H πρώτη αγγλόφωνη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, έκανε πρεμιέρα προχθές το βράδυ στο φεστιβάλ των Καννών, αφότου οι συντελεστές ολοκλήρωσαν την πρώτη συνέντευξη τύπου της ταινίας.
Πρωταγωνιστούν οι Colin Farrell, Rachel Weisz, John C. Reilly, Léa Seydoux, Ben Whishaw, και Olivia Colman σε αυτό που κριτικοί χαρακτηρίζουν ως μία σκοτεινή παραβολή πάνω στην σύγχρονη αγάπη.
Σε απόλυτη συνάφεια με το χαρακτηριστικό ύφος του Κυνόδοντα, που είχε προταθεί για Όσκαρ είναι το νέο έργο του Λάνθιμου. Συνεχίζοντας την συνεργασία του με τον συν-σεναριογράφο των τελευταίων τριών του ταινιών, τον Ευθύμη Φιλίππου, ο Λάνθιμος ένοιωσε έτοιμος να επεκτείνει τους ορίζοντες του τώρα σε Αγγλικό έδαφος, αφού μένει και εργάζεται στην Αγγλία εδώ και τέσσερα χρόνια. Η πρεμιέρα του διεξάχθηκε με μεγάλη επιτυχία, ενώ πρόκειται από τις πρώτες ταινίες του φεστιβάλ που δίχασε τους κριτικούς, με σημερινές κριτικές να είναι συνεσταλμένες, έως ενθουσιώδεις.
Τι Δηλώνουν οι Συντελεστές
Πρόκειται για μία πολυεθνική διανομή ρόλων, με τον Ιρλανδό Colin Farrell και την Βρετανίδα Rachel Weisz στους πρωταγωνιστικούς αλλά και την Γαλλίδα Lea Seydoux, τον Αμερικανό John C. Reilly και την Ελληνίδα Αγγελική Παπούλια στους δευτερεύοντες ρόλους. Η ίδια η Παπούλια χαρακτήρισε την ταινία στην συνέντευξη τύπου ως αστεία, βίαιη και γλυκιά. Ο Reilly πρόσθεσε πως Είναι πολύ ανατρεπτική, αστεία και ειλικρινείς πάνω στις σχέσεις με έναν πολύ στιλιζαρισμένο τρόπο, μ'αρέσει το παράλογο.
Η σκληρότητα είναι μία πραγματικότητα. δήλωσε ο Λάνθιμος για το ζήτημα της βίας στο έργο του. Είναι σημαντικό να την δείξεις. Δεν την απολαμβάνω αλλά δεν θέλω να κρυφτώ από αυτήν. [Στο έργο] Δείχνουν διάφορες ομάδες, η κάθε μία ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες, όπως κάνουμε και εμείς στην κοινωνία μας, είναι καταπιεσμένοι με διάφορους τρόπους, αυτό είναι κάτι το οποίο βγαίνει προς τα έξω σε κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής: την φιλία, την σεξουαλικότητα, τα ζευγάρια, τις σχέσεις.
Πάνω στο τι τον ενέπνευσε για αυτό το ιδιαίτερο εγχείρημα δήλωσε: Είδα μία τηλεοπτική σειρά, ένα reality show στην Αγγλία, το The Hotel (Το Ξενοδοχείο).
Η Rachel Weisz, που παίζει μία μυωπική γυναίκα- σωτήρα του πρωταγωνιστή David δηλώνει: Ένας φίλος μου, θεωρεί πως είναι μία σκληρή σάτιρα πάνω στον μικροαστισμό. Για μένα, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ο ναρκισσισμός, ότι για να ερωτευτείς κάποιον πρέπει να έχει όμοιες ποιότητες με σένα. Υπάρχουν πολύ δυνατά συναισθήματα που παίζουν μέσα [στην ταινία], δήλωσε στην συνέντευξη τύπου. Ο Γιώργος δημιουργεί έναν κόσμο και ένα ύφος όπου κανείς δεν υπερβάλλει στο στυλ υποκριτικής του, έναν κόσμο όπου όλα είναι πάρα πολύ εσωτερικά. Είναι το ανάποδο από ένα μελόδραμα, αυτό είναι το ύφος του.
Ο Λάνθιμος όμως απάντησε: Υπάρχει πολύ μελόδραμα στην ιστορία, αλλά η αντιπαράθεση βρίσκεται ανάμεσα διαφόρων υφολογικών στοιχείων και της μουσικής, που είναι συναισθηματική και δραματική: η αφήγηση και τα στοιχεία δημιουργούν πολύ συναίσθημα αλλά δεν σημαίνει ότι οι ηθοποιοί πρέπει να το αποδώσουν αυτό κάπως συγκεκριμένα, προκύπτει εσωτερικά.
Νομίζω δεν ξέρω πραγματικά περί τίνος πρόκειται το έργο, δήλωσε ο Wishaw που ακόμα δεν έχει δει την ολοκληρωμένη κόπια του έργου. Υποψιάζομαι πως είναι ένα έργο που θα σε έκανε να νιώσεις διαφορετικά, κάθε φορά που θα το έβλεπες.
Ο Farrell προσθέτει: Ένα πράγμα που μου έμεινε αφότου διάβασα το σενάριο ήταν η βαθιά μελαγχολία που το διαπερνά.
Τι Δηλώνουν οι Κριτικοί
Το έργα ξεκινά δυναμικά με τον ευτραφή και μυωπικό Colin Farrell να παίζει έναν μελαγχολικό, αντικοινωνικό ζωντοχήρο, που καταφθάνει σε ένα ξενοδοχείο για ανύπαντρους, οι οποίοι- κατά την κοινωνία- πρέπει να βρουν το έτερον ήμισυ τους, για να τους επιτραπεί πρόσβαση στον επιχειρηματικό και πολιτισμένο κόσμο. Έχουν συγκεκριμένο χρονικό διάστημα όπου πρέπει να βρουν ένα ταίρι, να αποδράσουν για να μπουν σε μία ομάδα αποκομμένη που πλανιέται στα ιρλανδικά δάση εκεί κοντά- να καταδιωχθούν από τους καλεσμένους του ξενοδοχείου, ή να μεταμορφωθούν σε ένα ζώο της επιλογής τους. Καταλήγουν να λένε διαρκώς ψέμματα για να προσελκύσουν το ταίρι τους. Ακούγεται όλο το έργο παράξενο, αλλά ο Λάνθιμος καταφέρνει να δημιουργήσει έναν πιστευτό κόσμο. Τον ακολουθούμε, διότι είναι μία σκληρή υπερβολή του δικού μας.
Παρότι δεν μας βαράει το κεφάλι με τα κοινωνικά του μηνύματα πάνω στους κανόνες που κυβερνούν την σύγχρονη κοινωνία, ο Λάνθιμος ρίχνει μία σουβλιά στην σύγχρονη κουλτούρα, υπονοώντας ότι είναι πιο πρωτόγονη και σκληρή από όσο νομίζουμε. Οι χαρακτήρες αυτοί είναι μοναχικοί και περιορισμένοι, και όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε με κάτι τέτοιο.
Προφανώς πρόκειται για ένα έργο που είναι για συγκεκριμένο κοινό. Δεν είναι για όλους. Αλλά εγώ το απόλαυσα, γελώντας συχνά μέχρι το έργο να χάσει την ενέργεια του στις τελευταίες του προσπάθειες. – Indiewire
Ο David είναι ένας απελπισμένος αντιήρωας, λιγότερο ενδιαφερόμενος στο να επαναστατήσει ενάντια στο σύστημα και περισσότερο αβέβαιος του τι θέλει εκείνο από αυτόν- [ο χαρακτήρας είναι] μία πανέξυπνη ενθυλάκωση του ρομαντικού μοναχικού, και ο τέλειος φορέας για να θέσει την αλληγορία του Λάνθιμου σε κίνηση. – Eric Kohn, Indiewire
Η καταραμένη κατάσταση που παρουσιάζει ο Λάνθιμος παρουσιάζεται ως μία πανέξυπνη αλληγορία για τα όλο και περισσότερο επιφανειακά συστήματα σύγχρονων γνωριμιών, συμπεριλαμβανομένου των like-for-like αλγορίθμων των διαδικτυακών ισοτόπων και των hot-or-not στιγμιαίων κριτικών συμπερασμάτων του Tinder. Αν η παράλογη πίεση που δέχονται οι ανύπαντροι άνθρωποι- κυρίως αυτοί μίας συγκεκριμένης ηλικίας- να βρουν σύντροφο έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε τέτοια άψυχα μέσα, ίσως το σενάριο που σκιαγραφείται στο 'The Lobster' να μην είναι τελικά τόσο παράλογο. – Guy Lodge, Variety
Η ταινία ενισχύεται από μία αρκετά εκλεκτική σύναξη ηθοποιών που δεν βρίσκεται συχνά εκτός των ταινιών του Woody Allen ή του Wes Anderson. Το αποτέλεσμα είναι πλούσια ικανοποιητικό αλλά και συχνά μία πολύ δυσάρεστη, ακόμα και οδυνηρή δουλειά [το να το βλέπεις], και παρότι οι ηθοποιοί έχουν δεχτεί την ευκαιρία να γίνουν σκοτεινοί, χωρίς μακιγιάζ και να διερευνήσουν μία διαφορετική μέθοδο, ακόμα και οι λάτρεις του καλλιτεχνικού κινηματογράφου μπορεί να αντιδράσουν με σφιγμένο στομάχι απέναντι σε αυτό το περίεργο μείγμα. – Leslie Felperin, The Hollywood Reporter
Είναι μία περιπέτεια που ξεκινάει όντας παράξενη και ξεκαρδιστική αλλά φαίνεται να της τελειώνουν οι ιδέες κατά τη μέση και να χάνει ενδιαφέρον πάνω σε αυτό το οποίο αρχικά φαινόταν να είναι η κεντρική κωμική της εικόνα: άνθρωποι να μεταμορφώνονται σε ζώα. Το 'The Lobster' είναι μια σάτιρα πάνω στο θέμα της παγκόσμιας εμμονής μας με τις σχέσεις και την πεποίθηση μας πως το ζεύγος είναι η υπέρτατη έκφραση της ανθρώπινης ευτυχίας, ένας πολιτισμένος θεσμός που μας διαχωρίζει από τα θηρία. – Peter Bradshaw, The Guardian
Υπάρχει μία φλέβα μαύρου χιούμορ που ρέει μέσα στα πρώιμα έργα του Λάνθιμο, αλλά το 'The Lobster' την αγκαλιάζει πλήρως: το έργο είναι μία μείξη των έργων του Charlie Kaufman και του Luis Bunuel, μία προκλητική αλλά ανέκφραστη σάτιρα που αφορά τα κοινωνικά κατασκευάσματα, τα ήθη των γνωριμιών και τις δομές εξουσίας που όμως καταφέρνει παράλληλα να είναι μία παραδόξως συγκινητική, ρομαντική ιστορία. Oliver Lyttleton, The Playlist
