Έχουμε
φτιάξει μία πόλη με μπετόν, που κλείνουμε τις μικρές μας ζωές σε κουτάκια-
διαμερίσματα, και ζούμε μόνοι ανάμεσα σε εκατομμύρια. Ζούμε με όσα μπορεί να
δει το μάτι μας αν σηκώσουμε το βλέμμα. Εμείς, ο εαυτός μας, το τετράγωνό μας,
το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, η δουλειά μας, ο έρωτάς μας, δύο φίλοι.
Οι πόλεις
είναι έτσι φτιαγμένες που δεν σε βοηθούν να ονειρευτείς. Οι πολυκατοικίες
εξαφανίζουν τον ουρανό, ρίχνουν σκιά σε ό,τι κι αν σκεφτείς.
Περπατάμε με
σκυφτό κεφάλι γρήγορα, για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Κάποιοι άλλοι ζουν
για λογαριασμό μας, αλλά ποιοι; Ποιοι ζουν τη ζωή που θέλουμε, ποιοι
διασκεδάζουν στην πόλη μας, ποιοι την καταστρέφουν κάθε μέρα; Ποιοι αν όχι
εμείς;
