Όταν κανείς μπαίνει στις Κάννες, αποτελεί το γεγονός αυτό από μόνο του μία νίκη. Δεν σκέφτεται όμως μες στην χαρά του, πως πρέπει και να επιβιώσει στις Κάννες. Είναι η στιγμή που δημιουργοί, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες μπορούν να λένε τα κατάφερα, μέχρι να αντικρίσουν το εξαιρετικά απαιτητικό και χωρίς αναστολές κοινό τους. Ο θεσμός, όπως αρκετοί θεσμοί του βεληνεκούς του, έχει μία ιδιαίτερη παράδοση στο γιουχάισμα σε ό,τι δεν φτάνει τις ιδιαίτερα υψηλές απαιτήσεις του κοινού που προσελκύει, αυτή η παράδοση δεν κάνει διακρίσεις ακόμα και στα παλιά αγαπημένα παιδιά του φεστιβάλ όπως είναι η περίπτωση του Gus Van Sant.
Το τελευταίο έργο του πρώην βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα Sant, The Sea of Trees το υποδέχθηκε το κοινό των Καννών στην πρεμιέρα του, με δυνατές φωνές αποδοκιμασίας και διόλου τιμητικές κριτικές. Ο Matthew McConaughey πρωταγωνιστεί σε ένα έργο που κατά τους κριτικούς, θέτει υπό αμφισβήτηση την ολοκληρωτική του υποκριτική αναγέννηση των τελευταίων ετών. Πρόκειται για έναν μελαγχολικό Αμερικανό που καταφθάνει και πλανιέται στο περίφημο Δάσος των Αυτοκτονιών της Ιαπωνίας. Ένα δάσος υπαρκτό, στο οποίο κάθε χρόνο καταφθάνει μεγάλος αριθμός ανθρώπων των γύρω πόλεων για να αυτοκτονήσουν, το όνομα του δε, Aokigahara δηλαδή Θάλασσα από Δέντρα (ο τίτλος του έργου). Παρά την ενδιαφέρουσα θεματολογία της, η ταινία θάβεται από παντού, ως συναισθηματική, στυλιζαρισμένη αλλά κατηγορείται ακόμα και για προσβλητική στον χειρισμό της πάνω σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.
Παραθέτουμε παρακάτω αποσπασματικά κάποιες κριτικές από τους κυριότερους αντιπροσώπους των μεγαλύτερων μέσων που την κάλυψαν.
Ούτε ο Matthew McConaughey δεν μπορεί να κρατήσει αυτήν την γλυκανάλατη, ερασιτεχνική ιστορία που σκάβει έναν όλο και βαθύτερο λάκκο για τον εαυτό της όσο εξελίσσεται. Τα καθιερωμένα ταλέντα τόσο του σκηνοθέτη όσο και του πρωταγωνιστή, μόνο να μεγεθύνουν μπορούν, τις πολλές λανθασμένες κινήσεις που αυτή η φοβερή αστοχία διαπράττει. – IndieWire
Το 'The Sea of Trees' είναι μία εξουθενωτικά ρηχή ταινία πάνω σε ένα σημαντικό και φοβερά επίπονο θέμα- την κατάθλιψη και την αυτοκτονία. Αυτό [το θέμα, το έργο] το πασαλείβει με δακρύβρεχτη συναισθηματικότητα. Η γλυκανάλατη μουσική επένδυση με έγχορδα και πνευστά, που μπαίνει από την πρώτη κιόλας σκηνή στο αεροδρόμιο, αναμφίβολα δίνει το στίγμα βουρκωμένης αυτο-λύπησης και αυτο-συγχώρεσης. – The Guardian
Ο Van Sant ήθελε να μελετήσει έναν άνδρα που πνίγεται στην θλίψη και να τον οδηγήσει προς το φως. Αλλά η καθοδήγηση που δέχεται είναι πλαστή, βιασμένη, και αβάσταχτα παραπλανητική, ένα είδος αυτοκτονικής αποτοξίνωσης με μηχανισμούς παραπλάνησης. Όπως το Aokigahara το ίδιο, η ταινία ολόκληρη χρειάζεται μία απομόνωση με ζώνη ασφαλείας και ταμπέλες που να γράφουν 'Μείνετε Έξω.' Δεν υπάρχει τίποτα να δει κανείς εντός της. –The Telegraph
Τις επόμενες μέρες, οι ίδιοι οι συντελεστές κλήθηκαν να υπερασπιστούν το έργο τους στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε τις προβολές: Οποιοσδήποτε έχει το ίδιο δικαίωμα να γιουχάρει, όπως το έχει να επικροτεί, δήλωσε αμυντικά στους δημοσιογράφους, ο McConaughey σχολιάζοντας πως του αρέσει η ταινία και πως του άρεσε η εμπειρία δημιουργίας της. Όταν τον ρώτησαν τι σημαίνει για αυτόν να βρίσκεται στις Κάννες με το The Sea of Trees απάντησε: Το αντιλαμβάνομαι αυτό ως ένα είδος επιδορπίου [στην όλη διαδικασία]…όπως και αν μας χαρακτηρίζουν, αυτό είναι, ευχαριστούμε που μας έχετε εδώ, ελπίζουμε να το απολαύσετε. Συμπλήρωσε έπειτα και ο σκηνοθέτης Gus Van Sant πάνω στην αρνητική αντιμετώπιση του έργου του από το κοινό: Διάβασα μία κριτική σήμερα το πρωί και ήταν πολύ απόλυτη. Υπέθεσα πως όλοι [είχαν την ίδια γνώμη]. Και ένοιωσα πως τώρα ξέρω που βρισκόμαστε. Επίσης σχολίασε πως πολλοί ξεχνάνε πως και για το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα Elephant, με το οποίο μπήκε πριν χρόνια στις Κάννες, αρχικά πολλοί είχαν μιλήσει με αρνητικά σχόλια και είχε μεικτή αποδοχή μέχρι την βράβευση του.
***
An
Άλλο ένα έργο που δεν δέχτηκε ιδιαίτερα διθυραμβικές κριτικές και θερμή υποδοχή φέτος αυτό της Naomi Kawase, που παρουσίασε για συνεχή χρονιά στην ενότητα Ένα Κάποιο Βλέμμα το νέο της έργο An. Το έργο επίσης κατηγορήθηκε για έντονο μελοδραματισμό και πρόχειρη κινηματογράφηση. Η αντιμετώπιση ήταν γενικά τόσο κρύα που κάποιοι κριτικοί δήλωσαν πως αναρωτιούνται γιατί συνεχίζουν να προβάλλουν έργα της συγκεκριμένης δημιουργού και πως αυτό θέτει υπό αμφισβήτηση την διαδικασία επιλογής των έργων του προγράμματος αφού είναι λες και προτιμούν να πάρουν ένα μικρότερο ρίσκο παρουσιάζοντας ένα έργο γυναίκα σκηνοθέτη που έχει μπει στον χώρο και ας είναι μέτριο- κρατώντας την γυναικεία αντιπροσώπευση σε χαμηλά επίπεδα, παρά να ανοίξουν τις πόρτες τους σε άλλες νέες δημιουργούς που σαφώς κάνουν την δουλειά καλύτερα για να προωθήσουν πραγματικά τον γυναικείο κινηματογράφο. Σε μία χρονιά που οι Κάννες επιθυμούν να δώσουν έμφαση στο θηλυκό σινεμά, παρουσιάζοντας ως ταινία έναρξης το πρόσφατο έργο της Emmanuelle Bercot αλλά που ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν κατηγορίες για σεξισμό με αφορμή την πρόσφατη αποκάλυψη του κανόνα τους για την γυναικεία υπόδηση, σε μία χρονιά στην οποία έχει κορυφωθεί μία γενική δυσανεξία απέναντι στο κενό που υπάρχει ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες κινηματογραφιστές, οι Κάννες παρότι φαίνεται να έχουν καλές προθέσεις, δεν μπορούν να ξεφύγουν από το μάτι των επικριτών.
