Κωμωδία, Ην. Βασίλειο – H.Π.Α., 2011, 101 λεπτά
Σκηνοθεσία: Όλιβερ Πάρκερ
Παίζουν: Ρόουαν Άτκινσον, Ρόζαμουντ Παϊκ, Ντόμινικ Γουέστ
Βουτηγμένος σε τύψεις μετά από αποτυχημένη αποστολή στην Μοζαμβίκη, ο βρετανός πράκτορας J.E. καλείται να σώσει την υπόληψη του και τον Kινέζο πρωθυπουργό.
Χρησιμοποιώντας κυρίως δάνεια από το οπλοστάσιο των Naked Gun προσαρμοσμένα για βρετανούς, η συνέχεια του Johnny English (2003) διαφοροποιείται ελάχιστα από το πρώτο με βασικό σκοπό να επαναλάβει τα εισιτήριά του. Άλλωστε έχουν δημιουργηθεί κατά το παρελθόν αρκετές σατιρικές εκδοχές κατασκοπικών ταινιών, άλλες καλές και άλλες όχι, και εδώ είναι προφανής ο στόχος του φιλμ να πατήσει σε ασφαλή πεδίο.
Ο Atkinson βρίσκεται ανάμεσα σε δύο εαυτούς, αυτόν του αλαζόνα και υπερόπτη πράκτορα στο σουλούπι του Bond αλλά και του αιώνιου Mr. Bean τις εκφράσεις του οποίου βλέπεις συχνά-πυκνά και μαζί με μια σειρά ελεγχόμενων παρεξηγήσεων αποτελούν την κωμική βάση της ταινίας. Οι 2 μορφές πάντως παρουσιάζονται σε δόσεις που δε θα φτάσουν ποτέ στο γελοίο, κρατώντας μια σχετική ισορροπία και δίνοντας έναν στοιχειώδη ρυθμό . Ανάμεσα στις 2 μορφές του ήρωα πάντως, αυτή του Mr. Bean κυριαρχεί πλήρως ως προς τη συμπάθεια όχι μόνο του θεατή αλλά και της συνεργάτιδας του, που γοητεύεται από την παιδικότητα των πράξεών του κατά τ’άλλα μεγάλου και τρανού πράκτορα.
Αυτή η αντίθεση υπερπράκτορα και παιδιού τελικά θα λειτουργήσει αφήνοντας στο φινάλε την αίσθηση του χιούμορ που βρετανικό δεν το λες, ούτε ακριβώς αμερικανικό, αλλα είναι χιούμορ που το βλέπεις απενοχοποιημένα χωρίς να κρύβεσαι στην αίθουσα για να μη σε δει κάποιος γνωστός.