Κάτι βράδια με κρασί.
γράφει η Μαρίνα Μπίκου
Φτάνει κι ο Οκτώβρης στο τέλος του και δεν το πήραμε είδηση. Σιγά σιγά μπαίνουμε ξανά στα γνώριμα μονοπάτια της ρουτίνας. Σ’ αυτή τη ρουτίνα με τα κρύα πρωινά και με τον καυτό καφέ στο χέρι να ζεσταίνει τα δάχτυλά μας. Είναι η εποχή που οι κουβέρτες όλου του κόσμου γίνονται ο τέλειος σύμμαχος στο ρομάντζο. Καμιά φορά το συνδιάζουμε και με εκείνη την ταινία που θέλουμε όλη τη βδομάδα να δούμε, μα δεν βρίσκουμε το χρόνο. Ή με εκείνο το βιβλίο που μας πήρε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Εκείνη τη μέρα μείναμε στο σπίτι, με δύο καλές φίλες και ένα μπουκάλι κρασί.
Τα κορίτσια μου ζήτησαν να βάλω κάτι στο πικάπ. «Βάλε εκείνα τα δικά σου, μου είπαν, αυτά που σε ταξιδεύουν σε αλλοτινές εποχές!». Δεν ήθελα και πολύ. Οι πρώτες νότες από το πιάνο του Ray Charles ήταν ήδη στην παρέα μας…
«One of these days and it won’t be long
You’re gonna look for me and I’ll be gone
‘Cause I believe (I believe, yes I believe)
I say I believe right now (I believe, yes I believe)
Well,I believe to my soul now
Tryin’ to make a fool of me (I believe it, I believe it)»
Ο γάτος καθόταν στο παράθυρο και χάζευε τους περαστικούς. Ποιος ξέρει τι μπορεί να σκεφτότανε…Ίσως αισθανόταν και ανακούφιση που τους έβλεπε να κρυώνουν, μη όντας προετοιμασμένοι για τα πρώτα φθινοπωρινά κρύα, ενώ αυτός βασίλευε στο ζεστό σπίτι του. Πολλοί μου λένε γιατί δεν υιοθέτησα ένα σκύλο. Δεν τίθεται θέμα συμπάθειας. Απλά… «Ξέρεις, ο σκύλος είναι «λογοτεχνία», μα η γάτα είναι «ποίηση».
Το κρασί έφτασε κάτω από τη μέση. Οι συζητήσεις μας είχαν φύγει πια από τα καθημερινά, τα τετριμμένα, τα αισθηματικά ή επαγγελματικά. Τώρα η συζήτηση είχε αγγίξει τα μονοπάτια της ψυχολογίας. Αφορμή στάθηκε ένας φόνος που διεπράχθει από ένα ανήλικο παιδί. Φόνος και παιδί… Αυτός ο συνδυασμός με ανατρίχιασε. Όπως σε κάθε συζήτηση με ώριμους ανθρώπους με άποψη, υπήρξαν διαφωνίες. Η φίλη μου η Ν. υποστήριξε πως το σφάλμα είναι της κοινωνίας, που έχει «φθείρει» αυτήν την παιδική ψυχή, ενώ εγώ υποστήριζα ακράδαντα την «προδιάθεση». Το δικό μου επιχείρημα ήταν το εξής: πώς γίνεται δύο αδέρφια, δίδυμα, που μεγαλώνουν μέσα στο ίδιο σπίτι, με τους ίδιους γονείς και τις ίδιες επιρροές, να έχουν εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες; Τα ερεθίσματα που δέχονται είναι μεν κοινά, μα επηρεάζουν τον καθένα διαφορετικά. Διαφορετικές κλίσεις, διαφορετικές προδιαθέσεις.
Ι see trees of green, red roses too
I see ‘em bloom, for me and for you
And I think to myself
What a wonderful world…
Η κουβέντα αυτή συνεχίστηκε για πολλή ώρα. Είχα αλλάξει πέντε δίσκους στο πικάπ και πλέον είμαστε στη μέση του τρίτου μπουκαλιού. Η ώρα ήταν πλέον περασμένη. Αυτές οι μικρές ώρες κάνουν τα πάντα γύρω σου πιο απόκοσμα, πιο μαγικά…Τα κορίτσια έπρεπε να φύγουν τώρα… Μετά από ζεστές αγκαλιές και καληνύχτες, γυρνάω πίσω «στον τόπο του εγκλήματος». Είχε μείνει λίγο κρασί στο ποτήρι μου. Το ήπια μονορούφι και χαμογέλασα. Ένιωσα τυχερή που έχω στη ζωή μου ανθρώπους, που μπορώ να κάνω τέτοιες συζητήσεις μαζί τους. Πόσο στεναχωριέμαι γι’αυτούς που δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη τον πραγματικό πλούτο…
