Άνθρωποι.
Περπατάω
στο κέντρο της πόλης. Από μικρή έχω το
συνήθειο να κοιτάζω τους περαστικούς στα μάτια. Ίσως για αυτό κάθε φορά που
γνωρίζω κάποιον μου λέει κάπου σε ξέρω..
Σήμερα
είδα έναν κύριο να αγγίζει τη στήλη των όφεων εκεί έξω από τη ΔΕΗ στην Αγ.
Δημητρίου. Την πλησίασε και σχεδόν μυσταγωγικά την άγγιξε. Κατάλαβε πως τον
κοιτούσα και δεν έκλεισε τα μάτια από φόβο μήπως και τον παρεξηγήσω. Του χάλασα
τη στιγμή κι από την ενοχή μου κατέβασα τα μάτια. Την άγγιξε σχεδόν βιαστικά
αλλά φάνηκε στα ανοιχτά του μάτια πως ένιωσε κάτι. Κάτι δικό του. Κάτι έξω από
αυτόν..
Στη
Τσιμισκή, πλησίασα και πήρα μια σχεδία.. ο κύριος που την πουλούσε μου έδωσε
μαζί κι ένα ποίημα του. Τα είχε τυπώσει σε μικρά χαρτάκια και τα χάριζε μαζί με
το περιοδικό. Το διάβασα. Ωραίο. Του έδωσα 4 ευρώ και μου επέστρεψε 1 ευρώ
ρέστα. Του είπα κρατήστε τα, η τέχνη πρέπει να πληρώνεται. Μου χαμογέλασε.
Έκλεψα
με τη ματιά μου 2-3 σειρές από το βιβλίο που διάβαζε ένας νεαρός δίπλα μου στο
λεωφορείο. Έλεγε: ‘’μια διάφανη πόρτα έτριξε και η νεράιδα του αεροδρομίου με
καρούμπαλα κέρατα στο κούτελο της και κίτρινα γυαλιά ηλίου μπήκε μέσα με τον
ήλιο πίσω της..’’ όλη μέρα το έλεγα από μέσα μου και έψαχνα να βρω ένα νόημα
στη μέρα μου. Δεν βρήκα τίποτα.
Στη
Λέοντος Σοφού, μια κοπέλα με σακούλες στα μάτια και κόκκινο κραγιόν με φόρμα
μαύρη και χαμηλά παπούτσια με κότσο τα μαλλιά και σκουλαρίκι στη μύτη μιλούσε
στο κινητό και ρωτούσε μιαν άλλη κοπέλα αν έχει πρόβα σήμερα. Φυσικά και έχει
σκέφτηκα.
Εγνατία. Ένας ποδηλάτης έκλεισε για μια στιγμή τα
μάτια. Χάθηκε για λίγο και τα ξανάνοιξε γρήγορα. Μια κυρία μάθαινε σε ένα
παιδάκι την αλφαβήτα. Ήταν ζορισμένη αλλά έλαμπε.. Οι μαθητές βγαίνοντας από το
σχολείο ουρλιάζουν πάντα χωρίς λόγο. Ή έχουν έναν λόγο που πλέον ξεχνώ. Δυο φίλες η μια πρόσφατα χωρισμένη σίγουρα,
αγόρασαν καινούριες μπότες για το χειμώνα.
Ήρθε
πάλι ο χειμώνας.
