Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης. Σενάριο: Γιώργος Ζώης, Βασίλης Κυριακόπουλος. Με τους: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Μαρία Καλλιμάνη, Αλεξία Καλτσίκη, κ.ά. Έγχρωμη, 109΄.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη, ακολουθώντας το βραβευμένο μικρού μήκους του, Casus Belli και του Out of Frame, είναι μια ταινία μεγάλων αντιθέσεων. Αυτές οι αντιθέσεις είναι εμφανείς πως δημιουργούν σύγχυση στο κοινό και διάσπαση απόψεων. Άλλοι το λατρεύουν, άλλοι πετάνε σχολιάκια σε κάθε ατάκα της ταινίας. Οι αντιθέσεις τις ταινίες είναι γενικώς παρούσες, άλλοτε ηθελημένα και άλλοτε όχι. Το σενάριο, κρύβει μέσα του πολύ δυνατά σημεία και ταυτόχρονα πολύ αδύναμα.
Εμφανίζονται ατάκες διαμάντια, μόνο για να ακολουθηθούν από μέτριες και ανούσιες. Η φωτογραφία χρησιμοποιεί πολύ έξυπνες ιδέες στα πλάνα, μέχρι να μας κουράσει. Ομοίως και η μουσική, που είναι διαρκές βουητό που προκαλεί ατμόσφαιρα, το οποίο όμως είναι τόσο σταθερό στην διάρκεια της ταινίας που καταστρέφει ακριβώς την ατμόσφαιρα που το ίδιο δημιούργησε.
Στην υπόθεση τώρα, κατά την διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης Ορέστειας, οπλισμένοι τύποι ανεβαίνουν στην σκηνή, ανακοινώνουν την ιδιότητά του του Χορού και ο κορυφαίος τους αναλαμβάνει να συνεχίσει την παράσταση για απόψε και ζητά την συμμετοχή του κοινού. Τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα γίνονται θολά, υπάρχει και δεν υπάρχει ομηρία, είναι αληθινοί η πυροβολισμού ή δεν είναι – όλοι χορεύουν στα χέρια ενός ανθρώπου και του ιδιαίτερου παιχνιδιού που θέλει αυτός να παίξει.
Με μια πολύ έξυπνη πρώτη ιδέα για το σενάριο, η μεγάλη επιτυχία του σκηνοθέτη είναι ότι καταφέρνει το κινηματογραφικό κοινό να αισθανθεί όμοια με το υποθετικό θεατρικό κοινό – άραγε είναι αλήθεια ή ψέματα; Παράσταση ή πραγματικότητα;
Ερωτήματα αναπάντητα, που όμως κάποια στιγμή αισθανόμαστε να μην μας αρκούν, να αναρωτιόμαστε για την σεναριακή συνέπεια ενώ ταυτόχρονα ο πρωταγωνιστής (και ο σκηνοθέτης) ειρωνεύεται ακριβώς αυτήν την ερώτησή μας – δηλώνοντας πως δεν έχει σημασία ποιος είναι, είναι όλοι, είναι ο κανένας.
Τελικώς, η ταινία είναι από τις πιο πρωτότυπες και έξυπνες που είχαμε δει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σίγουρα ως προς τις ελληνικές παραγωγές. Έχει ένα πλούσιο σύνολο πολύ καλών υλικών, εξαιρετικών ανά σημεία, που κάπου δεν έδεσαν τόσο καλά όσο θα έπρεπε. Μια ταινία που είτε θα θεωρήσεις μεγαλοφυή, είτε ατελή.
