γράφει ο Αρχιμήδης Παναγιωτίδης
Ήταν 29/12/2015, ξημερώματα Τρίτης…«Πέθανε ο Λέμι, ρε!». «Άσε τα σάπια, αυτός δεν πεθαίνει ποτέ…». Υπάρχουν μερικές «σταθερές» σ’ αυτόν τον κόσμο με το που γεννιέσαι. Ειδικά αν είσαι μέρος του λεγόμενου «δυτικού πολιτισμού». Ο Keith Richards είναι μια τέτοια σταθερά. O Iggy Pop. Κι ο Lemmy. Μέχρι πρότινος… Πράγμα που με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα μάλλον δε βαίνουν καλώς πια…
Blast from the past. Εϊτίλα!
Κάποιοι απ’ τις μεγαλύτερες τάξεις ακούγανε Wipers. Εμείς ήμασταν πιτσιρικάδες, δεν ήμασταν τόσο «ψαγμένοι». Ποιοι δηλαδή; Ένας-δύο. Οι υπόλοιποι συμμαθητές διαβάζανε «Πτήση» κι «Αμυντικά Θέματα», αν έχεις το Θεό σου δηλαδή! Μέσα με τέλη δεκαετίας του ’80. Το ΠΑΣΟΚ στα ντουζένια του κι ο «λαός στην εξουσία». Εποχές Πωλίνα, Χαριτοδιπλωμένος και τα ΜΑΤ του Αρκουδέα σε πρώτο πλάνο- με τα γκλομπ ανά χείρας… Κρατική τηλεόραση φουλ. Τετάρτη απόγευμα Σταρ Τρεκ στην ΕΡΤ2 και Κυριακές μεσημέρι Ταρζάν με Τζόνι Βαϊσμίλερ. Κάποιες φορές και με Ζορό. «Πειρατικό» ραδιόφωνο στα κρυφά. Ράδιο Ουτοπία και Ράδιο Κιβωτός. Κάπου στα Κάστρα, με τα ραδιογωνιόμετρα να ψάχνουν τους πειρατές…
Μια αθλιότητα η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’80. Επαρχιούπολη. «Σκυλάδες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι» φάση. Ότι είναι και τώρα δηλαδή. Αν ήσουν «ανήσυχος» έφηβος βαριόσουν τη ζωή σου.
Εποχές δίχως ιντερνέτ, άντε τώρα να πείσεις το σημερινό νέο πως περνούσες τότε… Οι «μειονότητες» της μουσικής έσωζαν τα προσχήματα. Οι «φυλές». Η πλατεία Ναβαρίνου. Η Προξένου Κορομηλά. Οι ροκαμπιλάδες. Οι σκινς. Οι μεταλάδες. Ξύλο μεταξύ τους. Οριοθετημένες περιοχές. Βλέπεις, η μουσική έπαιζε σημαντικό ρόλο τότε. Δεν ήταν όλα «αχταρμάς». Έπρεπε ν’ ανήκεις κάπου. Urban myth:
πλακώνονται μεταλάδες με ροκαμπίλια στη Ναβαρίνου, σκάνε τα ΜΑΤ, ντου εναντίον τους όλοι ενωμένοι, φεύγει η αστυνομία έντρομη κι αυτοί συνεχίζουν το ξύλο όπως πριν…
Κάπου εκεί σκάνε οι Motorhead στη ζωή σου. Το πρώτο μπλουζάκι rocknroll. O Snaggletooth / Warpig! Ότι πιο «τρομακτικό» εκείνη την εποχή για τη μικροαστική τάξη! Όλα μπερδεύονται στην ελληνική επικράτεια. Σατανισμός, χέβι μέταλ, Χαρδαβέλες… Κι εσύ εκεί, περήφανος με το νέο Motorhead t-shirt, απομίμηση βέβαια απ’ το Μένιο! Σιγά και μην υπήρχε αυθεντικό merchandising τότες, χαχαχα! Αλλά δε σε πείραζε! Ήταν η δικιά σου μικρή «επανάσταση». Σίγουρη αποβολή, αλλά σιγά και μη σ’ ένοιαζε. Στην εποχή του «Αυριανισμού», ήθελες να διαφέρεις…
Lemmy!
Κι ο Lemmy εκεί. Η αρχέτυπη μορφή του rocknroll. Με το Rickenbacker μπάσο του και τη βλογιοκομμένη φάτσα με τις μουστάκες. Το μικρόφωνο ψηλά. Ace of Spades, Orgasmatron, Killed by Death, Iron Fist, Overkill και τόσοι άλλοι ύμνοι… Και μεγάλωνες μαζί του. Δεν τον παρακολουθούσες πια. Αλλά τον «τσέκαρες» αραιά και που. Και χαμογελούσες. «Ρε, το γερο-Lemmy. Αντέχει ακόμα!».
Να που δεν άντεξε. «Σκοτώθηκε απ’ το θάνατο…». Και πολύ άντεξες, γέρο μου! Ο θείος Jack Daniels κι ο παππούς Marlboro ποτέ δεν ήταν καλός συνδυασμός. Σε μεγάλες ποσότητες και μαζί με άλλες ουσίες… Το έζησες το όνειρο του rocknroll όμως. Γι’ αυτό και δε θα θρηνήσουμε. Ίσα-ίσα! Θα σηκώσουμε το ποτήρι για μια ακόμη φορά ψηλά. Προς τιμή σου! Εβίβα, λοιπόν!! Στις μουσικές που μεγαλώσαμε…
(Βρήκα το απόκομμα από εκείνη την τελευταία φορά που σε είδα ζωντανά με τους Motorhead στη Θεσσαλονίκη. Νοέμβριος του 1998…).