Ευφυής,
πολυπράγμων, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, ο Νικόλας Ανδρουλάκης είναι
αυτός που ρουφάς κάθε λέξη του, επιθυμείς να τον δεις πρωταγωνιστή και να
ακούσεις τη φωνή του στο ραδιόφωνο. Ζει όπως γράφει, παθιασμένα και επιθυμεί
όπως νιώθει, δίχως τέλος. Ο
Νικόλας Ανδρουλάκης είναι 26 ετών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, έχει
σπουδάσει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Πειραιά και στη Δραματική Σχολή Αθηνών
Γ.Θεοδοσιάδης. Δηλώνει ότι δεν θα ξεπεράσει ποτέ την ορμέμφυτη τάση
των ανθρώπων γι' αλληλοσπαραγμό κι ό,τι οι φοίνικες δε βγάζουν ανανάδες.
Ανατρεπτικός, εναλλακτικός ή υπερφίαλα
νάρκισσος;
Νάρκισσος
ίσον κισσός με νάρκες. Προσπαθώ ν' αναπτύσσομαι χωρίς να τις πατήσω. Ένας
αέναος χορός της βροχής γύρω απ' τη φωτιά είναι η δημιουργικότητα. Κι είμαστε
όλοι ήρωες του Aρκά. Προσπαθώ να μου το θυμίζω με
κάθε ευκαιρία.
Ραδιοφωνατζής.
Το ραδιόφωνο χρειάζεται εμπειρία, διαφορετικότητα, οικεία φωνή;
Το
ραδιόφωνο ως μέσο χρειάζεται χρήματα κι ακροατές. Για να τα κερδίσεις αυτά
μακροπρόθεσμα χρειάζεται θάρρος, αυθεντικότητα και πολλή δουλειά. Οι παραγωγοί
πρέπει να δείχνουν δρόμους στους ακροατές κι όχι να τρέχουν πίσω τους. Η φωνή
(μου) είναι απλώς κερασάκι στην τούρτα. Δυστυχώς η έλλειψη χρήματος επιτρέπει
σ' ελάχιστους ειδησεογραφικούς και μουσικούς σταθμούς να σέβονται και να
ερεθίζουν ουσιαστικά τους ακροατές τους. Ζούμε άλλωστε στην εποχή των cupcake
κι όχι της τούρτας. Είναι μεταβατική περίοδος. Μακάρι να έχουν στο άμεσο μέλλον
πρόσβαση στο δωρεάν wi-fi του Σαμαρά τα αυτοκίνητα -εκεί ζει το ραδιόφωνο- για
να γίνει πιο προσιτή περιπέτεια η επιβίωση κι η επιτυχία μικρών σταθμών. Πόρνη
κρίση σταματά να καθυστερείς την εξέλιξη
Πέρυσι
κάνατε ένα πέρασμα από Βήμα fm. Τι εντυπώσεις σας άφησε;.
Ένα
χρόνο καθημερινή εκπομπή με τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα κάθε ηλικίας στην
απογευματινοβραδινή ζώνη του σταθμού δεν το λες και πέρασμα. Το λες εμπειρία,
το λες πρόκληση. Μετά δυο χρόνια στον ηρωικό και πολύπαθο Flash ήταν αλματώδης
η μετάβαση σε ένα σταθμό με υπέροχο στούντιο και πολλούς δημιουργικούς ανθρώπους.
Από τα κορίτσια της παραγωγής μέχρι τους παλιούς δημοσιογράφους και
τους τεχνικούς. Κι είχε πλάκα η διαδικασία της γεφύρωσης της καθημερινής
ειδησεογραφίας με τη δική μου στοχαστική, σατιρική και μουσικoματική φιλοσοφία εκπομπής. Κάποιοι μέχρι τη μέρα που
αποχώρησα με έβλεπαν λίγο σαν εξωγήινο. Μεγάλη υπόθεση κι οι εκδηλώσεις κι η
φιλανθρωπικές συναυλίες και τα bazaar κι οι ακροατές από 16 μέχρι 96 ετών (ίσως
και παραπάνω). Κρίμα που ο σταθμός ήταν είναι και θα είναι στο όριο μεταξύ
επιτυχίας και λουκέτου όπως όλοι οι πολυπληθείς σταθμοί. Αυτή η μοιραία η πόρνη
που είπα πριν φταίει για όλα.
Σαρκασμός ως
αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητά σας. Η αυτοκριτική βρίσκει χώρο;
Σαρκασμός
χωρίς αυτοκριτική, γκουρμέ καυτή βελουτέ σούπα δίχως βαθύ πιάτο. Πέφτει στον
καβάλο, σε λερώνει και σε τσουρουφλά στο πιο ευαίσθητο σημείο.
Εμφανίσιμος, με
έντονη διάθεση για τσαλάκωμα. Τελικά αν αποδομήσουμε το Εγώ μας, θα
εξελιχθούμε;
Ένα
δυνατό γέλιο στο εμφανίσιμος, απότομο σοβάρεμα κι απαντώ. Τα εγώ και τα υπερεγώ
είναι καλούπια για να παίρνει σχήμα η εξέλιξή μας, πρέπει να υπάρχουν για =να
δίνουν σχήμα στα παγάκια του νερού μας. Το έψιλον άλλωστε, εκτός από
σεξουαλικούς συνειρμούς, θυμίζει και διπλή παγοκύστη. Αρκεί να μη γράφουμε το
εγώ με κεφαλαίο έψιλον. Γιατί τότε βγάζουν τούβλα παγάκια που δε χωράνε στο
ποτήρι μας και καταλήγουμε να πίνουμε την εξέλιξη σε θερμοκρασία δωματίου.
Οι ‘’σελίδες του Σατανά’’, γνωστές ως μέσα
κοινωνικής δικτύωσης, είναι οι πολλαπλοί εαυτοί μας;
Είναι η ευλογία της εποχής μας. Σίγουρα όπως
όλες οι ευλογίες θέλουν προσοχή και σωστή χρήση για να μη γίνουν πορτραίτα του
Ντόριαν Γκρέι. Είναι όμως το μέγιστο δημοκρατικό αγαθό της γενιάς μου. Οι
πολλαπλοί εαυτοί μας είμαστε κι έχουμε πλέον την ευκαιρία να τους αναπτύξουμε,
να τους αναπλάσουμε και να τους προωθήσουμε. Χάρη στο φείσμπουκ και το τουίτερ
γράφω καθημερινά στους φίλους μου και τους αναγνώστες μου ό,τι θέλω κι ό,τι
νιώθω την ανάγκη να εκφράσω χωρίς νταβατζήδες εκδότες. Χωρίς να περιμένω αμοιβή
αλλά ό,τι θέλω. Εξάλλου από τα περιοδικά και τα σάιτ που έγραφα παλιά ακόμα
περιμένω να πληρωθώ. Σαν ήρωας του Μπέκετ. Ε, χάρη στα μέσα δικτύωσης γινόμαστε
Μπέκετ του εαυτού μας. Συγγραφείς κι όχι ήρωες. Για να μην αναφέρω τις
γνωριμίες. Από έρωτες μέχρι συνεργασίες ξεκινούν άμα θέλεις. Προσωπικά έχω
δεχθεί αμέτρητες καλλιτεχνικές και δημοσιογραφικές προτάσεις για συνεργασία
χάρη σε αυτά που δημοσιεύω. Μέχρι και προτάσεις για στήλες μαγειρικής έχω
δεχθεί επειδή ανεβάζω κατά καιρούς φωτογραφίες από τις γκουρμέ μαγειρικές μου
στο ίνσταγκραμ. Υπαρκτός σουρεαλισμός και γόνιμος ρεαλισμός οι σελίδες του
διαόλου. Και για τις μέρες της μεγάλης έπαρσης θα έχουμε πάντα ντοκουμέντα όσων
ποστάραμε πριν πέντε-έξι χρόνια για να μας προσγειώνουν.
Πολυγραφότατος, blogs, είναι δίψα για
έκφραση, εκτόνωση, διέξοδο; Τώρα σας πετυχαίνουμε σε castings και αδημονία για
νέα ξεκινήματα;
Τα
πολλά blogs τα έχω βαρεθεί. Και μιλώ εκ πείρας έχοντας δημιουργήσει αρκετά.
Νομίζω πως το φείσμπουκ, το τουίτερ και το ίνσταγκραμ είναι αρκετά ως μέσο
έκφρασης κι επικοινωνίας. Ουσιαστικά είναι από μόνα τους ένα διαδίκτυο εντός
του διαδικτύου. Εκτός να πρόκειται για επαγγελματική-εμπορευματική χρήση. Οπότε
κάνε σάιτ. Τα ποστ των ποστ ώ ποστ για λινκ του λινκ ώ λινκ νομίζω θα
σιγοσβήσουν. Επαγγελματικά έχω τολμήσει όντως ολική στροφή στο θέατρο και τον
κινηματογράφο. Τόσο δημιουργικά όσο κι ερμηνευτικά. Αυτή την περίοδο ολοκληρώνω
την πρώτη μου φεστιβαλική -η νεκροψία θα δείξει- ταινία μικρού
μήκους κι έχω επενδύσει τον πολύ μου χρόνο και τα λίγα μου χρήματα σε αυτή.
Είναι ένα τολμηρό κι απαιτητικό εγχείρημα. Παράλληλα συζητώ και προετοιμάζω
κάποιες θεατρικές προκλήσεις για το καλοκαίρι.
Υποκριτική
και όνειρο για Νέα Υόρκη; Τι το σταμάτησε;
Κάθε
άλλο παρά σταμάτησε. Εκκρεμεί να υπηρετήσω τη μαμά -τρομάρα της- πατρίδα και
μετά σχεδιάζω να πεταχτώ στο μεγάλο μήλο για σπουδές σκηνοθεσίας κινηματογράφου. Και συλλογής βιωμάτων κυρίως.
Αθεράπευτα
γοητευμένος με τη περιοχή σας. Είστε από τους ανθρώπους που δένονται με τον τόπο τους;
Θεωρώ
την Αθήνα χωριό μου. Ολόκληρη την Αθήνα. Είναι μια πόλη ξεχωριστή. Μια γυναίκα
κυκλοθυμική μα ερωτιάρα. Σαν ηρωίδα του Γούντι Άλεν και του Αριστοφάνη μαζί.
Πιο εύκολα θα εμένα σε κάποιο νησί του Αιγαίου -ηρωίδα του Ελύτη- παρά σε
κάποια άλλη μεγάλη πόλη της χώρας. Ακόμη και στη μεγάλη αγαπημένη των τριημέρων
τη μούσα του Θερμαϊκού δύσκολα θα εμένα μόνιμα. Παρόλα αυτά θεωρώ τον τοπικισμό
κωμικοτραγικά ρομαντικό. Πρέπει να τον περιφρονήσεις για ν' αγαπήσεις
πραγματικά τις ρίζες σου. Έτσι για παράδειγμα λατρεύω εγώ την Κρητική μου
καταγωγή. Κοροϊδεύοντας τα αυτοκόλλητά της -αυτά που μοιάζουν με ανάποδο σήμα
Τζάγκουαρ- στα καπό των Κρητήκαρων της Αθήνας. Όλα είναι δρόμος που 'χει κι ο λατρεμένος
Βούλγαρης με την πάλαι ποτέ προφητική ταινία του. Αγαπάμε κάθε δρόμο λοιπόν και
κάθε τόπο κι όλο τον κόσμο γιατί ζεις κι εσύ μαζί και τέτοια. Ντάξει το κόβω.
Αγαπημένος ρόλος που θα θέλατε να
ενσαρκώσετε, συγγραφέας και τραγούδι;
Ρόλοι
που θα 'θελα με το ρολό. Δε μπορώ να προδώσω κάποιον. Άντε να προδώσω έναν για
να μη λες ότι σνομπάρω την ερώτηση. Τζέρι απ' την Ιστορία Ζωολογικού κήπου του
Άλμπι. Ο Έντουαρντ έχει ξηγηθεί ίσως τον καλύτερο αντρικό μονόλογο της ιστορίας
σε αυτό τον μυστηριώδη τυπάκο. Από συγγραφείς δε γίνεται να μην αναφέρω τον
-μακράν- σπουδαιότερο Έλληνα όλων των εποχών, τον μερακλή τον υπαρξιακό τον
Νικόλα τον Καζαντζάκη. Για την καθαρότητα των στοχασμών του. Κι έναν Τσαρλς
Μπουκόφσκι. Για τη βρομιά της αλήθειας του. Τραγούδι ε; Πιάσε ένα δίσκο των
Pink Floyd, των Red Hot Chili Peppers, των Oasis ή των Black Keys και διάλεξε
όποιο θες εσύ.
Ο Νικόλας Ανδρουλάκης έχει έναν απίστευτο
τρόπο να γοητεύει με το χιούμορ του, τη διάθεσή του, τις λέξεις του, τους
ανθρώπους. Εσάς τις σας γοητεύει στους ανθρώπους;
Η μεγαλοψυχία, η συνέπεια στις υποσχέσεις, η
σοβαρότητα στις απαιτήσεις, ο πόλεμος στη σοβαροφάνεια, ο ερωτισμός στις
κινήσεις του σώματος κι η μικρή η τρυφερή η ανασφαλής η κυκλοθυμία όταν δεν
υπονομεύει την αφοσίωση. Τα μυστήρια πλάσματα.
