Με την μουσική της να ενώνει την εναλλακτική ηλεκτρονική ποπ με τον κινηματογραφικό ήχο, η kid moxie μας συστήνει από την αρχή τραγούδια, που νομίζαμε ότι ξέραμε. Με την καριέρα της να ξεκινά στο Λος Άντζελες και τις συνεργασίες της με τον Angelo Badalamenti αλλά και τον μοναδικό David Lynch είναι ευρέως γνωστή στο διεθνές κοινό.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από συνεργασίες και με Έλληνες παραγωγούς όπως τους βασιλιάδες του gaming unboxholics , γράφοντας το soundtrack της ταινίας τους αλλά και τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, γράφοντας διασκευασμένα κομμάτια για όλες τις σεζόν της σειράς. Με αφορμή την μοναδική της εμφάνιση στην πόλη μας στις 21 Φεβρουαρίου στο MoMus μιλάμε μαζί της για την ξεχωριστή εμπειρία στον αμερικανικό κινηματογράφο, τις επιτυχημένες συνεργασίες της και ποια από όλες ξεχωρίζει ως την πιο αγαπημένη, αλλά και τον στόχο που είχε βάλει -να δημιουργεί soundtracks ταινιών- και το κατάφερε.
Σε βρίσκουμε στην Ελλάδα σταθερά αυτό το διάστημα;
Είμαι και θα είμαι εδώ για δύο εβδομάδες ακόμη. Έχω ένα live Αθήνα και ένα live Θεσσαλονίκη και μετά από πέντε πλέον μήνες στην Ελλάδα, ξανά γυρνάω Αμερική στο τέλος του μήνα.
Αλήθεια, ποια η σημασία του ιδιαίτερου ψευδωνύμου “kid moxie”; Πώς προέκυψε;
Το ψευδώνυμο είχε έρθει πολύ γρήγορα και αυθόρμητα όταν έπρεπε να βρω ένα όνομα για να κάνω το πρώτο μου live στο Λος Άντζελες πριν από περίπου δέκα χρόνια. Δεν το σκέφτηκα σχεδόν καθόλου. Είδα σε ένα παλιό μπουκάλι τύπου cola την λέξη moxie, μου άρεσε όπως την άκουγα και κάπως πήγα με αυτό πολύ αυθόρμητα και γρήγορα προκειμένου να έχω ένα όνομα να εμφανιστώ. Ήταν μια γρήγορη απόφαση – όπως πολλές – αλλά έμεινε αυτό το όνομα στο τέλος.
Γρήγορη απόφαση όπως πολλές είπες – Βγήκαν σε καλό αυτές οι γρήγορες αποφάσεις;
Αυτό που λέω πάντα είναι ότι πρέπει να έχουμε δύο ζωές να ξέρουμε πραγματικά τι εννοούμε καλό ή κακό. Πχ όταν έφυγα για Αμερική ήμουν μικρή και πάλι δεν το σκέφτηκα πολύ, όμως θεωρώ ότι μου έχει κάνει πολύ καλό η μετακόμιση αυτή όταν ήμουν ακόμη teenager. Υπήρχε απλά μέσα μου μια πολύ έντονη επιθυμία να είμαι εκεί. Ήταν πιο πολύ ένστικτο παρά λογική. Θέλω να πιστεύω ότι μου προσέφερε πράγματα που δεν τα είχα βρει πουθενά αλλού.
Λίγο δύσκολη η Αμερική όμως…
Και τώρα είναι ακόμη πιο δυσκολη. Η Αμερική είναι όντως δύσκολη πίστα, αλλά για εμένα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να μην το προσπαθήσω καθόλου και να μείνω με ένα ερωτηματικό. Είναι που θα βρεις το focus σου. Δηλαδή εγώ σκέφτομαι ότι το L.Α είναι μια μαγική πόλη. Ταυτόχρονα και δύσκολη σίγουρα, αλλά αν σκεφτόμουν πρώτα αυτό θα είχα μια εντελώς διαφορετική στάση απέναντι στην ζωή γενικότερα. Οπότε πάντα όταν επιλέγω κάτι το επιλέγω ακόμη και με το ρίσκο που εμπεριέχει. Και φυσικά έχει πολύ ρίσκο.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να γράφεις κινηματογραφικά soundtracks. Πως και πήρες αυτή την απόφαση;
Αυτό ήθελα πάντα, απλώς δεν είχα επιτρέψει μέχρι τώρα στον εαυτό μου να το φανταστεί ότι όντως μπορεί να γίνει. Σκεφτόμουν πάντα ότι ο συνθέτης καταρχάς είναι άντρας, μεγαλύτερος, μαέστρος και το είχα λίγο σε ένα κουτάκι ότι δεν ήμουν το πορτραίτο που θα ταίριαζε σε κάτι τέτοιο. Ήταν κάπως οπισθοδρομική αυτή η αντίληψη μου και έτσι σιγά σιγά με μικρά βήματα πριν από περίπου 6-7 χρόνια έκανα την αρχή και έδωσα κάποια κομμάτια σε μια σειρά στην Αμερική. Στην πορεία γνώρισα τον συνθέτη Κλιντ Μάνσελ, που εκτός από φίλος μου έγινε και αυτός, που με βοήθησε πάρα πολύ και μου άνοιξε πολλές πόρτες στον κόσμο της μουσικής σύνθεσης. Και από εκεί και μετά τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά πιο γρήγορα από ό,τι περίμενα σε αυτόν τον τομέα.
Όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας σου στάθηκε εμπόδιο το γεγονός ότι είσαι γυναίκα;
Αν στάθηκε εμπόδιο δεν το έμαθα ποτέ. Για άλλη μια φορά δεν το σκέφτηκα έτσι και το σκέφτηκα ως θετικό. Επειδή σε αυτόν τον χώρο δεν είμαστε πολλές εγώ μέσα μου το κρατούσα σαν δυνατό χαρτί. Όταν γράφω εγώ μουσικές δεν σκέφτομαι το φύλο ούτε γράφω με βάση αυτό. Μου το θυμίζουν μετά βέβαια…
Στην Αμερική υπάρχει λίγο αυτό το politicly correct ότι θέλουν μια γυναίκα πχ να κάνει κάτι συγκεκριμένο. Αυτό βέβαια είναι και ένα ωραίο κίνητρο να δωθεί ευκαιρία γενικότερα σε ανθρώπους και ομάδες που έχουν περιθωριοποιηθεί και δεν έχουν πάρει τις ίδιες ευκαιρίες ή αμοιβές σε κάποια πράγματα, όπως έχουν πάρει άλλοι άνθρωποι που είναι πιο ευνοημένοι.
Από την μια σίγουρα ένα καλό κίνητρο, αλλά στην Αμερική το τραβάνε και λίγο από τα μαλλιά. Από την άλλη στην Ελλάδα μπορεί πολλοί να μην καταλάβαιναν ότι πχ αυτά που παίζω τα γράφω κιόλας ή ότι γράφω μουσική για κινηματογράφο. Το είχαν στο μυαλό τους περισσότερο ότι επειδή είμαι γυναίκα αυτόματα είμαι τραγουδίστρια και χρειάστηκε πολλές φορές να διορθώσω άνθρωπο, που με είπε τραγουδίστρια. Εγώ τραγουδάω επειδή γράφω, αλλιώς δεν θα τραγουδούσα.
Πως ξέρεις ότι ένα κομμάτι που γράφεις είναι έτοιμο για να φύγει και να κυκλοφορήσει;
Μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας και γράφοντας τόσα κομμάτια και επειδή είμαι και ψυχαναγκαστικός άνθρωπος, κάπως μέσα μου πέφτει ένα κλικ που κάποια στιγμή μου λέει ότι το κομμάτι είναι έτοιμο. Δεν ξέρω να στο περιγράψω με λόγια, αλλά σίγουρα υπάρχει ένα σημείο ακόμη και σε κομμάτι που μπορεί να ακούγεται λιτό και απλό όπως το κομμάτι που κάναμε διασκευή για το μαέστρο το “can’t help falling in love” του Έλβις Πρίσλεϊ που είναι από τις πιο απλές παραγωγές που έχω κάνει. Παρόλο που ήταν πολύ λιτό και ήξερα ότι θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα παραγωγικά, η απλότητα του ήταν αυτό που έκανε τόσο δυνατό το κομμάτι. Οπότε κάθε τραγούδι σου λέει κάτι διαφορετικό και πρέπει απλά να το αφουγκραστείς, να το ακούσεις και να μην το εξαντλείς.
Πως προέκυψε η γνωριμία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και η συνεργασία για το maestro μετέπειτα;
Με τον Χριστόφορο μας γνώρισαν κοινοί φίλοι στο Λος Άντζελες, όπου είχε έρθει και ο ίδιος για κάποιος περίοδο να μείνει και έτσι αρχίσαμε μια ωραία φιλική σχέση. Και στα πολύ αρχικά στάδια του μαέστρο, μου μιλούσε για την σειρά και επειδή του άρεσε αυτό που έκανα κρατήσαμε επαφή για να ξεκινήσουμε συνεργασία. Και κάπως έτσι άρχισε. Πρώτα μου ζήτησε την διασκευή του creep για την πρώτη σεζόν και κατέληξε να γράψω 6-7 κομμάτια για αυτή την σεζόν και έτσι εξελίχθηκε μέχρι το τέλος της σειράς. Να πω εδώ ότι το soundtrack της σειράς το έχει γράψει ο Κώστας Χριστίδης. Εγώ έγραψα πολλά από τα κομμάτια που έχουν ακουστεί και τα ξέρει αρκετός κόσμος.
Η γνωριμία με τους unboxholics;
Τους αγαπώ πάρα πολύ. Όταν τους σκέφτομαι έχω μεγάλη χαρά. Η γνωριμία έγινε πρώτα με τον Σάκη στον Λος Άντζελες πάλι. Εγώ δεν είμαι gamer και δεν έχω κάποια σχέση με αυτά, αλλά ξέρω ότι οι συγκεκριμένοι είναι οι θεοί του gaming. Είχα φτιάξει μουσική για το cyberpunk, ένα παιχνίδι που συγκίνησε πολύ τους gamers και έτσι με βρήκαν. Μου πήραν συνέντευξη πρώτα και μετά μου ανέφεραν για το θρίλερ που ετοιμάζουν και μου ζήτησαν συνεργασία. Έτσι βρεθήκαμε πριν από έναν χρόνο να γράφω μουσική για την ταινία, γυρίσαμε και το βίντεο στην Αριδαία και από εκεί και μετά η ταινία έχει σπάσει τα ταμεία. Κάτι έκαναν πολύ καλά τα παιδιά!
Έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή σου η γνωριμία με τον Ντέιβιντ Λιντς. Θέλω πόλη να μου περιγράψεις αυτή την εμπειρία.
Αυτή η γνωριμία έγινε μέσω του μουσικοσυνθέτη Αngelo Badalamenti πριν από κάποια χρόνια, τον οποίο γνώρισα από έναν μουσικό παραγωγό και του έστειλα μουσική μου. Με πήρε τηλέφωνο, μου ζήτησε να γνωριστούμε από κοντά και να μιλήσουμε για αυτό που ετοίμαζε τότε. Ήταν λίγο μαγικό το πως το σύμπαν το μαγείρεψε αυτό, γιατί δεν είναι ότι είχα κάνει και τίποτα, του άρεσε απλά αυτό που άκουσε.
Εκεί μου είπε ότι ετοιμάζανε κάτι σαν επετειακό για το “μπλε βελούδο ” με το πρώτο τραγούδι που είχαν γράψει μαζί με τον Λιντς το “mysteries of love” και μου έκαναν πρόταση να κάνουμε το cover μαζί. Και εκεί αισθάνθηκα ότι μπήκα σε έναν άλλο κόσμο όταν έγινε συζήτηση για αυτή την συνεργασία, γιατί για εμένα ήταν πάντα οι ήρωες μου. Και μέσω αυτής της δουλειάς γνώρισα και τον Λιντς τρεις φορές. Δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους αυτοί οι δύο. Ο Badalamenti πολύ ανοιχτόκαρδος και εύκολος να τον διαβάσεις, ο Λιντς ακριβώς το αντίθετο. Παρόλο που ήταν ευγενικός, κρατούσε και μια απόσταση με ευγένεια πάντα.
Πως είναι να απευθύνεσαι σε ένα κοινό πέρα από το ελληνικό;
Δεν σκέφτομαι το κοινό από που είναι. Ποτέ! Και επειδή έχω φύγει από μικρή για Αμερική δεν σκεφτόμουν ποτέ το ελληνικό κοινό. Ως ενήλικας πιο πολύ έχω μείνει στο εξωτερικό πάρα στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει καποια έντονη διάφορα, πέρα από το γεγονός, ότι στην Ελλάδα πάντα θα νικάει ο ελληνικός στίχος. Όχι ότι δεν με αφορά αυτό, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξω αυτό που κάνω, για να απευθυνθώ σε ένα συγκεκριμένο κοινό, είτε ελληνικό είτε ξένο.
Ποια από τις συνεργασίες σου θα ξεχώριζες ως την πιο αγαπημένη;
Με διάφορα η συνεργασία με τον Badalamenti και τον Λιντς, παρόλο που έχουν υπάρξει τρανταχτές συνεργασίες ανά τα χρόνια. Ίσως επειδή έφυγαν και νωρίς να το σκέφτομαι έτσι. Μέσα μου αισθάνομαι ότι είναι κάτι που ήταν πάντα άπιαστο, ήρθε για λίγο κοντά μου και μετά έφυγε για πάντα. Πιστεύω αυτοί κιόλας είναι που με έχουν ορίσει αισθητικά αλλά και μουσικά. Έχουν υπάρξει κι άλλες συνεργασίες βέβαια που ξεχωρίζω όπως οι Depeche Mode πέρυσι. Αλλά η βαρύτητα που έχουν οι πρώτοι δύο μέσα μου νομίζω είναι αξεπέραστη.
Υπάρχει κάτι στα μελλοντικά πλάνα που θα δούμε σύντομα;
Και τώρα που μιλάμε ασχολούμαι με το soundtrack μια καινούριας ταινίας από την Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη. Ταυτόχρονα γράφω μουσική για μια σειρά της FOX και φτιάχνω και έναν καινούριο δίσκο με καθόλου διασκευές. Ενώ ο δίσκος “the covers” εμπεριέχει διασκευές που έχουν γίνει για ταινίες, σειρές, αλλά και κάποια κομμάτια που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη. Είναι κομμάτια που έχουμε όλοι αγαπήσει, απλά σε μια μικρή παραλλαγή τους.
Η kid moxie θα εμφανιστεί για μια και μοναδική συναυλία στην Θεσσαλονίκη στο MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (εντος ΔΕΘ) , καθώς όπως δηλώνει η ίδια δεν κάνει συχνά live εμφανίσεις. Μπορεί η σχέση με την Θεσσαλονίκη να έχει μείνει μόνο ως μια καλή αναμνηση όταν ήρθε εδώ στο παρελθόν, το συγκεκριμένο live όμως το ξεχωριζει για την ομάδα ανθρώπων που θα συνεργαστεί και τον χώρο, που την εμπνέει ιδιαίτερα, να κάνει κάτι πιο ξεχωριστό.
