Με την χώρα να καταρρέει, με τις πολιτικές κινήσεις του τελευταίου τριημέρου να έχουν εξοργίσει Έλληνες και λοιπούς Ευρωπαίους, το 52ο φεστιβάλ μάλλον ψάχνει λόγο ύπαρξης όπως έλεγε και στο λόγο του σήμερα ο κ. Εϊπίδης. Άλλα μάλλον θα υπάρχει ακόμη και αν δεν υπάρχει η χώρα, για την ανάγκη του θεσμού του σ’αυτή την πόλη, για τις καλές και κακές συνήθειες που επιφέρει μέσα στον Νοέμβρη που δε θ’ αλλάξουν ποτέ. Παρακολουθώντας από τον 1ο όροφο τη σημερινή τελετή έναρξης και βλέποντας τις ξυνισμένες κυρίες που ρωτούσαν γιατί δε βρίσκονται στο ισόγειο (μαζί με τους “celebrities”) καταλαβαίνεις ότι ακόμη και γι αυτόν τον άθλιο λόγο το φεστιβάλ συντροφεύει πολύ λαό. Και αυτούς που πηγαίνουν μόνο στις τελετές, και αυτούς που τρέχουν από αίθουσα σε αίθουσα και αυτούς που τρέχουν μόνο στα πάρτυ μήπως και αρπάξουν καμιά τζάμπα μπύρα.
Το φεστιβάλ ξεκίνησε σήμερα με τους Απόγονουςτου Alexander Payne που υπενθύμισε πως δεν έρχεται πρώτη φορά ως αναγνωρισμένος σκηνοθέτης, αλλά ξεκίνησε απο εδώ ως άσημος. Η ταινία του θα μπορούσε να πει κανείς ότι θυμίζει τη χώρα μας και άρα αμέσως σημειώνεται ως ιδανική επιλογή για την περίσταση. Μεσήλικας, χάνει τη γυναίκα του, βλέπει οικογένεια, περιουσία και εγωισμό να καταποντίζονται και καταφεύγει στην υπεράσπιση της γης των προγόνων του. Όπως και εμείς που μόλις τα βρίσκουμε σκούρα με τον Σαρκοζί και την Μέρκελ αρχίζουμε τις ιστορίες περί Αριστοτέλη, Περικλή και γέννησης της δημοκρατίας. Ο Clooney δεν έχει κανένα πρόβλημα να γίνει πιο κακομοίρης και από τον Giamatti στο Πλαγίως, ο Payne δεν έχει κανένα πρόβλημα να διαλέξει ως τοπίο του δράματος την Χαβάη, και όλες αυτές οι αντιστροφές λειτουργούν υπέρ της ταινίας, που κρατάει την βασική θεματική του σκηνοθέτη στις τελευταίες του απόπειρες, τους άνδρες δηλαδή που μένουν για πάντα παιδιά.
Άλλη ταινία δεν είχε για τον γράφοντα, που ξεκινά την εξόρμηση από σήμερα και θα φροντίσει να αναφέρει ότι καλό και κακό δει από εδώ. Μετά από αρκετά φεστιβάλ ως κάτοικος της πόλης, το παρακολουθεί για πρώτη φορά ως κάτοικος Αθηνών – τα λεγόμενα “κουτρολαμόγια” που τρώνε, πίνουν και στο τέλος φεύγουν γκρινιάζοντας όπως είχε πεί πολύ έυστοχα κάποιος ντόπιος κάποτε. Επειδή όμως το τζάμπα αργοπεθαίνει (και στην προκειμένη ας πεθάνει τελείως) όποια γκρίνια γραφτεί τις επόμενες μέρες θα προέρχεται από την πείνα. Καλό φεστιβάλ!
