Επιστροφή. Ανοίγεις τη
βαλίτσα και πετάς τα ρούχα σου στο
πλυντήριο. Τοποθετείς με προσοχή το
βάζο με το γλυκό κουταλιού στο ντουλάπι
της κουζίνας (σύκο βεβαίως-βεβαίως) -ε
να πας στη Φλώρινα και να μη πάρεις γλυκό
σύκο και κεμπάπια δε γίνεται- και
ξαφνικά νιώθεις μια έντονη μελαγχολία.
Πάει, πέρασε κι αυτό. Τα κεφάλια μέσα
τώρα. Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του
τώρα. Κι εσύ θέλεις να βάλεις τα κλάματα
τώρα. Τώρα, όμως. Κι ας το είπες στη μαμά
σου, κι ας σε είπε αχάριστη που
γκρινιάζεις, κι ας σου ξαναθύμισε αυτό
που σου λέει χρόνια τώρα, σε κάθε ευκαιρία:
Μην κλαις επειδή τελείωσε. Χαμογέλα
επειδή συνέβη. Κι ας έχει πάλι, για
ακόμα μια φορά, δίκιο.
Φλώρινα. Καστοριά.
Πρέσπες. Ψαράδες. Αγ. Γερμανός. Νυμφαίο.
Μεγάλη εκδρομή, πολλές στροφές, παντού
πράσινο σε όλες τις αποχρώσεις του.
Μένεις με το στόμα ανοιχτό. Χορταίνει
το μάτι σου, χορταίνει και η ψυχή σου.
Και να φανταστείς ότι είσαι εσύ, που
όταν ήσουν μικρή σιχαινόσουν τη φύση…
Και εκεί που είναι όλα
ονειρικά, εκεί που είναι όλα λες και
ξεπήδησαν από κάποιο παραμύθι, να σου
την η πρώτη πινακίδα. Τι σημαίνει
αυτό, Κώστα μου;, γυρίζεις στο διπλανό
σου. Εκείνος, ατάραχος όπως πάντα -σχεδόν
στωικός-, σου απαντάει: Κίνδυνος από
πτώση βράχων και από την παρουσία τους
στο οδόστρωμα. Δεν ταράζεσαι. Κάτι
θα ξέρει εκείνος και δεν πανικοβάλλεται.
Ανοίγεις λίγο παραπάνω την ένταση της
μουσικής και κουνιέσαι ρυθμικά στους
ήχους του I think of you του Sixto Rodriguez.
Ώσπου ακόμα μια ίδια πινακίδα ξεπροβάλλει
στο δρόμο σας. Πάρε να έχεις,
σκέφτεσαι και γυρνάς το κεφάλι σου προς
το μέρος του για ακόμα μια φορά. Γιατί
πάλι αυτή η πινακίδα; Μήπως πρέπει να
πανικοβληθώ; Μήπως κάτι θέλει να πει
ο… ποιητής και επιμένει τόσο; Δεν
προλαβαίνεις να ολοκληρώσεις τις σκέψεις
σου και η πινακίδα ξανά εμπρός σου. Λίγο
παρακάτω, μάλιστα, μια άλλη σε ενημερώνει
ότι υπάρχει και κίνδυνος από διέλευση
οικοσίτων ζώων. Να σου το και το θαυμαστικό
στην αμέσως επόμενη. Να σου τος και ο
Κώστας να σου εξηγεί -ενημερωτικά
βεβαίως-βεβαίως- ότι αυτό το θαυμαστικό
υποδηλώνει ότι πρέπει να προσέχεις από
άλλους διάφορους κινδύνους. Τώρα κι αν
έδεσε το γλυκό… Σταματήστε το αμάξι να
κατέβω.
Προσοχή, κίνδυνος!
Επικίνδυνο ανώμαλο οδόστρωμα από τη
μία, κίνδυνος λόγω εκτελούμενων εργασιών
στην οδό από την άλλη, κάνε τον σταυρό
σου κι αν σωθείς, γράψε μου. Το τραγούδι
του Sixto φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του.
And i think of you… Και ξαφνικά ο φόβος σου πάει
περίπατο κι εσύ συνεχίζεις, ανενόχλητη,
την εκδρομή σου. Όπως οφείλεις να κάνεις
και στη ζωή σου. Να συνεχίζεις. Να
προχωράς. Να πηγαίνεις παρακάτω. Κι ας
φοβάσαι. Κι ας σε προειδοποιούν. Κι ας
ξέρεις ότι το πιο πιθανό είναι να πέσουν
βράχοι στο κεφάλι σου. Κι ας σου
έρχεται από τη μια ο φόρος, από την άλλη
το χαράτσι, κι ας τελειώνει το επίδομα
ανεργίας σου, κι ας μη βρίσκεις δουλειά…
Τί θα γίνει, άραγε, αν
σε πιάσει φρίκη; Θα διορθωθεί κάτι; Θα
λυθεί κάτι; Τί θα γίνει, άραγε, αν
σταματήσεις την πορεία σου και κάτσεις
με σταυρωμένα τα χέρια; Θα σωθείς από
κάτι; Θα γλιτώσεις από κάτι;
Πάτα γκάζι και ποιος
ξέρει; Ίσως, μερικές φορές, το φρένο
είναι πιο επικίνδυνο.
