Μία από αυτές τις μέρες θέλω να στήσουμε μόνοι μας μια γιορτή. Μια γιορτή για όσους πέρασαν δύσκολη χρονιά. Για αυτούς που πρέπει οπωσδήποτε να ξεδώσουν.
Για αυτούς που χορεύουν ωραία, αλλά και για αυτούς που δεν χορεύουν ωραία.
Για αυτούς που πίνουν πολύ και τραγουδάνε δυνατά, και για εκείνους που πίνουν λίγο αλλά ονειρεύονται πολύ.
Θα ρίξουμε άγκυρα κάπου στη Χαλκιδική. Θα κουβαλήσουμε στην ακτή μεγάλα βαρέλια με ρούμι όπως έκαναν οι πειρατές, και δεν θα φύγουμε αν δεν τα πιούμε και αν δεν τα πούμε όλα.
Τα κορίτσια θα φορούν αστερίες στα μαλλιά τους, και τα αγόρια θα είναι πιο όμορφα από ποτέ.
Εδώ η μουσική ακούγεται καλύτερα, τα ποτά έχουν καλύτερη γεύση και το φεγγάρι φαίνεται πιο μεγάλο.
Θα πιούμε όσο αντέχουμε- και πιο πολύ, και λίγες ώρες θα αρκούν για να ζήσουμε όσα δεν ζήσαμε το χειμώνα.
Μετράμε αστέρια, κοιμόμαστε το πρωί, ξαπλώνουμε στην άμμο, ακούμε μουσική. Repeat.
