ΑΓΟΡΑ (AGORA’) – Από την
Δημοκρατία στις Αγορές, 2014, Γιώργος Αυγερόπουλος
Αρχικά, συνιστώ την διάδοση της. Στο εσωτερικό και στο
εξωτερικό είναι μια ταινία που οφείλει να προβληθεί. Και δεν προσφέρει τίποτα
πέραν της αλήθειας. Την οποία, όσο και αν την υποψιαζόμαστε, δεν γνωρίζουμε στο
σύνολο της.
Το νέο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου μας παίρνει
από το χέρι και μας πηγαίνει έναν περίπατο σε όλα αυτά που βιώσαμε στην Ελλάδα
τα τελευταία 5 χρόνια. Η μικρή αναδρομή από το 2009 έως το 2014 δεν αφήνει
τίποτα απ'εξω. Δεν επιτρέπει στην λήθη του χρόνου να αφαιρέσει τίποτα, τίποτα
από αυτά που πρέπει, που είναι αναγκαίο να μην ξεχαστούν. Στην οθόνη μας
παρελαύνουν οι πολιτικοί των τελευταίων χρόνων, υψηλόβαθμα στελέχη της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακαδημαϊκοί, μετανάστες και απλοί πολίτες. Ένα συνονθύλευμα
εικόνων, από τις ομιλίες του Γ.Α.Παπανδρέου και τις συνεντεύξεις των
Ε.Βενιζέλου και Γ.Παπακωσταντίνου, υπουργών Οικονομικών τότε, μέχρι τις σκηνές
από το σύνταγμα, τους αγανακτισμένους, την χρυσή αυγή και τα ψηφίσματα της
Βουλής. Σταδιακά, τα γεγονότα συσσωρεύονται και τραβούν το χαλί προσπαθούσε να
σκεπάσει την βρομιά. Από κάτω του αποκαλύπτεται ένα δηλητηριασμένο και σάπιο
ελληνικό παρόν. Μια χώρα Ντροπής.
Το κοινό της αίθουσας γελάει έπειτα από κάθε πολιτική
δήλωση. Είναι πικρά γέλια, η τραγική ειρωνεία της επίγνωσης της σημερινής
κατάστασης, της αλήθειας. Γέλια αναγκαία για να αντέξουμε την επόμενη σκηνή.
Μαυροφορεμένοι φασίστες, δολοφονούν. Η αστυνομία επιτίθεται σε γιατρούς και
τραυματίες. Δεν είναι πως μας ήταν άγνωστα. Απλώς, βρίσκονταν απλωμένα σε βάθος
πέντε χρόνων. Υποφερτά. Τώρα όμως ορθώνονται απέναντι μας γυμνά, συμπυκωμένα
μέσα σε δύο ώρες.
Συμπυκνωμένη αλήθεια.
Τα πλάνα πέφτουν, κλακ.
Κλακ, η ανεργία στο 25%
Κλακ, άστεγοι με παιδιά
Κλακ, τα νοσοκομεία δεν έχουν φάρμακα
Κλακ, αυτοκτονώ
Κλακ, αδικία
Κλακ, η αστυνομία διαπράττει εγκλήματα
Κλακ, η ΕΡΤ μαυρίζει
Κλακ, η χρυσή αυγή δολοφονεί
Κλακ Κλακ Κλακ Κλακ Κλακ Κλακ.
Το παιχνίδι των οικονομικών αγορών είναι σκληρό και
τρέφεται με αίμα. Ένα είναι σίγουρο – δεν μιλάμε πλέον για πληγές της κρίσης.
Το αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς οπλισμένο με ένα κατάμαυρο δηλητηριώδες
σπαθί, κατασκευασμένο από πολιτικούς και τράπεζες, μας διαπέρασε από άκρη σε
άκρη, διαμελίζοντας τις ψυχές μας. Και οι τσακισμένες ψυχές δεν μπορούν να
ονειρευτούν.
Το πέπλο πέφτει.
Τώρα, πια, τίποτα δεν είναι υποφερτό.
Έτσι όμως έπρεπε να είναι. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με το
σύνολο της αλήθειας. Για να πάψουμε να το φοβόμαστε. Για να μπορέσουμε να το
αλλάξουμε. Επειδή εμείς βρισκόμαστε μέσα σε αυτό. Εγκλωβισμένοι αλλά όχι χωρίς
φωνή. Μια δόση πίστης, μια σπίθα πάθους, για να ξετυλιχθεί ανάποδα η ιστορία
και να επιβιώσουμε, εμείς και οι ψυχές μας. Και δεν είμαστε μόνοι.
