“Relatos salvajes”
Directed by: Damián
Szifrón
2014
Σημείωση για τον τίτλο: Η
οθόνη αποτελεί ένα φυσικό όριο. Διαχωρίζει τον χώρο και τον χρόνο του θεατή από
το θέαμα. Εμείς, ως θεατές, καλούμαστε να υπερβούμε αυτό το όριο και να
βρεθούμε μέσα στην ταινία. Ή καλύτερα, να επιτρέψουμε στην τέχνη της ταινίας να
υπερβεί την οθόνη και να εισβάλλει στο μυαλό ή στην καρδία μας. Και τότε, να
παρατηρήσουμε τις δικές μας σκέψεις, τα δικά μας συναισθήματα όπως ξεχύνονται
απελευθερωμένα από την μαγεία της 7ης Τέχνης.
Ιστορίες για αγρίους λοιπόν ή
“Relatos salvajes” στα Ισπανικά. Μια ταινία με συν –
παραγωγό τον Pedro Almodóvar, casting με τους μεγαλύτερους Αργεντινούς ηθοποιούς, μουσική από τον
βραβευμένο δύο φορές με όσκαρ, Gustavo Santaolalla, συμμετοχή στο φεστιβάλ των
Καννών και εναρκτήρια ταινία στις “Νύχτες Πρεμιέρας”, είναι προφανές ότι
ανεβάζει τις προσδοκίες. Και ευτυχώς δεν απογοητευόμαστε. Έξι μικρές ιστορίες,
μαύρου χιούμορ, ασύνδετες μεταξύ τους πέρα από το κοινό τους ερώτημα. “Τι θα
γινόταν αν;”.
Σήμερα,
σε μια κοινωνία σκληρή και απρόσωπη, τα προβλήματα είτε υλικά είτε ψυχολογικά
συσσωρεύονται. Και φτάνουν σε ένα οριακό σημείο – την στιγμή της έκρηξης. Είναι
η στιγμή που ένας άνθρωπος υπερβαίνει το όριο, σταματάει να παίζει με τους
κανόνες και στρέφεται εναντίον των τριγύρω ανθρώπων, ενόχων και αθώων. Τότε,
ξεσπά, χάνει τον έλεγχο και συμπεριφέρεται σαν απολίτιστος άγριος.
Οι
χαρακτήρες των ιστοριών δίνουν τις δικές τους, ευφάνταστες, περίεργες ή σκληρές
απαντήσεις όπου το “αν” γίνεται παρόν. Και το περίεργο είναι ότι δεν μας
ενοχλεί καθόλου. Αντίθετα, περιμένουμε με αγωνία παιδιού την στιγμή που ο
χαρακτήρας θα “σπάσει” και θα πραγματοποιήσει αυτό, που με τον δικό του
παρανοϊκό και σουρεαλιστικό τρόπο, παρουσιάζει ως δικαιοσύνη. Και αυτό
συμβαίνει για έναν απλό λόγο: οι καταστάσεις που περιγράφονται δεν είναι και
πολύ διαφορετικές από αυτές που αντιμετωπίζουμε στην δική μας καθημερινή ζωή.
Οι χαρακτήρες περνάνε τα όρια που όλοι έχουμε σκεφτεί πως θα θέλαμε να
περάσουμε. Στους χαρακτήρες αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και πίσω από τις
ιστορίες αναγνωρίζουμε μια γνωστή, θλιβερή και απάνθρωπη πραγματικότητα.
Και από αυτό εξάγεται ένα απλό
ερώτημα. Κάθε άνθρωπος θέλει (και πρέπει) να αντιδρά μη πολιτισμένα; Ναι, γιατί
τότε είναι αληθινός και αυθόρμητος, ακόμα και αν είναι υπερβολικός. Αντίθετα
αυτή η προσωπίδα του καθωσπρεπισμού που χρησιμοποιούμε τόσο συχνά το τελευταίο
καιρό, όταν συμβιβαζόμαστε ενάντια σε καταστάσεις όπου αδικούμαστε, όπου
προσβάλλετε η ανθρώπινη ύπαρξή μας αλλοιώνει την αλήθεια, συσσωρεύει προβλήματα
και μας οδηγεί σε πιο σκοτεινά άκρα. Από πότε αποφασίσαμε να διαγράψουμε τα
ζωώδη ένστικτά μας! Ανάμεσα σε μια κοινωνία αγρίων και
μια κοινωνία τζέντλεμαν, ποια θα επιλέγαμε, άραγε; Ή πιο σωστά, πόσο “άγρια” πρέπει να
συμπεριφερομάστε ώστε να υπάρχει ισορροπία;
