Την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα
της παράστασης “Γράμματα Αγάπης στον Στάλιν” (έργο του Juan Mayorga) που μας ήρθε εξ Αθηνών
παρακολουθήσαμε στην πρεμιέρα σ' έναν χώρο νέο και πολύ ενδιαφέροντα. Το Black Box.
Η προώθηση της παράστασης και
οι θετικές κα ενθαρρυντικές κριτικές μας είχαν εξάψει την περιέργεια για το τι
πρόκειται να παρακολουθήσουμε. Έτσι, το Black Box γέμισε σχεδόν τελείως (κι έχει πολλές θέσεις) και η
παράσταση άρχισε.
Σ' έναν
χώρο μαύρο και τεράστιο, ένα πραγματικό μαύρο κουτί είδαμε να
ξεδιπλώνεται η ιστορία και η ψυχολογία του Ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ,
ο οποίος κατά την περίοδο που στην εξουσία της Σοβιετικής Ένωσης βρισκόταν ο
Στάλιν, είχε πολλά προβλήματα με την λογοκρισία, η οποία απαγόρευε τα βιβλία
του και δεν άφηνε τα θεατρικά του έργα να ανέβουν στη σκηνή. Αυτό είναι κάτι
που κανείς καλλιτέχνης δεν μπορεί να αντέξει; Ή μήπως όχι; Μπορεί ένας
καλλιτέχνης να ζήσει έξω από τη χώρα του ή πρέπει να “τρέφεται” μόνο από αυτήν
με οποιοδήποτε κόστος ή οποιαδήποτε υποχώρηση;
Νομίζω πως
κατά το μεγαλύτερο ποσοστό το κοινό – που στην πλειοψηφία του ήταν μάλλον
υποψιασμένο για την παράσταση – έφυγε ικανοποιημένο. Σίγουρα υπήρχαν μικρές
αδυναμίες, αλλά σε κάθε τι ανθρώπινο έργο είναι αδύνατον να μην υπάρχουν. Το
θέμα είναι ότι στο τέλος έφευγες με θετικές ιδέες και εντυπώσεις για την
παράσταση που μόλις είδες. Και αυτό δεν είναι ούτε τόσο εύκολο, ούτε τόσο
αυτονόητο όσο ακούγεται.
Τέλος, θα
ήθελα να αναφερθώ ξεχωριστά και στον νέο αυτόν χώρο, ο οποίος εγκαινιάστηκε με
την παρούσα παράσταση. Το Black
Box δημιουργήθηκε από τους ιδιοκτήτες του θεάτρου “Αυλαία” κι είναι ένας
τεράστιος χώρος που αφήνει πολλές ελευθερίες για να δημιουργήσεις στο χώρο.
Ελευθερίες στον σκηνοθέτη και στον σκηνογράφο, και κατ' επέκταση και στον
ηθοποιό.
Αναμένουμε με αγωνία τις επόμενες παραστάσεις και μεταμορφώσεις του
χώρου.
