Tο τέρας που φοβόσουν μικρός δεν
υπάρχει κάπου εκεί έξω. Το κουβαλάς, το σέρνεις κάθε μέρα μαζί σου στη δουλειά,
την ώρα που μιλάς άσχημα στον διπλανό σου, την ώρα που θυμώνεις, τη στιγμή που
γυρνάς το βλέμμα.
Κάνω μια νοητή λίστα των τεράτων που
με ταλαιπωρούν- οι φόβοι, οι καχυποψίες, οι εγωισμοί, το «δε βαριέσαι», το «ωχ
αδερφέ», το «έτσι θέλω», τα κοιμισμένα θέλω- τι γίνεται όταν ξυπνήσουν;
Ποιος πληγώνεται, ποιος πληγώνει,
ποιος θυμώνει; Εμείς. Οι ίδιοι που κοιμίζουμε τα τέρατα, που τα τρέφουμε, τα
αφήνουμε να ζήσουν, τα πηγαινοφέρνουμε, τα μεγαλώνουμε καθώς μεγαλώνουμε κι
εμείς.
