Η Σιωπή σε δύο χώρους

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οροπέδιο η τρίτη προσωπική ποιητική συλλογή της Ιωάννας Λιούτσια. Περιλαμβάνει 38 ποιήματα σε 3 ενότητες: οι άλλοι / εγώ / εμείς.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Ιωάννα Λιούτσια γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1992. Είναι απόφοιτη του τμήματος Θεάτρου ΑΠΘ (κατεύθυνση Σκηνοθεσίας), του τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας ΑΠΘ (κατεύθυνση Αρχαιολογία&Ιστορία Τέχνης) και της Ανωτέρας Δραματικής σχολής «Σύγχρονο Θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος». Έχει κυκλοφορήσει δύο προσωπικές ποιητικές συλλογές: Συνομιλίες σε Μη+ (2014) και Αρρυθμίες (2016), ενώ ποιήματά της και πεζά συμπεριλαμβάνονται σε ανθολογίες και συλλογικά έργα. Από το 2012 αρθρογραφεί σε ιστοσελίδες και περιοδικά κυρίως με άρθρα γύρω από το θέατρο και τη λογοτεχνία. Εργάζεται ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατροπαιδαγωγός.

Ακολουθούν κάποια ποιήματα της συλλογής:

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

δεν είναι πόλη πια αυτή

κουφάρι είναι

κάθε γωνιά και μια πληγή

στάζει αίμα και πύον από παντού

πέτσες που κρέμονται

δέρμα που επουλώνεται

κι εμείς

παράσιτα πατάμε πάνω και το ξύνουμε.

τότε ζωντανεύουν αναμνήσεις νεκρές

εκείνος

ο άλλος

η παιδική σου φίλη

το μαγαζί που αγόραζες ζαχαρωτά και έκλεισε

ο τραγουδιστής που αγαπούσες κι έφυγε.

αυτή η πόλη είναι ένα σώμα μολυσμένο που σπαράζει

ανοίγει με τα δόντια τις πληγές της

κι έπειτα γλείφουμε εμείς για να τις κρύψουμε.

όρνια νεκρόφιλα βυζαίνουμε τη σηψαιμία της.

ΟΛΑ ΜΕ ΔΟΣΕΙΣ

Τα φιλάκια χωρίς κουκούτσια

οι έρωτες δίχως μέλλον

το γάλα από σόγια

γιαούρτια με 0%

coctails χωρίς αλκοόλ

γαλοπούλα βραστή και

τα μπιφτέκια στον ατμό

σαλάτα χωρίς λάδι

κι αντί για παγωτό frozen yogurt.

Καλά που είναι κι ο Μπουκόβσκι

να ισορροπεί τον αλιτήριο μέσα μας.

BOURLOTTE

Μαθαίνεις τους κανόνες στα χαρτιά.

Παίζεις πρωί και βράδυ.

Μαθαίνεις πως ο Άσσος σχεδόν πάντοτε νικάει

μαθαίνεις τι θα πεις να βρεις μπαστούνια

πώς να κόβεις με σπαθί

μαθαίνεις να φυλάγεσαι και να ρισκάρεις.

Αυτό που δεν μαθαίνεις είναι πως

Ντάμα και Παπάς ίσον Μπουρλότο.

ΓΙΑΣΕΜΙ

Τα βράδια όταν γυρνάω από τους

άσκοπους περιπάτους μου στην πόλη

βγάζω τα πέδιλα με τα ψηλά τακούνια

ξεσφίγγω τα λουριά

έρχομαι και σου δείχνω τις πληγές στα πόδια.

Σαν άλλος Ιησούς.

Τ' αγγίζεις και με κοιτάς στα μάτια

σαν Θωμάς

που επιτέλους πείστηκες όχι ότι υπάρχω

μα για τ' αντίθετο.

Τα φιλάς.

Έπειτα τρέχεις στη γλάστρα και μου κόβεις

ένα άνθος γιασεμιού.

Μαγδαληνή.

Φέρνεις το πρώτο άνθος στον επιτάφιό μου

δεν φεύγεις από δίπλα μου αν δεν με δεις να το μυρίζω.

Το φίλησα.

Το έκρυψα.

Το ξέχασα.

Όταν το βρήκα αποξηραμένο εκ φύσεως

στο φυτολόγιο της μνήμης

σε θυμήθηκα.

Άραγε, τι έγινε εκείνο που σκεφτόμουνα για σένα;

Ειπώθηκε;

Ξεχάστηκε;

Ξεράθηκε;

Τι κρίμα που οι έρωτες διαλέγουν νυχτολούλουδα.

πληροφορίες για το βιβλίο: