Εκεί που οι λέξεις τελειώνουν, η μουσική μιλάει κι αυτό δεν είναι μόνο η περίφημη γαλλική παροιμία αλλά αυτό που πάντα κυριαρχεί σε αυτήν την περίπτωση, όπου η ευλογία της ψυχής μιας διάσημης ιταλίδας βιολίστριας μεταδίδει τη μουσική στα ορφανά. «Υπάρχει ένας πολύ ισχυρός δεσμός ανάμεσα στη μουσική και στη συναισθηματική επίγνωση γιατί η μουσική είναι μια συναισθηματική αξία. Η συναισθηματική επίγνωση είναι η κατανόηση των ίδιων μας των συναισθημάτων, είναι καταρχάς το να αισθανόμαστε και να παραδινόμαστε σε αυτό το συναίσθημα, είναι έπειτα η ικανότητα να το εκφράζουμε μ' ένα τρόπο δικό μας και η ικανότητα να το διαχειριστούμε και να κάνουμε φίλους που μοιάζουν ίδιοι με μας», παραδέχεται η ίδια.
Η Sara Michieletto παίζει σε μία από τις μεγαλύτερες ορχήστρες της Βενετίας αλλά τα τελευταία τρία χρόνια που ζει στην Ινδονησία έχει βρει ένα νέο τρόπο να εκμεταλλευτεί το ταλέντο της. Μαζί με μια ολλανδέζα φίλη της, ασχολείται εθελοντικά σε αυτόν τον τόπο. Γι' αυτήν η μουσική είναι το κλειδί για να προσφέρουμε ευεξία και καλοζωία στα παιδιά. «Θα έλεγα ότι δουλεύοντας εθελοντικά, αν θέλεις να προσφέρεις κάτι αληθινά χρήσιμο, δίνεις το χρόνο σου, την προσοχή σου και τη συμπόνιά σου», λέει η φίλη και συνάδελφος της Sara.
Στην περιοχή ζουν παιδιά που έχουν μεγαλώσει μέσα στη φτώχεια. Σύμφωνα με τους αριθμούς που δίνει η Unicef δυόμισι εκατομμύρια παιδιά είναι τα θύματα κακοποίησης κάθε χρόνο. Η Ρίντα είναι 15 χρονών και διηγείται αυτά που υπέστη από την (θετή) οικογένειά της: «Είμαι εδώ από τα έξι μου, είμαι φαντασιόπληκτη και νευριάζω εύκολα. Τα τελευταία τρία χρόνια κακοποιούμαι από τους γονείς μου και όταν αποφεύγω τον πατέρα μου, νιώθω χαρούμενη γιατί δεν μπορεί να με χτυπήσει».
«Εγώ και η Sara ήρθαμε εδώ με την ιδέα πως ίσως μπορούμε να κάνουμε κάτι για όλα αυτά και κυρίως να βοηθήσουμε τα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Να τους μάθουμε πώς είναι το σώμα μας και πώς φαίνεται ένα εκφραστικό πρόσωπο. Δουλέψαμε πάνω σε πολλά συναισθήματα, για παράδειγμα τη θλίψη», δηλώνει η εθελόντρια. Και η Sara συνεχίζει, «Μια βασική παράμετρος της δουλειάς μου είναι ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα. Τους λέω ότι είναι πολύ σημαντικό να δέχονται τα συναισθήματά τους, όπως η θλίψη ή ο θυμός, και να τα εκφράζουν μέσα από τη μουσική και το τραγούδι γιατί τα συναισθήματα παίζουν έναν τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή».
Η Ρίντα δέχεται μεγάλη σωματική βία από τον πατέρα της: «Ένα πρωί οι γονείς μου έφευγαν για τη δουλειά, όταν εγώ ήμουν ακόμα μικρή, και εγώ δεν ήθελα να πάω στο σχολείο. Έκλαιγα κι έκλαιγα μέχρι να φύγω και ο πατέρας μου εξοργίστηκε, με έπιασε από τα πόδια και με άφησε κάτω μέχρι να πέσω».
Η Sara δηλώνει: «Είμαι ενθουσιασμένη από την αλλαγή που έχω δει στα παιδιά.
Κάποια διαβάζουν σκληρά για να μάθουν να παίζουν ένα μουσικό όργανο, σε κάποια αρέσει η κωμωδία και άλλα αρχίζουν να ανακαλύπτουν τα συναισθήματα. Είναι μεγάλη ικανοποίηση».
Ο Μπουρί, 14 χρονών, εξομολογείται: «Κάποιες φορές είμαι ευτυχισμένος αλλά συχνά νευριάζω. Τα συναισθήματα μπλέκονται μεταξύ τους. Η μητέρα μου πέθανε το 2005 από τις καταστροφές του τσουνάμι που έπληξαν και το χωριό μου. Η πόλη είναι γεμάτη αυτοκίνητα κι αυτό είναι δύσκολο για μένα. Στην αρχή δε μιλούσα ακόμα καμιά τοπική διάλεκτο. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήμουν χαμένος».
Η Sara λέει, «είναι πολύ σύνηθες για τους εφήβους να αισθάνονται χαμένοι και να έχουν μπερδεμένα συναισθήματα. Μέσα από τη μουσική και το θέαμα τους βοηθάμε να αποκτήσουν το απαραίτητο λεξιλόγιο για να συνειδητοποιήσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.»
Επιστροφή στη Βενετία. Στην πιο ωραία αίθουσα μουσικής στον κόσμο. Οι στιγμές που της δίνουν δύναμη και έμπνευση για την εθελοντική της εργασία. «Όταν είσαι μουσικός σε μια ορχήστρα παγκόσμιας φήμης, είσαι μέρος μιας ομάδας κι έχεις ένα ρόλο πολύ σοβαρό, να είσαι πειθαρχημένη και να προσέχεις τη λεπτομέρεια-τόσο κοντά σαν φιλοσοφία με τη ζωή που κάνω δίπλα στα παιδιά. Μια από τις ασκήσεις που βοηθούν εμάς τους μουσικούς να αναπτύξουμε το ομαδικό πνεύμα είναι να παίρνουμε αναπνοές όλοι μαζί. Αυτή την άσκηση κάνω και στα παιδιά με τη βοήθεια της Ναταλί, που είναι ερμηνεύτρια σοπράνο. Οι φωνητικές ασκήσεις βοηθούν τα παιδιά να χρησιμοποιήσουν σωστά τη φωνή τους, να έχουν σωστή στάση σώματος κι έτσι να αποκτήσουν λίγη αυτοπεποίθηση».
«Ήμουν ένα ντροπαλό παιδί», λέει ο Μπουρί. «Έτρεμαν τα πόδια μου. Τώρα όταν πρέπει να εμφανιστώ μπροστά σε κόσμο, όλα είναι διαφορετικά. Νομίζω ότι θέλω να γίνω επιχειρηματίας κι έπειτα ένας σταρ του σινεμά». Ενώ η Ρίντα παραδέχεται, «δεν είχα υπομονή και τα παρατούσα πολύ εύκολα. Ήμουν θύμα κακοποίησης, τώρα όμως συνεχίζω να εξελίσσομαι στη ζωή».
«Κάποιες φορές απομακρύνονται μετά το μάθημα κι εγώ τα κοιτάω αλλά κάποιες φορές βγαίνουν δυο τρία παιδιά έξω μαζί μου και περπατάμε. Είναι ένα απίστευτο συναίσθημα, αυτή η εμπιστοσύνη που μου δείχνουν με αγγίζει πραγματικά», λέει η εθελόντρια. Και η Sara, κάνοντας τον απολογισμό, καταλήγει: «Είναι μεγάλη επιβράβευση να βλέπεις αυτά τα παιδιά να μεγαλώνουν και να αποκτούν αυτοπεποίθηση και ως εθελόντρια έχω μάθει τόσα πολλά πράγματα μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια… Διασκεδάζουμε μαζί».
