Υπάρχει μια μαγεία στη ζωή που την μικραίνει και την μεγαλώνει ανάλογα με τη στιγμή. Το δευτερόλεπτο που μοιάζει αιώνας και τα χρόνια που διαρκούν όσο μια ανάσα. Μέσα σε μια ζωή μπορείς να ζήσεις δέκα ζωές. Μπορείς να αφήσεις τη ζωή σου να διαρκέσει ένα λεπτό. Μπορείς να κάνεις ένα λεπτό να μην τελειώνει με τίποτα.
Τίποτα δεν αρκεί για πάντα, και το για πάντα δεν σημαίνει τίποτα. Όλα έρχονται και πάνε μαζί με σένα, τα σέρνεις μαζί σου ή τα αφήνεις πίσω σου τινάζοντας το χώμα από τα ρούχα σου την ώρα που σηκώνεσαι, αμέσως μετά από μια εντυπωσιακή πτώση;
Πάρε για παράδειγμα αυτό. Σε μια εκδρομή με ντάλα ήλιο, ξαφνικά ο ουρανός μαυρίζει και βρέχει σαν να μην είχε βρέξει ποτέ. Κι εσύ που είσαι εντελώς απροετοίμαστος, τρέχεις να κρυφτείς, όσο το νερό φτάνει ως τις κάλτσες σου και αναρωτιέσαι πώς στο καλό δεν το προέβλεψες. Αλλά πόσες φορές στη ζωή σου έχεις πραγματικά προετοιμαστεί για κάτι; Και τελικά, γελάς με την ατυχία σου ή γκρινιάζεις και θυμώνεις που τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελες;
Βράχηκες. Ε και; Έπεσες. Ε και;
Ναι η ζωή είναι μικρή, αλλά όχι και τόσο. Προλαβαίνεις να τη ζήσεις, ξανά και ξανά. Να δοκιμάσεις, να τα κάνεις όλα στραβά, να γκρεμίσεις και να χτίσεις. Ξανά. Και αν δεν σου αρέσει ξανά όλα γκρέμια και πάλι θεμέλια. Όσες φορές θες. Άλλη ζωή, κάθε φορά. Όσες ζωές θες.
Γιατί το θέμα δεν είναι αν η ζωή είναι μικρή. Το θέμα είναι πάντα να πας παρακάτω. Να τινάζεις το χώμα από τους ώμους όταν σε έχουν ρίξει με τα μούτρα στα δύσκολα, και να προχωράς. Για κάθε ζωή. Για όλες τις ζωές.
Αυτή είναι η ζωή, το κάθε παρακάτω.
