A homemade column of all things cool! (and sometimes not so cool…)
Το 2012 συνεχίζεται όπως το 2011.. Με ταξίδια ολ αράουντ δι κλόκ.. Αυτή τη φορά με μια βιογραφία του Basquiat, να με κρατά παρέα στην 12ωρη πτήση μου επανέλαβα μια επίσκεψη προς την Κούβα μιας και μια αδυναμία της την έχω η αλήθεια είναι..
Με το που πατάς πόδι στην Αβάνα το νιώθεις . Η ατμόσφαιρα της μοναδική με την μουσική να πηγάζει από παντού, μέσα από τα χαμόσπιτα, τις γρίλιες, τα μπαρ, τις εκκλησιές. Τα ρούχα τους παλιομοδίτικα και κιτς, μερικές φορές ολόλευκα ντύνουν τα σκουρόχρωμα τους κορμιά, η έλλειψη βασικών αγαθών και της γνώσης του τι γίνεται έξω από αυτό το νησί σκεπάζεται μονίμως με χαμόγελο. Και για εμάς τους «δυτικούς» με αυτό το χαμόγελο και με ένα χορό μας στέλνουν αδιάβαστους.
Περήφανος λαός οι Κουβανοί. Τόσο που μαζόχες μπορείς να τους πεις. Η χώρα στην φορμόλη εδώ και 54 χρόνια. Ο μισθός 10 δολάρια το μήνα.. Παντού αστυνομία, φόβος σε μερικές στιγμές. Η μήπως όχι? Αναλφαβητισμός στο 0.3 % και κλινική μέχρι και στο τελευταίο χωριό.. κανείς άστεγος ή να ψάχνει στα σκουπίδια… και αυτό το χαμόγελο. Τελικά λέω η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Οι κουβέντες ολονύχτιες με τις απόψεις να απέχουν από την μια άκρη στην άλλη.. Με ρωτούν για την Ελλάδα. Και να θες να πεις Κάτι βλέποντας το πως είναι τα πράγματα εκεί το παίρνεις αλλιώς.
Έλληνες δεν είδα πάρα μόνο 3 χοντρομπαλάδες αβοήθητους. Για σεξοτουρισμό πήγαν και έτρωγαν σαν αρκούδια, κορόιδευαν τον άκακο σερβιτόρο για τα φτωχά του αγγλικά και έβαζαν βαθμολογία στα κουβανάκια που περνούσαν λες και ήταν Sirina mate 2012. Live your myth in Greece σκέφτομαι. Ο Έλλην εκεί που τον παίρνει Λόρδος Παντελής γίνεται. Αλλού όμως σκύβει και ξεχνάει να σηκωθεί.. Αφού λοιπόν τους στολίζω με περιποιημένα γάλλο-ελληνικά παίρνοντας την απάντηση «συγνώμη ρε φίλε δεν ξέραμε ότι ακουγόμασταν και ότι είστε Έλληνες» βρέθηκα στην ταράτσα του Ambos Mundos να κοιτάω την πόλη σκεπτόμενος την αθάνατη ελληνική λεβεντιά… Μέχρι που βρήκαμε την παρέα μας και ήρθα στα ίσα μου..
Ας είναι μου λένε και μου γεμίζουν το ποτήρι κι άλλο με ρούμι. Σε λίγο θα ξεχνάγαμε το πως μας λένε και το που γεννηθήκαμε.. Viva la revolucion μέχρι την επόμενη φορά…
