμό δηλαδή για την αλλαγή του
σήματος του Εθνικού Θεάτρου, δεν μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος
καθώς δεν έχουμε αποτέλεσμα. Μπορούμε να κρίνουμε μόνο εκ προθέσεως. Είναι όμως
σωστό να κρίνεις κάποιον από τις προθέσεις του χωρίς να έχεις δει
αποτέλεσμα? Φυσικά και όχι! Όταν όμως η πρόθεση είναι να αλλάξεις ένα
καταξιωμένο, βραβευμένο και αποδεκτό από την πλειοψηφία της κοινωνίας και ακόμη
πιο συγκεκριμένα από το σύνολο της δημιουργικής κοινότητας σήμα, είναι.
Όταν η
πρόθεση πηγάζει από προσωπική πρωτοβουλία για παρέμβαση σε έναν κρατικό φορέα
με σκοπό αυτή να σηματοδοτήσει την αρχή μιας σταδιοδρομίας, τότε πάλι είναι.
Όταν τέλος η κριτική επιτροπή αποτελείται από άτομα που το αντικείμενο τους δεν
έχει καμία σχέση με το design, τότε η αντίδραση όλων αυτών που ασχολούμαστε με
το συγκεκριμένο αντικείμενο είναι επιτακτική.
Είμαστε εραστές του ωραίου και λάτρεις των αλλαγών.
Αλλαγές που θα οδηγήσουν στο επόμενο εξελικτικό επίπεδο ύπαρξης και
δημιουργίας. Όχι αλλαγές για να κάνουμε ακόμη μια φορά κύκλο γύρω από τον εαυτό
μας. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Όποιος
πάλι όχι, τότε ραντεβού στα στριπτιτζάδικα. Εκεί που η αλήθεια χορεύει γυμνή.
